Być Polakiem, czyli życie pisane wierszem i wiersze pisane przez życie

O niezmierzonej Rosji i wielkim rosyjskim narodzie powiedziano i napisano już bardzo wiele. Zbiór felietonów Ossendowskiego jest wyjątkowy. Obnaża „rosyjską duszę zbiorową” i ujawnia, jak dalece gusła, zabobony i mistyka wpływają na działania i decyzje tej jednej z największych grup etnicznych na świecie. Autor uchwycił Rosję w ciekawym momencie – przed rewolucją bolszewicką, kiedy to sekty i grupy religijne przybrały na sile. Barwnym stylem opowiedziano o burłakach, jamszczyźnie czy Griszce Rasputinie.

Rewolucja francuska z 1789 roku doczekała się miana Wielkiej. Od początku wzbudzała kontrowersje, wokół niej i jej bohaterów toczyło się wiele dyskusji, a nawet sporów. Oliwy do ognia dolał marksizm, który w rewolucjach dostrzegł źródło postępu. Pomijano lub umniejszano jej negatywne aspekty, a szukano przyczyn klęski oraz próbowano znaleźć w niej „metodologię” przyszłej rewolucji, która zakończy się zwycięstwem „ludu”.


Książka „Danton i Robespierre…” ukazuje tę francuską rewolucję z odmiennej perspektywy. Autor dostrzega jej nieuchronność, wynikała bowiem z bankructwa – nawet w sensie dosłownym – poprzedniego systemu, ale ukazuje, że nie mogła przynieść pozytywnych zmian. Przez pryzmat jej głównych bohaterów, zwłaszcza Dantona i Robespierre’a zauważamy, że zarówno oni, jak i rewolucja wkraczali na drogę zbrodni. Stopniowa militaryzacja mas musiała w konsekwencji prowadzić do dyktatury, a później przywrócenia monarchii. Idee wolności, równości, propozycje zniesienia kary śmierci, próby odrzucenia wojen… Prawa Człowieka... Wszystkie te wartości zostały w trakcie tej rewolucji odrzucone. Czy w imię wyższych wartości, czy egoistycznych ludzkich ambicji…?

„Katolicyzm jest prześladowany stulecie po stuleciu przez irracjonalną nienawiść, która wyszukuje sobie coraz to nowe racje” – G.K. Chesterton.
„Dla Sprawy” to jedna z najważniejszych książek w dorobku G.K. Chestertona, wybitnego angielskiego pisarza i publicysty. Jest w niej dowcip i humor, ale też wojowniczość, bo zawarte w niej eseje miały być z założenia polemiczne i kontrowersyjne. Chesterton, idąc pod prąd modnych idei, wyjaśnia, dlaczego porzucił protestantyzm, dlaczego świecki światopogląd nie wystarcza dla stworzenia cywilizacji, a także dlaczego konformizm jest dziś nazywany odwagą, a bezmyślność stanowi typową cechę współczesności.

Eugenika i inne zło Chestertona należy do tych jego dzieł, których wspólną cechą pozostaje niezwykła aktualność podejmowanych zagadnień. Poruszana problematyka moralna przy dogłębności analizy na polu logiki i wiecznie żywych idei Ewangelii, w konfrontacji z rozpoznaniem ludzkiej natury zaskakuje konsekwencją oraz wrażeniem, że wszystko to znamy z osobistych sytuacji i życia społeczno-politycznego.

Eugenika i inne zło Chestertona należy do tych jego dzieł, których wspólną cechą pozostaje niezwykła aktualność podejmowanych zagadnień. Poruszana problematyka moralna przy dogłębności analizy na polu logiki i wiecznie żywych idei Ewangelii, w konfrontacji z rozpoznaniem ludzkiej natury zaskakuje konsekwencją oraz wrażeniem, że wszystko to znamy z osobistych sytuacji i życia społeczno-politycznego.

Autor rozkłada na czynniki pierwsze każdą sprzeczność z zasadami wynikającymi z prawdziwego porządku rzeczy, tak zakorzenioną w stereotypowym, powszechnym „myśleniu”, że możliwą do przełamania tylko na drodze konwersji. Pokorne otwarcie na prawdę stawia go w szeregu najsprawniejszych detektywów, precyzyjnie tropiących niekonsekwencje ludzkiego myślenia i postępowania, zwłaszcza stanowiące występek przeciwko niezmiennemu prawu naturalnemu z odwiecznego ustanowienia Bożego.

Zupełny brak tej logiki ma miejsce w „kulturze” liberalnego relatywizmu pełnego hipokryzji, która dla pozoru wspaniałomyślności wprowadza ułatwienia i podjazdy dla wózków niepełnosprawnych, jednocześnie bezlitośnie zezwalając na „aborcję” eugeniczną ułomnych, którym nie pozwala się urodzić.



