Byłam kochanką arabskich szejków

O alkoholu w dziejach polskiej kultury można pisać bez końca. Wódka oraz inne trunki zawsze były obecne w życiu artystów i tak już chyba zostanie. To kwestia pewnej wrażliwości, sposobu życia. Zapewne nie bez powodu związki rodzinne artystów z reguły należały do wyjątkowo skomplikowanych, a życie pod jednym dachem z geniuszem nigdy nie było łatwe. Inna sprawa, że pikantne historie z życia prywatnego zawsze pobudzały ciekawość, stając się tematem licznych plotek w biurach i kawiarniach. Do niedawna nie było przecież tabloidów.
Nie lada problem dla badaczy stanowią dzieci występujące w charakterze biografów swoich rodziców. Co prawda posiadają one materiały, do których inni nie mają dostępu, jednak bardzo często dokonują ich cenzury. Rekordy na tym polu pobił Władysław Mickiewicz, który większość życia poświęcił na tropienie i niszczenie dokumentów przedstawiających ojca w złym świetle. W efekcie dzisiejsi badacze biografii wieszcza zamieniają się w detektywów, a rekonstrukcja życia Adama Mickiewicza przypomina pracę specjalistów od kryminalistyki.
Kira Gałczyńska nie niszczyła wprawdzie dokumentów, ale z premedytacją pomijała lub naginała fakty z życia Konstantego Ildefonsa. Jako córka miała do tego prawo, natomiast jako badaczka – nie. A przecież Gałczyński opisany bez żadnej cenzury może tylko zyskać, bo zostaje ukazany w pełni swojego człowieczeństwa. Dotyczy to również jego największych ekscesów alkoholowych. Równie barwnej postaci próżno by szukać w dziejach naszej literatury, z czego już jego współcześni zdawali sobie sprawę.
? Poszedł „spać trzeźwo, a wstanie pijany”. Jan Kochanowski
? Romantyczne upojenia filomatów
? Król życia na wielu fortepianach. Artur Rubinstein
? Alkoholowe (i nie tylko) demony Stanisława Przybyszewskiego
? Wóda leje się strumieniem. Strumieniem zwanym Skamander
? Konstanty Ildefons Gałczyński. Dekadencja na wesoło.
? Wielka improwizacja w barze dla woźniców. Stefan Jaracz i jego szewskie pasje
? W tłumie alkoholików za życia i na upiornym pogrzebie. Ireneusz Iredyński.
? Wódka, kobiety i...poezja. (W dowolnej kolejności). Stanisław Grochowiak

Ikona PRL-u. Genialny naturszczyk. Oryginał Miał ochrypły głos i cięty dowcip. Powtarzał, że alkohol pity z umiarem nie szkodzi. Włóczył się po Polsce, a potem po Nowym Świecie. Chwytał się różnych zawodów: był kamieniarzem, grabarzem, aktorem. Tym ostatnim na dłużej. Zagrał w kilkudziesięciu filmach, m.in. w absolutnie kultowych Rejsie i Wniebowziętych. Jan Himilsbach. Dziś powiedzielibyśmy, że żył życiem celebryty, lubił towarzystwo, bawił się, udzielał setek wywiadów. Ile jednak z tego, co sam o sobie mówił, wydarzyło się naprawdę? Czy może jego życie było barwniejsze, niż sobie wyobrażamy? Anegdoty o „nieokrzesanym skandaliście”, jakim był Himilsbach, zebrał znany z fanpejdżu Anegdoty teatralne, filmowe i muzyczne Ryszard Abraham (aktor znakomicie poinformowany o życiu artystów). Wśród nich są te, które zbudowały jego legendę, ale i takie, które bohater książki najchętniej zabrałby z sobą do grobu. Ile był winien Piotrowi Fronczewskiemu? O jaką przysługę poprosił Tadeusza Konwickiego? Skąd kazał wypier*ć Gustawowi Holoubkowi? Z tej oryginalnej jak sam Himilsbach opowieści wyłania się także obraz PRL-u i ówczesnego środowiska artystycznego. Pewna aktorka starszego pokolenia zwróciła się kiedyś do niego: „Panie Janku, a co Pan robi, kiedy jest Pan trzeźwy?”. Janek, patrząc jej w oczy, najspokojniej w świecie odpowiedział swoim charakterystycznym, zachrypniętym głosem: „Wie Pani, kiedy jestem trzeźwy, to myślę, k*a, co zrobić, kiedy będę pijany”. Nie było już dalszej rozmowy. Janka trzeba było przyjmować takim, jaki był, z jego naturalnym ciepłem, rubasznością i głęboką wrażliwością. Był jedną z najbarwniejszych postaci tamtych lat. Anna Nehrebecka Legendy mają to do siebie, że nie da się o nich opowiedzieć wszystkiego. Dlatego – tak jak Jan Himilsbach – są legendami. Artur Barciś

