Broń Wojska Polskiego 1939-1945

„Sprawność w walce na bagnety, celne strzelanie i rzucanie granatami, wytrzymałość na trudy a wreszcie spryt bojowy składają się na pojęcie dzielnego żołnierza. Żadna z tych właściwości nie może być podporządkowaną, wszystkie są równoznaczne i mogą w decydującym momencie rozstrzygnąć o zwycięstwie.
Niniejsza „Instrukcja walki na bagnety” jest w pierwszej linii uzupełnieniem Regulaminu Piechoty, niemniej jednak wyszkolenie w walce na bagnety obowiązuje wszystkie rodzaje broni.”

Fragmenty z książki

Bogato ilustrowana, pierwsza na polskim rynku wydawniczym monografia poświęconą genezie, rozwojowi i współczesnym konstrukcjom, jakie powstały w oparciu o tzw. platformę AR. Karabinek AR jest cywilną wersją karabinka automatycznego M16 – podstawowej broni strzeleckiej armii amerykańskiej od lat 60. XX wieku. W całej historii broni strzeleckiej nie ma drugiego, tak różnorodnie przebudowywanego i modyfikowanego karabinu. Zmiany i próby dostosowania AR do warunków realizacji konkretnych zadań w walce zaczęły się już w momencie wprowadzenia broni na wyposażenie armii amerykańskiej w Wietnamie. Równolegle, w latach 60. XX wieku, w ręce strzelców sportowych trafiły cywilne wersje M16, umożliwiając w ten sposób prace badawcze i modernizacje prowadzone przez mniejsze firmy nieskrępowane rygorami specyfikacji militarnych. W efekcie część nowych rozwiązań trafiała ponownie do źródła, czyli do oferty dla wojska. Intencją autora było umożliwienie lepszego poznania istoty konstrukcji tej broni i uświadomienie bezpośredniego wpływu wszystkich elementów na funkcjonowanie całego jej układu. Książka zawiera też, do pewnego stopnia, odpowiedź na magiczne i odwieczne pytanie: co warto mieć - AK czy AR?

Autor prezentuje szeroki arsenał uzbrojenia zaczepnego i ochronnego – włócznie, topory, miecze, łuki, proce. Opisuje także broń rzadko używaną przez Słowian. Odpowiada na pytanie, kiedy w ich arsenale znalazły się kusze; zastanawia się, jakich używali tarcz; jak często wdziewali pancerze, jakie mieli hełmy, znaki bojowe oraz wyposażenie jeździeckie.
Zgodnie z tytułem omawia oręż używany przez Słowian, a nie tylko ten przez nich wytwarzany. W książce czytelnik znajdzie informacje m.in. o broni używanej przez Wieletów podczas powstania 983 roku, pancernych Mieszka I czy drużynników z Wielkich Moraw. Doświadczenie autora jako odtwórcy dało możliwości praktycznego zweryfikowania teorii stawianych przez badaczy gabinetowych. Użytkowanie replik broni uczy możliwych zastosowań i koniecznych metod obchodzenia się z nią.
Wojna wytwarza rytuały i zyskuje wymiar duchowy. W książce O broni Słowian znajdziemy nie tylko opisy samej broni, ale też jej obecności w kulturze duchowej epoki. Literatura bronioznawcza zazwyczaj pomija ten wątek, a publikacje o religii i mitologii rzadko naświetlają rolę uzbrojenia w obrzędach i symbolice. Autor stara się te braki wypełnić, opisując m.in. miecz Świętowita w Arkonie, siodło Triglava w Szczecinie czy hełm Swarożyca w Radogoszczy.
Książka rozwija wiele wątków poruszonych we wcześniejszej O wojownikach Słowian. Drużyny i bitwy na lądzie i morzu.

Polskie lotnictwo od wielu dziesięcioleci wzbudza duże zainteresowanie. O ile jednak wychowane na Dywizjonie 303 Arkadego Fiedlera kolejne pokolenia Polaków mają podstawową wiedzę o Polskich Siłach Powietrznych w czasie II wojny światowej, o tyle od dłuższego czasu szwankuje znajomość historii polskiego lotnictwa w latach wcześniejszych.
Niniejsza książka jest próbą propagowania wiedzy na temat polskiego lotnictwa w pierwszym okresie jego istnienia. Jest także próbą udowodnienia, że Jerzy Kossowski i Stefan Bastyr byli równie interesującymi postaciami jak Stanisław Skalski i Witold Urbanowicz i że zanim w 1940 r. polskie samoloty broniły Londynu, dwadzieścia lat wcześniej zasłużyły się dla obrony Lwowa i Warszawy, czy też że Fokker D.VII i Bristol F.2B Fighter były w swoim czasie konstrukcjami równie doniosłymi jak dwie dekady później legendarne Messerschmitt Bf 109 oraz Supermarine Spitfire.

Zanurzeni w zabieganej codzienności mijamy je niemal nieświadomie. Warszawskie pałace. Stały element krajobrazu, budynki jak wiele innych. Dziś są siedzibami urzędów, muzeów czy uczelni. Obiektami użyteczności publicznej. Dziejowe burze i powojenna urawniłowka zmiotły nie tylko fizyczną tkankę miasta. Znikł barwny świat ich dawnych właścicieli - magnatów, hrabiów oraz znienawidzonej przez miniony system burżuazji. Wraz z arystokracją pałace opuściło nie tylko przebogate wyposażenie, ale przede wszystkim ożywiający je duch Odeszły w niepamięć rodowe tradycje, obyczaje i uprzedzenia. Nikt już nie snuje przy kominku opowieści o dokonaniach i chwale przodków, koligacjach, mezaliansach i rodzinnych tragediach. Pozostała, często rekonstruowana, bezosobowa architektura. A przecież milczące dziś mury były świadkami wiekopomnych i chwalebnych wydarzeń. Porażających rodzinnych dramatów. Czynów głupich czy wręcz haniebnych. Romantycznych historii, które i dziś z niejednego oka wycisnęłyby łzę wzruszenia. Wystarczy zatrzymać się na chwilę i wsłuchać w opowieści starych murów Radosław Głowacki Archeolog, z wykształcenia historyk i pedagog. Zawodowo przewodnik warszawski. Współautor m. in. programu edukacyjnego Muzeum Ordynariatu Polowego, Centrum Interpretacji Zabytku oraz Szlaku Kulturalnych Piwnic Starego Miasta. Gościł na antenie Radia dla Ciebie i Radia Campus. Prowadzi varsavianistyczne spacery tematyczne, prelekcje i wykłady. W swojej pracy stara się ukazać fenomen witalności i wielokulturowości Warszawy. Tropi nieoczywistości, burzy utarte schematy nieustannie odkrywa na nowo swoje rodzinne miasto.

Najpiękniejsze zamki i pałace świata to piękny album, który jest przewodnikiem po najwspanialszych budowlach na kuli ziemskiej. Na kartach tej książki znajdują się m.in. położony wśród malowniczych alpejskich szczytów średniowieczny zamek Hohenwerfen oraz niemiecki zamek Neuschwanstein, a także krzyżacka twierdza w Malborku. Jednak nie tylko Europa może poszczycić się wyjątkowymi budowlami, również na kontynencie azjatyckim można podziwiać przepiękne zamki i pałace, m.in. dawny chiński pałac cesarski nazywany Zakazanym Miastem, a także Wielki Pałac Królewski w Bangkoku. Ponadto wewnątrz niniejszej książki czytelnik może podziwiać rezydencję prezydenta Peru, zwaną Pałacem Gubernatora. Całość wzbogacona materiałem zdjęciowym.