W 2011 roku mówi się, że gene­tycy są w sta­nie w kodzie gene­tycz­nym embrionu poczę­tego in vitro zdia­gno­zo­wać wady, które są źró­dłem ponad sze­ściu­set cho­rób, a liczba ta z każ­dym dniem rośnie. Nie jest to jed­nak suk­ces, bo owa wie­dza nie służy do lecze­nia poczę­tego życia, ale do sto­sun­kowo łatwego — jakby zupeł­nie bez kon­se­kwen­cji — pozby­cia się «namie­rzo­nego dege­ne­rata». Jedno prze­chy­le­nie retorty — nikt nie zauważy, nikt nie krzyk­nie z bólu, nikt się nie poskarży, bez szo­ku­ją­cych sta­ty­styk — cicho, czy­sto, legal­nie. W XXI wieku labo­ra­to­rium prze­jęło rolę kre­ma­to­rium wojen­nego i jest tak samo real­nie sku­teczne i «dobro­czynne» — czuwa nad szla­chet­no­ścią rasy.


(fragment wprowadzenia, ks. dr Waldemar Olech)

Autor podjął się trudu dokonania ciekawej i bardzo potrzebnej analizy zagadnienia smart city i zmian, jakie nowe technologie komunikacyjne wprowadzają w lokalnym systemie komunikacyjnym. W celu oddania struktury, funkcjonalności, zakresu oddziaływania i wpływu ICT na komunikowanie w przestrzeni miejskiej autor poddaje analizie strategię realizacji założeń smart city w dwóch stolicach europejskich: Berlinie i Warszawie. Wnikliwa ocena roli, jaką pełnią media – zwłaszcza cyfrowe – w budowaniu dzisiejszego systemu komunikowania lokalnego, jest z pewnością atutem niniejszej książki.
Z recenzji prof. UMCS dr hab. Ilony Biernackiej-Ligięzy

W niniejszej książce autor podejmuje temat ważny i aktualny, a jego badania wpisują się w obszar studiów nad oddziaływaniem nowych mediów na zmiany zachodzące we współczesnym społeczeństwie. Problematyka ta jest jednocześnie w polskiej nauce o mediach i komunikacji społecznej terenem zdecydowanie nowym. Refleksja naukowa nad takim konstruowaniem przepływu komunikacji w otoczeniu człowieka, w tym w szczególności w otoczeniu miejskim, i takim wykorzystaniu istniejących technologii komunikacyjnych, aby możliwie wydajnie podnieść komfort życia ludzi/mieszkańców miast, jak dotąd podejmowana była głównie za granicą, a i tam jest to obszar względnie nowy.
Z recenzji prof. UJ dr hab. Agnieszki Szymańskiej

"Królem go uczyniła przyroda, a on bogów na podobieństwo swoje uczynił. Pomnik stworzenia zrobiła z niego przyroda, a on dla stworzenia stał się grobem: pochłonął je i w ciągu długich pokoleń swego rodu jest jakby cmentarzem istot, których śmiercią się zapłodnił. Do ziemi lgnie on mniej niż inne istoty, w ciągłych wędrówkach coraz nową znajduje sobie siedzibę, z lądu na ląd się przenosząc. Za to ku niebu dumne i piękne swe czoło wznosi, ażeby stopą mógł snadniej deptać swych współmieszkańców" – już te pierwsze zdania książki Adolfa Dygasińskiego sprawiają wrażenie osobliwego manifestu ekokrytyki, może nawet nietuzinkowej krytyki antropocenu. Powstały jednak na długo przed ukuciem obu wspomnianych pojęć. Zbiór "Nędzarze życia" (pierwotnego, bardzo wymownego tytułu książki, "W niewoli u człowieka", nie dopuściła carska cenzura) ukazał się po raz pierwszy – i jedyny jak dotąd – w roku 1898, trudno się więc dziwić, że sporo w nim jeszcze welfarystycznej nieadekwatności, górnolotności, rażących niekonsekwencji (niejednoznaczny stosunek do jedzenia zwierząt, bezwarunkowa aprobata wiwisekcji), nierzadko też w końcu bierze w nim górę typowo dziewiętnastowieczny antropocentryzm. Opisane w książce przemocowe zachowania człowieka wobec psów, koni, świń czy krów, odmalowane w niej realia szlachtuzów i ogrodów zoologicznych i dziś jednak mogą się wydać wstrząsające. Na pewno pozostają na długo w pamięci. Prowadzą zresztą do konkluzji nad wyraz ponurej: "Natura znika nam sprzed oczu, nie umiemy jej czuć, a za nieprzyjaciela uważamy każdego, kto mówi prawdę, malując realne stosunki życia; bo wiemy, że jest źle, a mimo to wierzymy, żeśmy dobrzy".