„Na gorącym uczynku” Joanny Jurgały-Jureczki – znakomitej badaczki i autorki bestsellerów o rodzie Kossaków – to zbiór fascynujących felietonów o ikonach polskiej kultury.
Jurgała „przyłapuje” swoich bohaterów w sytuacjach kłopotliwych, dzięki czemu krew zaczyna w nich krążyć, nabierają barw, budzą sympatię i wzruszenie. Galeria postaci zestawiona zaskakująco. Tak o nich w szkole się nie mówiło, nie uczyło. Romansujący Mickiewicz, który dziwnym trafem nie może przedrzeć się do Powstania, o czym ponoć marzył; Sienkiewicz, który został zdiagnozowany przez komunistyczną cenzurę jako wstecznik i religiant, cudem uratowany przez Stalina; Julian Przyboś, zakochany w uczennicy; Iłłakowiczówna, wielka poetka i platoniczna kochanka marszałka Piłsudskiego; Julian Ochorowicz, słynny filozof, wynalazca, wywołujący i fotografujący duchy, który miał ogromny wpływ na znanych pisarzy. Gdyby nie on, Reymont za „Chłopów” nie dostałby Nobla. Geniusz czy szarlatan? Dalej: demoniczny Przybyszewski, Wyspiański, Konopnicka, kokietująca mężczyzn i kobiety „Matka Polka”...
***
„Czy jest jakiś klucz do tej książki? Raczej pęk kluczy, do wielu drzwi, za które warto zajrzeć, bo kryją moc anegdot o wielkich nazwiskach polskiej kultury. Od drzwi do drzwi prowadzi nas łańcuch skojarzeń, miejsc, a także postaci na pozór tylko drugoplanowych. »Na gorącym uczynku« to opowieść pełna dygresji, smaków, kolorów i zapachów świata, który już przeminął” – Piotr Legutko.

Historia wyjątkowego człowieka Vincenta van Gogha, którą maluje Stone to pełna pasji, bólu i cierpienia droga artysty niezrozumiałego przez ówczesny świat. Autor „Słoneczników” przedstawia się nam jako postać pełna determinacji twórczej, bezwzględności artystycznej ale przy tym, także jako człowiek o dobrym i wrażliwym sercu. Żywy i plastyczny język, świetna narracja i sprawnie opowiedziana historia - to tylko kilka z wielu powodów, dlaczego warto posłuchać historii o „szalonym malarzu bez ucha”.

Irving Stone amerykański pisarz znany ze swoich zbeletryzowanych biografii malarzy, pisarzy, czy naukowców na stałe zapisał się w kulturze światowej dzięki swej twórczości. Jego przetłumaczone na wiele języków powieści miały także swoje filmowe adaptacje. Stone jest autorem miedzy innymi „Udręki i ekstazy” historii życia i twórczości Michała Anioła, „Pasji utajonych” powieści o Zygmuncie Freudzie, „Żeglarza na koniu” biografii Jacka Londona, czy „Pasji życia” historii losów Vincenta van Gogha.

Marek Walczak — absolwent krakowskiej PWST, dał się poznać jako świetny aktor teatralny, między innymi w takich spektaklach jak Burza W. Shakespeare’a, Wyzwolenie S. Wyspiańskiego, Iwona, księżniczka Burgunda W. Gombrowicza, Emigranci S. Mrożka. Aktor Teatru TV oraz głos radiowy. Doskonale znany miłośnikom audiobooków, szczególnie wysoko ceniony za mistrzowską interpretację sienkiewiczowskiego Potopu, Hrabiego Monte Christo oraz Nędzników.

Na pytanie: „Kim jesteś?”, Tadeusz Różewicz odpowiedział przed laty: „Kto mnie uważnie czyta, ten wie”.
Z jego utworami w ręku Magdalena Grochowska podąża za nim przez krajobrazy, wśród których wzrastał, przez idee, które go kształtowały, i przez historię, która przełamała jego los. W pierwszym tomie reporterskiej biografii poety autorka wnika w dzieje rodziny. Rekonstruuje okoliczności, w jakich żydowska dziewczynka – matka Różewicza – opuściła swe gniazdo, a później wymknęła się Zagładzie. Odtwarza dramat żołnierza AK, którego presja polityczna uczyniła dezerterem. I dramat człowieka poparzonego wojną, który zrewolucjonizował polską poezję, choć „po Auschwitz” miała zamilknąć. Grochowska opowiada czule o jego powrocie do życia w latach krakowskich i gliwickich, o Różewiczu mężu, ojcu, synu. Ukazuje uwikłanie w socrealizm i uwolnienie, narodziny Różewicza dramatopisarza.
Magdalena Grochowska nie odpowiada wprost na pytanie o to, jakim był człowiekiem, ale odsłania jego nieznane dotąd twarze.

To prawdziwa historia o tym, jak ważne jest cieszyć się każdą chwilą życia.
Młoda, szczęśliwa i zakochana dziewczyna ma zaplanowaną przyszłość. I nagle koniec.
Umiera…
Przeżywa śmierć kliniczną.
Kiedy otwiera oczy, wie, że dostała drugą szansę, aby cieszyć się życiem i spełniać swoje marzenia.
Prawdziwa historia życia Gosi Pazdy-Pozorskiej. Kobiety, która żyje, jakby jutra miało nie być.