Byłem Dowódcą Brygady Świętokrzyskiej

„Broniewski w potrzasku uczuć” to historia romansu Władysława Broniewskiego i Ireny Helman. Zachowane listy kochanków opowiadają po latach ich własnymi słowami o płomiennym uczuciu, ale także o codziennym życiu. Pożółkłe karty zdradzają nieznany dotąd bliżej fragment biografii poety. Zarówno Broniewski, jak i Irena Helman pisali emocjonalnie, wplatając w wyznania miłosne opisy wszystkiego, co ich wówczas dotykało, interesowało. Dostajemy relację z niemal każdego tygodnia.
Z pewnością ciekawe dla Czytelnika będą informacje dotyczące wyjazdu Broniewskiego do ZSRR czy też próby wyjaśnienia i usprawiedliwienia się przed kochanką ze swoich komunistycznych sympatii. Inne interesująco zarysowane wątki tej korespondencji to proza życia poety łączącego pracę twórczą z pogonią za zarobkiem, jego zawiłe relacje z żoną Janiną, czy pokazana w nowym kontekście słabość pisarza do córki Anki.

Niezwykle interesująca jest także fabuła tworząca tło dla tego romansu. Dość drobiazgowo opisany został pojedynek Broniewskiego z bratem Ireny Helman. Zdarzenie obfitowało w dramatyczne zwroty akcji, a pozostałością po pojedynku jest pęczek włosów Broniewskiego, który został odcięty szablą przez brata kochanki.

„Jest to również rodzaj literatury z ograniczoną kreacją autorską. Odsłania najczulsze poruszenia duszy, jeszcze z ograniczoną ingerencją poetyckiej maniery. Listy te znakomicie i prawdziwie opisują żywe i intensywne uczucie.”

dr Tomasz Makowski

Młoda, zbuntowana i rozpieszczona dziewczyna imieniem Yasmine przyjeżdża jak co roku na wakacje do rodzinnego domu. Tym razem jednak prócz niej w posiadłości pod nieobecność rodziców zastaje tajemniczego, starszego mężczyznę imieniem Vae. Yasmine nie darzy go sympatią. Mimo to facet przyciąga ją jak magnes. Co chwilę wchodzi jej w drogę, spotykają się niby przypadkiem, spędzają miłe chwile. Gdy wydaje się, że między parą zaczyna iskrzyć, Vae ma czelność ignorować Yasmine. Przyciągając coraz bliżej, uzależnia ją od siebie... A jak wiadomo, każde uzależnienie bywa szalenie niebezpieczne... Byłam ładną dziewczyną, beztroską rozpieszczoną jedynaczką, córką Włoszki i bogatego biznesmena. Bawiłam się, imprezowałam, piłam i pieprzyłam się na potęgę. Wydawało mi się, że wszystko, co robię, jest normalne. Dla mnie było. Wtedy poznałam jego. Nie sądziłam, że mężczyźni tacy jak on istnieją na świecie. Był… inny. Pokazał mi rzeczy, o których nawet mi się nie śniło. Przyniósł rozkosz i ból, miłość i nienawiść. Zmienił to, co znałam, w co wierzyłam. Nic już nie było takie, jak kiedyś. Nawet ja. Zaślepiona uczuciem nie widziałam, jaki jest, do momentu gdy odebrał mi wszystko, w zamian dając życie, na jakie nie byłam przygotowana. Oto część mojej historii.

Emigranci. Wyzwania wolności to druga książka autobiograficzna Stefana T. Meissnera, obejmująca powojenny okres jego życia. Autor wspomina czasy studenckie w Londynie, przenosiny do Nowego Świata, karierę w korporacji Ingersoll Rand oraz podróże na zachód USA, na dziewiczą północ Kanady, do tropikalnej Brazylii czy egzotycznych Indii. Przedstawia także własne wrażenia na temat zmian zachodzących w wolnej Polsce oraz przemyślenia związane z problemami i wyzwaniami, z którymi boryka się nasz kraj.

Stefan Tadeusz Meissner urodził się 14 stycznia 1926 roku. W 1939 roku przeżył oblężenie Warszawy, a w czasie okupacji wstąpił do Armii Podziemnej. Uzyskał maturę na tajnych kompletach i zaczął studia na tajnej politechnice. Podczas Powstania Warszawskiego walczył w szeregach batalionu `Gurt`. Ranny, przeżył niewolę, po czym znalazł się w szeregach korpusu generała Andersa. W listopadzie 1946 roku ożenił się z `sanitariuszka Oleńką`, Aleksandrą Ursyn Niemcewicz, a pod koniec roku wraz z 2. Korpusem został ewakuowany z Włoch do Anglii. Rozpoczęte w okupowanej Warszawie studia kontynuował najpierw na Politechnice Mediolańskiej, a dyplom inżyniera uzyskał w 1951 roku w Londynie. W tym samym roku wyemigrował wraz z rodziną do Kanady, gdzie dostał pracę w międzynarodowym koncernie Ingersoll Rand. Stał się wybitnym specjalistą w dziedzinie zarządzania zakładami produkcyjnymi. Gdy Polska odzyskała niepodległość, wielokrotnie przyjeżdżał do rodzinnego kraju, by jako doradca-wolontariusz dzielić się z polskimi przedsiębiorcami doświadczeniem zawodowym. Swoje przeżycia wojenne opisał w książce Krzyknęli `Wolność!`.

