Charles Lindbergh Samotny orzeł

Pasjonująca biografia Aleksandra Ładosia (1891–1963) – człowieka ratującego Żydów w czasie II wojny światowej – polskiego dyplomaty, polityka i publicysty, działającego w pierwszej połowie XX wieku, a więc w wyjątkowo burzliwym okresie w historii Polski i Europy. Okresie naznaczonym najpierw zaborami, potem I wojną światową i odzyskaniem przez Polskę niepodległości (1918 r), wojną polsko-rosyjską (1920 r.), zamachem majowym i dojściem do władzy sanacji (1926 r.), II wojną światową, niemiecką okupacją Polski i wreszcie przejmowaniem władzy w Polsce przez komunistów (1945 r.). Aleksander Ładoś był nie tylko świadkiem tych wydarzeń, ale też ich aktywnym uczestnikiem. Osobą współtworzącą historię Polski.
Aleksander Ładoś nazywany był przez Żydów ze Szwajcarii Sprawiedliwym wśród Narodów Świata jeszcze w czasie wojny, wiele lat zanim Instytut Yad Vashem zaczął używać tego biblijnego zwrotu. Nie znam innego dyplomaty, którego za życia otaczałoby tak wielkie poczucie wdzięczności. Parokrotnie pisano o nim, że bez niego nie uratowałby się nikt. [dr Jakub Kumoch, Ambasador RP w Szwajcarii]
To książka o człowieku, któremu nie zabrakło wyobraźni i odwagi w czasach odwracania wzroku od zła. Opowieść o człowieku, który poznał cztery Polski: pod zaborami, międzywojenną, okupowaną i komunistyczną. Nie mógł z tego powstać życiorys banalny. [Michał Potocki, Zbigniew Parafianowicz, „Dziennik Gazeta Prawna”]
W czasie II wojny światowej Aleksander Ładoś był liderem grupy, która zajmowała się organizacją i produkcją nielegalnych paszportów krajów latynoamerykańskich. Przekazywane Żydom dokumenty istotnie zwiększały ich szansę na przeżycie. Grupa ta, zwana również berneńską, składała się z polskich dyplomatów, pracowników Poselstwa RP w Bernie oraz współpracujących z nimi przedstawicieli organizacji żydowskich. Na czele grupy stał Aleksander Ładoś, chargé d’affaires polskiego poselstwa. Oprócz niego członkami grupy byli trzej inni polscy dyplomaci zatrudnieni w Poselstwie RP: Stefan Ryniewicz, Konstanty Rokicki i Juliusz Kühl, oraz dwaj działacze szwajcarskich organizacji żydowskich: Abraham Silberschein i Chaim Eiss. Grupa w czasie drugiej wojny światowej zajmowała się organizacją i produkcją nielegalnych paszportów krajów latynoamerykańskich. Początkowo akcja dotyczyła Żydów przebywających w gettach na terenie okupowanej Polski, ale z czasem paszporty zaczęto wysyłać także do innych krajów, m.in. do Holandii. Przekazywane Żydom dokumenty istotnie zwiększały szansę na przeżycie – dzięki nim ich posiadacze mogli trafić do obozów internowania, a nie obozów zagłady. Szacuje się, że grupa wystawiła paszporty nawet dla 10 tysięcy osób. [InstytutPileckiego.pl]
ZE WSTĘPU DO KSIĄŻKI:
W XX wieku Polska przeżyła dwie wielkie katastrofy. Pierwszą była klęska militarna we wrześniu 1939 r. Drugą była klęska polityczna w 1945 r. Ta druga boli dziś bardziej niż ta pierwsza. W czasie okupacji Polacy nie utworzyli bowiem rządu kolaboracyjnego. Walczyli z nazizmem na różnych frontach. Mimo to politycznie wojnę przegrali. Dziś po latach wracają dwa pytania: dlaczego nas to wszystko spotkało? I czy te klęski nas czegoś nauczyły? Szczera odpowiedź jest nam bardzo potrzebna. Wciąż dominuje bowiem przekonanie, że za nasze porażki odpowiadają inni, a nigdy my sami. Czy jednak dobrze jest patrzeć w przyszłość z takim przekonaniem? Czy w ten sposób nie przypominamy młodzieńca, który najpierw prezentuje nadmierną pewność siebie, a potem obwinia innych o swe niepowodzenia? I dlatego warto dziś przypomnieć postać Aleksandra Ładosia, wybitnego dyplomaty zapomnianego przez historię. Człowieka, który proponował realizm polityczny zamiast przesadnej wiary we własne możliwości. Jego dokonania są dziś prawie nieznane, a z pewnością zasługują na upowszechnienie. Przykładem jest chociażby akcja ratowania Żydów w czasie drugiej wojny światowej.
Nota: przytoczone powyżej opinie są cytowane we fragmentach i zostały poddane redakcji.
Projekt okładki: Marcin Labus.

