Brzemienna miłość. Erotyki

Kolejny tomik Pawła Kowalskiego (poprzedni: "Prostowanie myślenia", Wrocław 2020) - tym razem poza warstwą słowną Autor nadał również istotne znaczenie formie, czemu poświęciliśmy kilka zdań we wstępie:
Drogi Czytelniku,
unikamy jak możemy zamieszczania wszelkiego rodzaju wpisów „naprowadzających”, ponieważ darzymy głębokim szacunkiem Twoje niezbywalne prawo do swobodnej interpretacji, tak jak i wierzymy w Twoją umiejętność wyłapywania w lot wszystkiego, co na pozór jest błędem, odstępstwem od mniej czy bardziej powszechnie akceptowanych kanonów – nie tylko odnoszących się do poezji jako takiej, ale też do jej składania w wymiarze technicznym i estetycznym – ufając, że dostrzeżesz je i tu, ale odczytasz intencje Autora i nasze. Pojawiły się zatem nieliczne zabiegi formalne (przypis, quasi przypis czy niezapisana strona, mająca jednak paginację), które są integralną częścią Dzieła, ściśle powiązaną z treścią. Tak jak dbamy o Twoje prawo swobody odczytywania myśli, tak przywiązani jesteśmy do prawa swobodnego ich wyrażania, świadomi tego, że nie każdemu może to przypaść do gustu. Ale czyż nie dreptalibyśmy w miejscu, gdyby nie to czy inne naruszenie zasad(?)?

Dlaczego sięgamy po poezję? Dlaczego w zabieganym świecie wciąż jeszcze potrzebujemy refleksji tak różnej od tego, co proponuje nam rzeczywistość? Odpowiedź na te pytania odnajdziemy dzięki wierszom Grażyny Łuczak. Liryka tej autorki to zatrzymanie ulotności chwili, przejawiające się w subtelnych obserwacjach, pozwalających nam na inne spojrzenie na codzienność. W wierszach Łuczak objawia się niezwykła symetria rzeczywistości, przedstawiona w starej alchemicznej prawdzie o korespondencji światów, o tym, że wszystko jest ze sobą powiązane, że to, co dzieje się wokół nas, ma swój głęboki odpowiednik w życiu wewnętrznym człowieka i może na nie wpływać. Ale ta poezja to nie tylko liryka wyznania. To także apel o to, byśmy żyli, trwali, walczyli o siebie i ludzi, których kochamy; byśmy nie poddawali się mimo najboleśniejszych przeciwności losu. Autorka pisze: „Dokąd tak biegniesz? Po co się ścigasz? Weź zatrzymaj się na chwilę. Rozejrzyj się tu i teraz. Pędząc nie spostrzeżesz znaku od szczęścia”. Któż z nas nie podpisze się pod tym słowami?

Seks, miłość, narkotyki. Krew, pot i łzy. A co facet, to chujek. Jak długo jeszcze tak jeszcze można? Dominika Dymińska mówi nam wszystkim wielkie „Danke”. Druga książką laureatki Nagrody Warszawskiej Premiery Literackiej, to pełna ironii i przenikliwości obserwacja życia dwudziestoletniej mieszkanki stolicy. Spod błyskotliwej, plastycznej frazy powieści-poematu, wyziera głębia doskonałej, psychologicznej historii. Liryzm, posunięty aż do okrucieństwa, sprawia, że słusznie porównywano Dymińską do Herthy Müller czy Agłai Veteranyi. Takiego poematu jeszcze nie było. Czy jesteście gotowi przyjąć te podziękowania? Jak można dziś napisać poemat romantyczny?! Właśnie tak. Danke, Dominiko! Kinga Dunin O autorce Dominika Dymińska (1991) - zawodowo: pisarka, tłumaczka kilku języków, w tym polskiego na polski, feministka i jeździec. Debiutowała w 2012 książką „Mięso” (Wydawnictwo Krytyki Politycznej). Prywatnie: dobry, szczęśliwy, uczciwy człowiek. Ontologicznie: księżniczka. Zainteresowania: ciało i język, siła i miłość, tańczenie i życie na krawędzi. I wygrywanie. I dobre uczciwe techno. W kwestii marzeń: w większości spełnione.

Dzieci umierają rosnąc" to drugi wydany tomik poetycki Autora.

Poemat – romans gotycko-internetowy z 2002 roku. Dzieje się na kilku płaszczyznach czasu: średniowiecze, 1945, współczesna Warszawa i Kraków.

Wiersze z cyklu "Fotoalbum" są konsekwentną serią prób dotarcia do prawd najprostszych poprzez redukcję języka. Tomasz Majzel z namysłem cedzi słowa, dobiera je z rozwagą, a więc i odpowiedzialnością, a szlachetna asceza jego stylu, czy raczej posunięta do skrajności wstrzemięźliwość wyrażania, nadaje sugestywny ton ostrożnie ubieranym w słowa myślom. Ton ten przekonująco współbrzmi w wierszach, w których słyszymy samotność w prowincjonalnym otoczeniu zastygłego w bezruchu miasteczka i obojętnej przyrody. Życie ich bohatera, wrzucone w przypadkową czasoprzestrzeń, skazuje go na rolę przechodnia i przygodnego filozofa, ale przede wszystkim czułego obserwatora detalu, który interpretuje rzeczywistość z oryginalnym subiektywizmem poszukiwacza uogólnień egzystencjalnych i metafizycznych. Szuka sensu na styku siebie i świata – stref boleśnie odrębnych i pozostających ze sobą w ciągłym konflikcie. Nie zagadujmy jednak wielosłowiem komentarza z trudem wyhodowanej poetyckiej prawie-ciszy. Ciszy, w którą warto się wsłuchiwać długo i powoli, aż stężeją w niej niepewne kontury słów.
z posłowia Piotra Michałowskiego