Chopin Album wersja angielska

Obejrzany przez czternastoletniego Marka Weissa „Don Carlos” okazał się dla przyszłego reżysera wstrząsem – jego źródłem był potężny i przejmujący do szpiku kości głos Bernarda Ładysza. Młodzieniec zetknął się wówczas z wzniosłością w najczystszej postaci, z istnym pięknem. I choć na kolejne takie doznanie musiał poczekać znowu czternaście lat (bo inne spotkania z operą przynosiły raczej rozczarowania), to ten obszar sztuki stał się jego naturalnym habitatem. W swojej wspomnieniowej książce Weiss opowiada, jak został reżyserem operowym, jak robiło się spektakle w PRL, kiedy socrealistyczne władze próbowały tłamsić teatralne rajskie ptaki albo wikłać je w polityczne rozgrywki, o osobach, które miał „szczęście i nieszczęście” spotkać na swojej zawodowej drodze, o zawiadywaniu jedną z najważniejszych polskich scen muzycznych. Przede wszystkim jednak jest to opowieść o miłości do muzyki, która choć kapryśna, zawłaszczająca i pozbawiona wzajemności, to trudno się jej wyrzec. Tak trudno, że może się z niej narodzić ponad sto dwadzieścia spektakli. Tworzenie opery to, podobnie jak poszukiwanie Białego Wieloryba z powieści Hermana Melville’a, nieustanna walka między rozsądkiem a uczuciami, pogoń za wymykającym się ideałem (a może monstrum?). Gdzie jednak szukać piękna, jeśli nie w operze?

Curator's Choice wersja japońska

Do-re-mi-fa-sol uczy grać na fortepianie rozwijając równocześnie wrażliwość muzyczną dziecka. Autorka przy kolejnych utworach umieszcza uwagi dla dziecka, tak jakby prowadziła z nim lekcje. Taki sposób również ułatwi niejednemu pedagogowi nauczanie. Markiewiczówna podkreśla, że w początkach nauki najważniejsze jest wykształcenie u dziecka wrażliwości na piękno muzyki, a nie "przeładowywanie" go teoretycznymi wiadomościami.

Przy przerabianiu materiału z podręcznika zaleca się korzystać z wyboru literatury dla dzieci, np.: Obrazki muzyczne dla najmłodszych J. Garści, Na 4 ręce oprac. E. Altberga i Z. Romaszkowej, Zaczynam grać F. Rybickiego.

In this searching and funny memoir, based on his popular New Yorker article, renowned pianist Jeremy Denk traces an implausible journey. Life is difficult enough as a precocious, temperamental, and insufferable six-year-old piano prodigy in New Jersey. But then a family meltdown forces a move to New Mexico, far from classical music’s nerve centers, and he has to please a new taskmaster while navigating cacti, and the perils of junior high school. Escaping from New Mexico at last, he meets a bewildering cast of college music teachers, ranging from boring to profound, and experiences a series of humiliations and triumphs, to find his way as one of the world’s greatest living pianists, a MacArthur 'Genius,' and a frequent performer at Carnegie Hall.

There are few writers working today who are willing to eloquently explore both the joys and miseries of artistic practice. Hours of daily repetition, mystifying early advice, pressure from parents and teachers who drove him on – an ongoing battle of talent against two enemies: boredom and insecurity. As we meet various teachers, with cruel and kind streaks, Denk composes a fraught love letter to the act of teaching. He brings you behind the scenes, to look at what motivates both student and teacher, locked in a complicated and psychologically perilous relationship.

In Every Good Boy Does Fine, Denk explores how classical music is relevant to 'real life,' despite its distance in time. He dives into pieces and composers that have shaped him – Bach, Mozart, Schubert, and Brahms, among others – and gives unusual lessons on melody, harmony, and rhythm. Why and how do these fundamental elements have such a visceral effect on us? He tries to sum up many of the lessons he has received, to repay the debt of all his amazing teachers; to remind us that music is our creation, and that we need to keep asking questions about its purpose.