FASCYNUJĄCA PODRÓŻ W GŁĄB NAJBARDZIEJ PRZERAŻAJĄCYCH UMYSŁÓW OD NARCYZMU DO AGRESJI – KIEDY W UMYŚLE RODZI SIĘ ZŁO? CHARLES MANSON, TED BUNDY, JEFFREY DAHMER – to tylko kilku z kilkuset seryjnych morderców, których przypadki zbadał dr Michael H. Stone i na których powołuje się w tej książce. Psychiatra analizuje dwie istotne cechy osobowości, narcyzm i agresję, typowe u przestępców zarówno popełniających zbrodnie w afekcie, jak i sprawców najgorszych potworności: sadystycznych tortur i morderstw. Zastanawia się, CZY ZŁO MA SWOJE ŹRÓDŁA W GENACH, WYCHOWANIU CZY MOŻE ISTNIEJĄ INNE CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA ROZWÓJ SKŁONNOŚCI PRZESTĘPCZYCH. CZY ZŁO JEST NIEUNIKNIONE, CZY ISTNIEJĄ SPOSOBY NA JEGO ZROZUMIENIE I PRZECIWDZIAŁANIE? Co psychologia, psychiatria i neuronauka mówią nam o umysłach tych, których czyny można opisać jako prawdziwe zło? I co to oznacza dla nas? Studium zła dr. Michaela H. Stone’a rzuca nowe światło na naturę ludzkiego okrucieństwa, psychopatię, socjopatię oraz inne zaburzenia osobowości. To próba zrozumienia, CZY WSZYSCY JESTEŚMY POTENCJALNIE ŹLI I CO SKRYWA SIĘ ZA FASADĄ ZŁA.

Wspaniały portret Audrey Hepburn − najjaśniejszej z filmowych gwiazd; kobiety o wspaniałej urodzie, wielkim talencie i jeszcze większym sercu.

Robert Matzen po raz kolejny odsłania nieznane oblicze legendy kina i ikony mody.

Świat miał ja za delikatną i uległą, okazała się najwaleczniejszą z wojowniczek!

Doświadczenia wojenne Hepburn − śmierć członków rodziny, głód w czasie hitlerowskiej okupacji, aktywność w holenderskim ruchu oporu − dały jej odwagę i determinację, by działać na rzecz UNICEF-u i odważnie nieść bezinteresowną pomoc humanitarną dzieciom i ich bezradnym matkom w najbiedniejszych, nękanych przez wojny i choroby, regionach świata. Jako ambasadorka dobrej woli UNICEF-u Audrey Hepburn, jedna z najwspanialszych i najbardziej uwielbianych gwiazd Hollywood, wyznaczyła najwyższe standardy działalności humanitarnej celebrytów. Praca, w którą zaangażowała się bez reszty, stała się sensem jej życia.

Audrey Hepburn, która jako nastolatka, w czasie II wojny światowej, omal nie umarła z głodu w okupowanej przez Niemców Holandii, została ikoną kina dzięki wspaniałym rolom w takich filmach jak Zabawna buzia czy Śniadanie u Tiffany’ego. Mając zaledwie 38 lat zdecydowała się przenieść do Szwajcarii i tam, z dala od Hollywoodzkiego blichtru, wychować dwóch synów, Seana Hepburn Ferrera i Lukę Dottiego. Dziesięć lat później została ambasadorką UNICEF-u, tej samej organizacji, która pomogła jej przetrwać wojnę. Pracowała niestrudzenie w jej szeregach aż do śmierci w 1993 roku.