O zdolnościach przywódczych Lenzera świadczy fakt, iż w krótkim czasie udało mu się na tyle odbudować nasze morale, że mógł znów na nas liczyć. Po ponownym podziale kompanii zostałem znowu dowódcą plutonu i otrzymałem specjalne zadanie podczas udziału w walkach ulicznych oraz dodatkowo dwa ciężkie karabiny maszynowe. Okazało się, że broń ta była skuteczna w zwalczaniu atakującej piechoty nawet podczas strzelania z dużej odległości. Staraliśmy się likwidować snajperów i wypłaszać ich ze stanowisk, strzelając w elewacje i okna domów ciągłym ogniem. Mieliśmy wystarczająco dużo amunicji, by stosować taką taktykę.
Lenzer wyjaśnił nam wszystkim, że koniec Festung Posen jest bliski, i zezwolił każdemu na podjęcie próby wyłamania. Mój stan zdrowia nie pozwalał jednak na uczestniczenie w takiej akcji. Sam Lenzer pozostał z kilkoma oficerami swojego sztabu w Cytadeli i dostał się do niewoli. Tych żołnierzy, którzy nie mogli brać udziału w wyłamaniu, skierowano do innej części lazaretu. Tam po raz kolejny zajął się nami lekarz, który nakazał nam również złożyć na skrzyni naszą broń. Zniszczyłem wówczas swoją książeczkę wojskową i wszystkie inne rzeczy, które mogły wskazywać na to, że służyłem w Waffen-SS.

Książka Jensa Orbacka rozświeca ciemności. To zapisana z ogromną wrażliwością opowieść o odkrywaniu rodzinnej przeszłości – po to, by ją zrozumieć i by się uwolnić od jej trującego wpływu. Autor rekonstruuje historię swojej matki, Niemki pochodzącej z rodziny od pokoleń mieszkającej na Pomorzu, która wiosną 1945 roku doświadczyła wielokrotnych gwałtów ze strony przechodzących przez ten teren Sowietów. Powrót do przeszłości daje okazję do szukania odpowiedzi na pytania o zbiorową i indywidualną odpowiedzialność, o więzi między pokoleniami, a także o relacje między wysiedlonymi Niemcami i obecnymi mieszkańcami tych terenów, które stały się dla nich „małą ojczyzną”.

Historia Gołdy Tencer, aktorki, pieśniarki, dyrektor Teatru Żydowskiego im. Estery Rachel i Idy Kamińskich w Warszawie i Centrum Kultury Jidysz, założycielki Fundacji Shalom, to gotowy materiał na film.

Urodzona w powojennej Łodzi, z pamiętania i ratowania kultury i tradycji żydowskiej stworzyła swoją życiową misję. Jej dzieciństwo to żydowska szkoła im. Icchoka Lejba Pereca, nieobecny wzrok ojca, który wywieziony z warszawskiego getta, przeżył Oświęcim i Mauthausen, wspomnienia matki, która przetrwała wojnę w syberyjskich łagrach, zapachy żydowskich potraw: wątróbki, cebulki czy czulentu, rozmowy w mame loszyn czyli języku matki – jidysz, kadysz i płacz po milionach zamordowanych Żydów.

W pozornie spokojne życie Gołdy Tencer niespodziewanie wkracza polityka, a za nią Marzec 1968 roku. Gołda jako jedna z nielicznych zostaje w Polsce, przenosi się do Warszawy, zaczyna pracę w Teatrze Żydowskim, gdzie po wyjeździe wielkiej żydowskiej aktorki Idy Kamińskiej i tysięcy Żydów polskich, aktorzy grają przy pustej widowni. Tu zaczyna się jej aktorska kariera, tu poznaje miłość życia - aktora i reżysera, dyrektora Teatru Żydowskiego Szymona Szurmieja, tu w końcu zaczyna walczyć o pamięć i szacunek dla żydowskiej kultury.

W życie Gołdy Tencer los wpisuje zwykłych i niezwykłych ludzi, odnalezione przedmioty i fotografie, które jak miliony pomordowanych miały zniknąć z powierzchni ziemi, politykę i historię wielu pokoleń polskich Żydów, miesza przeszłość z teraźniejszością, sztukę z rzeczywistością.