Chiny w dziesięciu słowach

Ambicja Xi Jinpinga wobec Chin jest fascynująca, ale w ostateczności może okazać się anachronizmem. Pod względem politycznym usiłuje odtworzyć zmilitaryzowaną partię-państwo jako skutecznego budowniczego suwerenności narodowej. Pod względem gospodarczym usiłuje rozwijać Chiny odgórnie zamiast tworzyć indywidualistyczne i innowacyjne społeczeństwo oparte na zrównoważonych instytucjach działających na podstawie zasad legitymizacji. W polityce zagranicznej dąży do opartej na sile polityki sąsiedzkiej, w której Chiny podporządkowują sobie małe kraje w swojej strefie wpływów, oraz do ustalenia relacji „wielkiej potęgi” ze Stanami Zjednoczonymi i Rosją. Krótko mówiąc, wygląda na to, że Xi chce połączyć XIX-wieczną geopolitykę z XX-wieczną leninowską polityką, aby zdobyć przewagę w zglobalizowanym świecie XXI wieku.

Oto wspaniała synteza i błyskotliwa analiza chińskiej polityki, z prowokującą do myślenia częścią dotyczącą przyszłości. Jean-Pierre Cabestan, autor Polityki zagranicznej Chin, Hong Kong Baptist University

W historii narodu bywają punkty przełomowe. W swej przenikliwej i celnej książce, François Godement – wybitny europejski ekspert do spraw Chin – skupia się na krótkim, trzyletnim okresie, w którym Chiny zaczynają prezentować twardsze podejście zarówno do spraw wewnętrznych, jak i międzynarodowych. Jego analiza pozwala zrozumieć tę „nową normę” i stanowi trzeźwe spojrzenie na perspektywę dalszych rządów Xi Jinpinga.
David Shambaugh, The George Washington University, The Brookings Institution

François Godement – jeden z najwybitniejszych znawców współczesnych Chin, profesor paryskiego Instytutu Nauk Politycznych, dyrektor azjatyckiego programu European Council on Foreign Relations, twórca Asia Center IFRI, redaktor naczelny kwartalnika „China Analysis”.

Przystępna, ciesząca się doskonałymi recenzjami, regularnie wznawiana przez wydawnictwo Uniwersytetu w Cambridge przekrojowa historia Tajlandii, opisująca jej dzieje od pierwszych fal migracji z terenów chińskich, przez królestwa Ajutthai i Bangkoku po czasy współczesne. Skrupulatny opis sytuacji wewnętrznej autorzy uzupełniają nakreśleniem najważniejszych procesów politycznych w Azji i na świecie, a dzięki przygotowanemu przez nich specjalnie do polskiego wydania posłowiu książka obejmuje okres do roku 2018.

Książka Górski Karabach w polityce niepodległego Azerbejdżanu jest rezultatem kilkuletnich badań na temat konfliktu karabachskiego. Autor wyjaśnia w niej wpływ secesji Górskiego Karabachu na politykę władz Azerbejdżanu oraz przedstawia stanowisko władz tego kraju w sprawie zawarcia porozumienia z Ormianami, zamieszkującymi zarówno były Górsko-Karabachski Obwód Autonomiczny, jak i Armenię, a także wykorzystania sił zbrojnych do przywrócenia jurysdykcji rządu w Baku nad całym krajem.

Zamiarem autora było ponadto przeanalizowanie kontekstu prawnego azerbejdżańsko-ormiańskiego konfliktu o Górski Karabach, zbadanie z tej perspektywy ormiańskiej tezy o prawomocności wystąpienia GKOA ze składu Azerbejdżańskiej SRR i w konsekwencji proklamowania Republiki Górskiego Karabachu.

Współczesnej sytuacji Górskiego Karabachu nie można jednak zrozumieć bez zaznajomienia się z jego dziejami. Zarówno Ormianie, jak i Azerbejdżanie przedstawiają odrębną, niekiedy przerysowaną ich wersję. Dlatego jednym z celów, jakie postawił sobie autor tej książki, było rzetelne i przejrzyste omówienie historii spornego regionu. Wydarzenia z przeszłości są przyczyną obecnych uwarunkowań geopolitycznych, a zgodnie z zasadą Francisa Bacona to właśnie poznanie przyczyn jest prawdziwą wiedzą.

Przemysław Adamczewski (ur. 1981) – absolwent stosunków międzynarodowych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 2011 roku pracownik naukowy Wyższej Szkoły Humanistyczno-Ekonomicznej w Sieradzu. W 2012 roku został laureatem konkursu w ramach programu „Mobilność Plus” za projekt badawczy Mitologizacja pamięci historycznej jako determinant konfliktów etnicznych na Kaukazie.