Audrey zawsze chciała być kimś więcej, niż tylko uśmiechniętą, ładną buzią. Pragnęła z całego serca nieść realną pomoc potrzebującym na całym świecie. UNICEF spodziewał się, że sławna Audrey Hepburn będzie pojawiała się na uroczystych galach, olśniewając potencjalnych sponsorów urodą i strojami, tymczasem aktorka okazała się jednym z najtwardszych żołnierzy tej organizacji, gotowym walczyć do upadłego o wsparcie dla swoich podopiecznych.

Podróżowała w najniebezpieczniejsze zakątki globu, docierała w miejsca działań wojennych i klęsk żywiołowych. Doświadczyła „piekła na ziemi” w Somalii, dotkniętej największa katastrofą humanitarną w dziejach ludzkości. W Audrey Hepburn. Wojowniczce Robert Matzen przybliża czytelnikom ostatnie, najbardziej aktywne lata życia tej wielkiej aktorki i wspaniałej kobiety.

Audrey Hepburn. Wojowniczka podobnie jak Audrey Hepburn. Tancerka ruchu oporu otwiera nieznany rozdział z życia najjaśniejszej z gwiazd Hollywood i odsłania jej prawdziwe oblicze − kobiety lubiącej proste przyjemności, delikatnej i dowcipnej, a jednocześnie walecznej i nieustraszonej. Która stawała między głodującymi, pozbawionymi dachu nad głową matkami i dziećmi, nie po to, by lśnić, lecz by zwrócić uwagę świata na ich los − ich rozpacz i ich palące potrzeby. Wychowana w wojennych czasach Audrey okazała się urodzoną wojowniczką o sprawy najbardziej potrzebujących. Jej wrażliwość i odwaga w połączeniu z determinacją i urokiem osobistym potrafiły zdziałać cuda.

Audrey Hepburn. Wojowniczka to doskonałe dopełnienie historii Audrey Hepburn opowiedzianej przez Roberta Matzena w książce Audrey Hepburn. Tancerka ruchu oporu.

Poruszający wstęp do książki napisał syn Audrey Hepburn, Luca Dotti.

Opierając się na drobiazgowym researchu, Matzen przedstawia żywy, poruszający i przekonujący opis ostatnich lat życia Audrey Hepburn, kiedy to aktorka poświęciła się pracy charytatywnej. To rozdział życia, o którego szczegółach sama rzadko mówiła, a biografowie albo go pomijali, albo szukali w nim sensacji…

„The Wall Street Journal”

Matzen skrupulatnie odtworzył wszystkie lata, które Audrey Hepburn przepracowała dla UNICEF-u, ściśle współpracując z jej synem, przyjaciółmi, pracownikami UNICEF-u, dziennikarzami, którzy relacjonowali jej podróże, oraz personelem wojskowym, który miał z nią styczność i podziwiał jej empatię, odwagę i determinację. Lektura obowiązkowa zarówno dla miłośników historii, jak i fanów Hepburn.

„Library Journal”

Inspirująca i ważna kronika ostatnich sześciu lat życia Hepburn, kiedy to niestrudzenie krążyła po świecie jako orędowniczka międzynarodowej organizacji humanitarnej UNICEF.

Kevin Howell, Shelf Awareness

Obowiązkowa lektura w czasach, gdy nierówności płacowe, sprawiedliwość rasowa, zmiany klimatyczne, prawa kobiet i globalny kryzys uchodźczy są właśnie tym, o czym powinno się pisać na pierwszych stronach gazet. Audrey Hepburn. Wojowniczka to oryginalny i porywający przykład biografii celebryty, która zmieni postrzeganie ikony światowego kina i mody i staje się inspiracją dla nowego pokolenie fanów.