„Pierwszym wrażeniem, jakie odniosłam w trakcie lektury książki prof. Macieja Goła?ba była konsternacja i uczucie niedowierzania, z˙e taka praca została napisana dopiero teraz. W cia?gu znacznie ponad 200 lat od czasu powstania Mazurka Da?browskiego i 100 lat jego funkcjonowania jako konstytucyjnie zatwierdzonego hymnu narodowego (II Rzeczpospolitej, Polskiej Republiki Ludowej i III Rzeczpospolitej) nie zostały gruntownie, na podstawie przekazo´w z´ro´dłowych – faktograficznych i przede wszystkim muzycznych (w tym nutowych i dz´wie?kowych) – zbadane okolicznos´ci powstania melodii Mazurka oraz jej recepcji, rozpowszechniania i przemian, kto´rym podlegała zanim ukształtował sie? inwariant znany wszystkim Polakom jako ich najwaz˙niejsza narodowa pies´n´. [...] Recenzowana ksia?z˙ka jest pozycja? znakomita? i wejdzie do kanonu prac nie tylko muzykologicznych, ale takz˙e historycznych, literaturoznawczych i kulturologicznych, całkowicie zmieniaja?c wyobraz˙enie badaczy oraz innych oso´b zainteresowanych historia? Polski schyłku XVIII i XIX wieku o pocza?tkach i „dojrzewaniu” melodii Mazurka Da?browskiego, o funkcjach ro´z˙nych muzycznych warianto´w tej pies´ni na ziemiach polskich i w rozmaitych krajach europejskich, zwłaszcza w czasie powstania listopadowego i w latach naste?pnych, mniej wie?cej do połowy XIX stulecia,a wreszcie, o znaczeniu zachodza?cych w tym czasie proceso´w dla ukształtowania sie? naszego hymnu narodowego”.

z recenzji prof. Barbary Przybyszewskiej-Jarmin´skiej



„Melodia Pieśni Legionów to już u zarania jej historii szczególny tekst. Niczym sonda geologiczna przenika do wszystkich warstw społecznych. Śpiewają ja? zarówno oficerowie, jak i pochodzący z gminu legioniści Dąbrowskiego, a w następnym pokoleniu uczestnicy powstania listopadowego; jest równie popularna w środowiskach szlacheckich i wśród mieszczaństwa. Stanowi cały czas żywą tradycje? oralna?, która z opóźnieniem oddziałuje na zainspirowanych nią muzyków, dokumentujących poprzez zapisy nutowe jej muzyczne treści”.

„Pieśń ta przenika wszystkie warstwy kultury. Jej ogromny potencjał recepcyjny oddziałał na hymny innych narodów. Znajdziemy ja? kultywowana? w utworach muzyków amatorów, kompozytorów minorum gentium, lecz także w dziełach znakomitości swojej epoki. Przenika niezmiernie popularne w tym czasie formy batalii muzycznych, znajdujemy ja? w wodewilu i w chóralnej pieśni burszowskiej, a zbanalizowana? w formie walczyków, fantazji i morceaux w salonie mieszczańskim jako przejaw ówczesnej Trivialmusik. Ma także swój krąg sublimacji artystycznych, wkraczając na teren klasycznych gatunków muzycznych: wariacji i rozbudowanych dzieł wokalno-instrumentalnych. To korpus twórców i dzieł zupełnie zapomnianych, które łączy muzyczny temat Pieśni Legionów. Czyż nie jest to wystarczający powód, by nie tylko przywrócić je świadomości badaczy, lecz także wskrzesić repertuarowo?”

Książka Aleksandry Reimann-Czajkowskiej ukazuje szerokie spektrum poetyk i praktyk intermedialnych, dzięki którym dzieła i zjawiska muzyczne przenoszone są do literatury i filmu. Percepcja tych niecodziennych utworów wymaga subtelnego zmysłu estetycznego, ten zaś nie może się wyostrzyć bez udziału intelektu, dokonującego analizy w obszarze pośrednim między sztukami. Autorka przeprowadza nas przez labirynt nieoczywistości, uwypuklając nie tylko czysto estetyczny wymiar interpretowanych dzieł (oraz specyficzny humor, którego źródłem jest niewspółmierność mediów artystycznych), ale także ukrytą pod tą ludyczną powierzchnią egzystencjalną powagę.

dr hab. Marcin Trzęsiok, prof. AM