Publikację stanowią przekłady trzech najbardziej reprezentatywnych traktatów o kaligrafii: Jubokusho (Komentarz na temat kaligrafii, 1352), Yakaku teikinsho (Sekretne nauki nocnego żurawia, XII w., uważany za pierwsze japońskie dzieło w całości poświęcone kaligrafii) oraz Saiyosho (Uwagi na temat talentu, 1177). Przełożone traktaty zostały opatrzone bogatym komentarzem i ukazane w szerokim kontekście historyczno-kulturowym.

W Kaligrafii japońskiej znajdują się:
Informacje o historii pisma i pisania w Japonii.
Historia sztuki kaligrafii w Japonii oraz jej miejsce w japońskim rozumieniu sztuki i estetyki.
Przykłady piśmiennictwa poświęconego kaligrafii przed powstaniem traktatów.
Informacje o autorach dzieł, ich odbiorcach, okolicznościach powstania, oddźwięku i późniejszym piśmiennictwie.
Wyjaśnienie pojęcia drogi w kulturze japońskiej i w sztukach tradycyjnych (kaligrafia, herbata, poezja i in.).

Książka jest ukazaniem kaligrafii, czyli „drogi pisma” (shodo) nie tylko, jako formy pisarstwa a nawet sztuki, lecz przedstawienie filozoficznej i kulturowej tradycji, z których się ona wywodzi. To pierwsza tego typu książka dostępna w języku polskim.

Historia dwóch Korei od końca XIX wieku aż do czasów współczesnych

Korea Południowa jest dobrze funkcjonującą demokracją, dziesiątą gospodarką na świecie, liderem high tech i jednym z najchętniej odwiedzanych przez turystów państw azjatyckich. Jej kultura przeżywa prawdziwy rozkwit, o czym świadczy Oscar za najlepszy film dla Parasite, wysoka oglądalność seriali takich jak Squid Game czy Niezwykła prawniczka Woo i ogromna popularność światowego hitu Gangnam Styl oraz zespołów k-popowych (między innymi BTS i Blackpink).

Natomiast Korea Północna jest położonym w bogatym regionie biednym krajem rządzonym przez autorytarny reżim dyktatora Kim Dzong Una. Dysponuje arsenałem broni jądrowej i rakiet dalekiego zasięgu, który budzi niepokój na całym świecie.

Jakie okoliczności doprowadziły do tego, że jeden naród, połączony wyjątkową historią, żyje w tak różnych warun­kach? Czy kiedyś nastąpi kres tego podziału? Czy zjednoczenie dwoch Korei jest możliwe?

Sulejman Wspaniały, osmański sułtan okryty największą chwałą, napełniał trwogą Europę przez blisko pół stulecia. W kilka lat poprowadził swoją armię, najpotężniejszą na świecie, aż pod bramy Wiednia, stał się panem Morza Śródziemnego i zdobył Bagdad. W obliczu tego groźnego wojownika, który poczytywał za swój obowiązek ciągłe rozszerzanie granic świata islamu, chrześcijaństwo nie potrafiło się zjednoczyć: Karol V musiał złożyć podpis na poniżającym traktacie konstantynopolitańskim, podczas gdy Franciszek I, Król Bardzo Chrześcijański, stał się wspólnikiem Wielkiego Turka.

Sulejman – „Cień Boga na ziemi”, lecz także zręczny polityk i wszechmocny despota – twardą ręką prowadził sprawy państwowe z pomocą wielkich wezyrów. Poszerzył granice imperium jak żaden inny osmański sułtan, lecz w historii Turcji zapisał się przede wszystkim jako Prawodawca. W tym imperium obejmującym ziemie trzech kontynentów, liczącym ponad 30 milionów mieszkańców niemal wszystkich ras i religii, nie było dziedzicznej arystokracji. Znakomicie zorganizowana administracja państwowa znajdowała się w rękach zislamizowanych chrześcijan, których elita osiągała zaszczyty i bogactwo. Kwitnące finanse, sprawna gospodarka kierowana autorytarną ręką: właśnie za panowania Sulejmana Imperium Osmańskie przeżywało okres największej świetności. Miasta i wioski prężnie rozwijały się gospodarczo i demograficznie. A przede wszystkim rozrastał się Stambuł – największe miasto ówczesnego świata, gdzie dokonywał się prawdziwy renesans sztuki i literatury – sławna stolica, goszcząca Seraj z jego pałacowymi intrygami.


André Clot, historyk i dziennikarz, spędził wiele lat w krajach dawnego Imperium Osmańskiego.