We Are Movie Geeks

Rozprawa Magdaleny Machowskiej jest z pewnością kompetentnym i erudycyjnym, dobrze napisanym studium życia i twórczości Papuszy, jakiego dotąd u nas nie było. Na podstawie źródeł bezpośrednich, tj. pochodzących od samej Papuszy i jej najbliższych znajomych, głównie jednak dzięki wielu źródłom pośrednim – wykorzystywanych łącznie, konfrontowanych ze sobą – otrzymujemy portret, a właściwie kilka portretów biografii i twórczości poetyckiej Papuszy. Ten zabieg wyodrębnienia faktycznego portretu, zestawienia go z portretem literackim (legendowym), następnie autobiograficznym, pamiętnikarskim, poetyckim, ikonograficznym uważam za szczególnie udany.

Z recenzji prof. dra hab. Zbigniewa Libery

Nagrodzone prestiżową National Book Critics Circle Award „Buntowniczki” przedstawiają porywającą historię dwóch niezwykłych kobiet: Mary Wollstonecraft – angielskiej prekursorki feminizmu, oraz jej córki Mary Shelley. Obydwie zyskały sławę jako pisarki: pierwsza jest autorką słynnego „Wołania o prawa kobiet”, druga wydała „Frankensteina”. Obie pokochały błyskotliwych, acz trudnych do zniesienia mężczyzn i wychowały samotnie nieślubne dzieci. Obie żyły na wygnaniu, musiały walczyć o swoją pozycję na świecie, raz po raz łamiąc panujące konwencje: Wollstonecraft goniła piratów po Skandynawii i pożeglowała do Paryża, by wziąć udział w Wielkiej Rewolucji, a Shelley uciekła z domu łodzią rybacką z żonatym mężczyzną oraz stawiła czoła neapolitańskim bandytom. I, co być może najważniejsze, obydwie głosiły, że prawa i przywileje kobiet powinny być ważne dla wszystkich.
Na kartach tej niesamowitej i odkrywczej biografii spotykają się dwie wizjonerki, którym nie dane było się poznać, ale mimo to ich historie się przeplatały. Pozostawiły po sobie ogromne wspólne dziedzictwo. Jako pisarki, myślicielki i kobiety.

Sir Winston Leonard Spencer Churchill urodził się w imperium brytyjskim, a zmarł w Wielkiej Brytanii, w jednym z państw europejskich. Za życia został odznaczony 37. orderami i medalami, 11. doktoratami honoris causa, a także innymi tytułami. Niemal na całym świecie znaleźć można mnóstwo jego pomników czy popiersi w urzędowych gmachach lub w parkach.
Churchill wygrywał w Wielkiej Brytanii wszystkie plebiscyty na człowieka naj – najlepszego brytyjskiego premiera w XX wieku, największego Brytyjczyka wszech czasów. W czasie dyskusji, sporów i awantur o brexit wystarczyło, aby jeden z działaczy laburzystowskich powołał się na niego, by na dobre kilka dni zapomniano o Unii Europejskiej, a mówiono jedynie o tym, kim był Winston Churchill.
Dla miłośników historii natomiast nazwisko Churchilla jest nieustannie nośne i wzbudza wielkie emocje. Książka, którą oddajemy czytelnikowi, jest opowieścią o wielkim mężu stanu, wybitnym polityku, nobliście i człowieku żyjącym w niezwykle ciekawych czasach.

Winston Churchill słynął z błyskotliwego umysłu i nietuzinkowego poczucia humoru, przez co był często tematem anegdot.
Pewnego razu lady Astor, której awersja do Winstona była powszechnie znana, przebywała z wizytą u stryjecznego brata Churchilla w Blenheim, gdzie niespodziewanie zjawił się Winston. Oczywiście doszło do awantury. Nancy w pewnym momencie wybuchła: „Gdybym była twoją żoną, podałabym ci kawę z trucizną”. „A gdybym ja był twoim mężem, natychmiast bym to wypił” – odparł spokojnie Churchill.
[Fragment książki]