Byłam Rzecznikiem Rządu

Audrey Hepburn mówiła o sobie, że wojna ją ukształtowała. A jednak w żadnej z biografii nie znajdziemy wiadomości na temat jej młodości w ogarniętej wojną Holandii. Aż do teraz.

Robert Matzen odsłania przed czytelnikami zapomniany dotąd rozdział z życia Audrey Hepburn, i robi to w iście filmowy sposób.

Nieznane fakty na temat jej rodziny, część zatajana nawet przez FBI. Trauma wojny, kiedy Hepburn pomagała działaczom ruchu oporu, pracowała jako wolontariuszka w szpitalu, przeżyła bitwę o Arnhem i prawie umarła z głodu w czasie ostatniej wojennej zimy. Życie ze świadomością, że jej ojciec był nazistowskim szpiegiem, a matka wspierała Hitlera przez pierwsze dwa lata okupacji.

Robert Matzen solidnie przygotował się do tej książki. W holenderskich archiwach dotarł do nieznanych dotąd materiałów źródłowych, wykorzystał dzienniki pisane przez naocznych świadków zdarzeń, przeprowadził wywiady z ich potomkami. Wiele z zamieszczonych w książce zdjęć pochodzi z prywatnego archiwum aktorki. Są wydawane po raz pierwszy.
Bez wydarzeń II wojny światowej nie sposób zrozumieć Audrey Hepburn i tego, kim się stała.

Wielu nie wie o dorastaniu Hepburn w Holandii w czasie nazistowskiej okupacji. Książka Matzena w poruszający sposób opisuje doświadczenia, które uformowały jej charakter i pozostawiły po sobie koszmary, które nawiedzały ją do końca życia. Matzen zaoferował nam świetną historię – intymną, intensywną i niemożliwą do zapomnienia. Prowadzi nas nie tylko w głąb wojny, ale też w głąb ludzkiego serca.
Foreword Reviews

Matzen pokazuje, jak wojna ukształtowała silną i niezwykłą osobowość Hepburn. Obrazowe szczegóły – wielkiego ubóstwa, nieustających nalotów i działalności ruchu oporu – przywołują klimat tamtych czasów. Matzen stworzył żywy obraz ludności cywilnej w czasach wojny – oraz jednej dziewczyny, która stała się później gwiazdą Hollywood.
„Publishers Weekly”

Świetnie napisana, wciągająca książka, która ujawnia nieznane fakty o przeszłości, pochodzeniu i młodości jeden z ikon światowego kina. To historia o niebezpieczeństwie, niepewności i determinacji, by przetrwać w obliczu zagrożenia, która została zilustrowana unikalnymi fotografiami.
Rex Reed, krytyk filmowy, autor i dziennikarz w „New York Observer”

Roman emigruje do Szwecji w latach 90. XX wieku, po rozpadzie małżeństwa i utracie złudzeń. Tam żyje wygodnie i dostatnio. Po latach przyjeżdża do Warszawy na komunię wnuka i odwiedza ukochane miejsca w mieście, m.in. ulicę Stalową, Stare Miasto, Powązki, kościoły, z którymi wiążą się szczególne dla niego uroczystości. Snuje opowieść o ważnych wydarzeniach, w których brał udział – pogrzebie prymasa Wyszyńskiego i strajku w zakładzie pracy pod sztandarem pierwszej „Solidarności”. Mężczyzna wraca też wspomnieniami do osób, których losy przeplotły się z jego życiem – nie tylko do bliskich, ale również tych powszechnie znanych, jak Prymas Tysiąclecia i ksiądz Jerzy Popiełuszko.

„Przemytnicza odyseja” stanowi drugi tom autobiografii Jarosława Maringe (ps. Chińczyk), jednego z bossów mafii pruszkowskiej i organizatora przemytów narkotykowych na ogromną skalę. W książce tej autor opisuje najbardziej burzliwy okres swojej przestępczej kariery, kiedy to działalność przeniósł za granicę, prowadząc narkotykowe interesy m.in. w Szwecji, Jugosławii, Dominikanie i Meksyku. Autor opowie o kulisach kolejnych przedsięwzięć, wymykaniu się z zasadzek Interpolu, podejrzanych interesach Wojskowych Służb Informacyjnych za granicą, a także o podbojach łóżkowych, adrenalinie i wystawnym życiu gangstera. Chińczyk przedstawi również swoje własne doświadczenia i przemyślenia na temat miejsc, które odwiedził.

W „Przemytniczej odysei” kryminalny pamiętnik przeplata się z głęboką analizą miejsc, ludzi i kultur, z którymi stykał się autor, z przemyśleniami, których nie powstydziłby się zawodowy historyk czy socjolog. Czy to slumsy Dominikany, czy dżungle Meksyku, czy luksusowe szwedzkie więzienie, autor zawsze ma wiele do powiedzenia o rzeczywistości, w której się znalazł. W książce znajdziemy także wywiady z osobami, które w tamtym okresie autorowi towarzyszyły, między innymi z tajemniczym jugosłowiańskim gangsterem Drago. Od tej książki nie będzie łatwo się oderwać.

W nowym tomie – przekraczającym granice poezji i prozy – Kacper Bartczak po raz kolejny udowadnia, że jest jednym z najbardziej osobnych i radykalnych poetów piszących dziś w Polsce. „Czas kompost” ukazuje przygody ponowoczesnego podmiotu, który w sposób bezwzględny wystawia się – czy raczej jest wystawiany? – na zanieczyszczające, wytrawiające i rozpuszczające bodźce, który przymierza się do ról i całkiem w nich zatraca. Autor w każdym tekście z żarliwością rozprawia się z uroszczeniami poezji konfesyjnej, z pomnikowością „wielkiej Filologii”, niestrudzenie bada wyporność wiersza, wnika w tkankę poetyckiego „organizmu mówiącego”, który jest dla niego narządem, zmysłem czy nawet regulatorem pracy zmysłów. Eksperymentuje z prywatnością i autobiografią, z przestrzenią Psychopolis, a także z „czasem kompostem”, na którym wykwita – kwiatem, chwastem? – kolejny świetny wiersz.

Filip Łobodziński? Ależ to proste! Aktor dziecięcy. Dziennikarz. Muzyk działający w dwóch zespołach. Tłumacz literatury. Prowadzący programy telewizyjne… A może inaczej? Chłopak wychowany na Polu Mokotowskim. Reytaniak. Rekordzista, gdy mowa o studiowaniu iberystyki – między Gaudeamus a dyplomem minęło dziewięć lat. Ojciec dwóch córek, mąż trzech żon. Miał w życiu dużo szczęścia – i doznał strasznej tragedii. Czy ktokolwiek może powiedzieć, że naprawdę ZNA Filipa Łobodzińskiego? I… czy on sam naprawdę siebie zna? Kim naprawdę jest Filip Łobodziński? Tego, jak się okazuje, nie wie nawet sztuczna inteligencja. Tę książkę napisał więc sam. Jest tu sporo wspomnień, czasem bardzo trudnych. I dużo przemyśleń na różne istotne dla niego tematy – literatury, muzyki, przekładu, ale też patriotyzmu, dziennikarstwa i podejścia człowieka do świata przyrody. Czy możemy więc mieć nadzieję, że otrzymujemy wierny autoportret Łobodzińskiego? Czy pamięć człowieka zasługuje na zaufanie jako źródło prawdy? Czy prawda na nasz temat w ogóle jest możliwa? Przekonajmy się. Takiej – szczerej, ale przewrotnej – książki być może jeszcze w Polsce nie było.

Nazwisko Buras odziedziczyłem po przodkach w linii męskiej, a imię Franio po ojcu mojego ojca. Na świat przyszedłem w piątek trzynastego maja i gdybym przewidział ile nieszczęść sprowadzi na moją głowę ta data, pewnie starałbym się narodzić dzień wcześniej lub dzień później. Niestety los chciał inaczej i w konsekwencji jego decyzji, doświadczyłem tylu dziwnych przypadków, że jedynym ich wytłumaczeniem, jakie przyszło mi do głowy, był pech. Pech, który narodził się wraz ze mną i co jakiś czas dawał o sobie znać. Jednak z upływem lat coraz częściej zacząłem zadawać sobie pytanie, czy rzeczywiście za wszystkie moje kłopoty odpowiedzialny jest tylko on...