Chopin Cztery ballady

Obejrzany przez czternastoletniego Marka Weissa „Don Carlos” okazał się dla przyszłego reżysera wstrząsem – jego źródłem był potężny i przejmujący do szpiku kości głos Bernarda Ładysza. Młodzieniec zetknął się wówczas z wzniosłością w najczystszej postaci, z istnym pięknem. I choć na kolejne takie doznanie musiał poczekać znowu czternaście lat (bo inne spotkania z operą przynosiły raczej rozczarowania), to ten obszar sztuki stał się jego naturalnym habitatem. W swojej wspomnieniowej książce Weiss opowiada, jak został reżyserem operowym, jak robiło się spektakle w PRL, kiedy socrealistyczne władze próbowały tłamsić teatralne rajskie ptaki albo wikłać je w polityczne rozgrywki, o osobach, które miał „szczęście i nieszczęście” spotkać na swojej zawodowej drodze, o zawiadywaniu jedną z najważniejszych polskich scen muzycznych. Przede wszystkim jednak jest to opowieść o miłości do muzyki, która choć kapryśna, zawłaszczająca i pozbawiona wzajemności, to trudno się jej wyrzec. Tak trudno, że może się z niej narodzić ponad sto dwadzieścia spektakli. Tworzenie opery to, podobnie jak poszukiwanie Białego Wieloryba z powieści Hermana Melville’a, nieustanna walka między rozsądkiem a uczuciami, pogoń za wymykającym się ideałem (a może monstrum?). Gdzie jednak szukać piękna, jeśli nie w operze?

Mieczysław Tomaszewski, Chopin: The Man, His Work and Its Resonance, jest poprawioną i uzupełnioną wersją anglojęzyczną książki – laureatki wielokrotnych nagród Chopin. Człowiek, dzieło, rezonans (Poznań, 1998), która stanowi sumę wiedzy i refleksji profesora odnośnie do tematyki związanej z Chopiem; prędko weszła do kanonu literatury fachowej o Chopinie w Polsce, a stopniowo – dzięki kolejnym tłumaczeniom – pozyskiwała czytelników poza Polską i stała się fundamentalną, obowiązkową lekturą dla wszystkich wielbicieli genialnego kompozytora. Z czasem ranga i wieloaspektowy charakter tej publikacji zostały docenione przydomkiem (stosowanym niemalże z czułością przez tych, co znają profesora osobiście) „biblią”.
Tłumaczenie i redakcja: John Comber
Projekt, opracowanie graficzne i skład: Maciej Buszewicz
Wyd. Narodowy Instytut Fryderyka Chopina / The Fryderyk Chopin Institute, Warszawa 2015

Oto długo wyczekiwana, nowa wersja jedna z najbardziej podstawowych pozycji w chopinologii. Wraz z Polskim Wydawnictwem Muzycznym prezentujemy trzecie wydanie książki profesora Mieczysława Tomaszewskiego Chopin. Człowiek – dzieło – rezonans w redakcji Kamili Stępień-Kutery. Dzięki skrupulatnej pracy redaktorskiej książka ta zyskuje nowe życie nie tylko dla rzeszy naukowców i studentów, którzy będą po nią sięgali w ramach przyswajania najbardziej podstawowych zagadnień związanych z Fryderykiem Chopinem, ale także szerokiego grona melomanów, dla których również będzie to pozycja obowiązkowa.

Niezwykła książka oparta na korespondencji dwojga przyjaciół i sąsiadów: Karola Szymanowskiego i Natalii Dawydow.
To historia dwóch biografii, splątanych, przyciągających się i odpychających zarazem. Jak nie wpaść w banał, pisząc o książce do bólu niebanalnej. Czym ona jest? „Vie romancée” rzuconą na barwne i złowrogie tło epoki? Dramatem psychologicznym, napisanym klarownym i pięknym językiem? Subtelną opowieścią o losach ludzi, tak bardzo niezwykłych? Jest tym wszystkim – zapewne – po trochu. Jest w niej także zmienność perspektyw, elegancja i żywość stylu, więc czyta się ją z prawdziwym zainteresowaniem i podziwem, zważywszy na ogrom literatury przedmiotu, przez którą autorka musiała się przekopać. [fragm. posłowia Józefa Opalskiego]

Utwory zawarte w niniejszym zbiorze to jedne z najbardziej efektownych i pięknych sporód kompozycji na skrzypce i fortepian Henryka Wieniawskiego (jedynie Trzy kaprysy pochodzące z op. 10 i 18 z partią fortepianową zaaranżowaną przez Z. Jahnkego w oryginale przeznaczone są na skrzypce solo lub solo z towarzyszeniem drugich skrzypiec). Zbiór składa się z 12 kompozycji Henryka Wieniawskiego m.in. takich jak: ''Kujawiak a-moll'', ''Polonaise brillante D-dur'', ''Souvenir de Moscou'' i ''Gigue''.

Utwory w publikacji:

Wieniawski Henryk
Chanson polonaise [Pieśń polska] g-moll op. 12 nr 2

Wieniawski Henryk
Gigue op. 23

Wieniawski Henryk
Kujawiak a-moll op. 3 nr 2

Wieniawski Henryk
La Champetre [Sielanka] D-dur op. 12 nr 1

Wieniawski Henryk
Le Chant du Bivouac z op. 10

Wieniawski Henryk
Le Ménétrier [Dudziarz] D-dur op. 19 nr 2

Wieniawski Henryk
Le Vélocité z op. 10

Wieniawski Henryk
Legenda op. 17

Wieniawski Henryk
Obertas G-dur op. 19 nr 1

Wieniawski Henryk
Polonaise brillante D-dur op. 4

Wieniawski Henryk
Prélude z op. 18

Wieniawski Henryk
Souvenir de Moscou op. 6

Sonata Norwidowska Ktokolwiek zacząłby naukę o formach muzycznych, dowiedziałby się, że wśród najściślejszych jest forma sonatowa. Zgłębiając temat, ów adept teorii muzyki przekonałby się niebawem, że nawet w epoce klasycyzmu nie powstała ani jedna sonata zbudowana wedle skodyfikowanych zasad, w XIX stuleciu zaś została raczej ideą formy, reprezentowaną przez dziesiątki unikatowych realizacji, osobistych wypowiedzi twórczych, w których nie konstrukcja decyduje o ekspresji, lecz treść i ekspresja znajdują odzwierciedlenie w konstrukcji. Sonata romantyczna to rodzaj oznajmienia – odkompozytorskiego przesłania mówiącego o całych systemach estetycznych, a nawet etycznych wartości. • Cyprian Norwid i Fryderyk Chopin nieomal się rozminęli – 28-letni poeta przyjechał do Paryża w lutym 1849 roku, ledwo osiem miesięcy przed śmiercią kompozytora. W tym krótkim czasie jednak Chopin został przez Norwida rozpoznany jako najdoskonalsze wcielenie jego idei artysty – artysty w ogóle i artysty narodowego – jako inkarnacja ciągu poglądów estetycznych i etycznych Norwida konsekwentnie przezeń budowanego przez całe życie. • Wykład o filozofii Norwidowskiej ma formę sonaty – a zatem formę właściwą dla orzekania o zagadnieniach najwyższej wagi. W tym wypadku jest to formy Chopinowskiej Sonaty b-moll op. 35 – odwzorowana w konstrukcji tekstu, ale też w konstrukcji całej myśli Norwidowskiej o Chopinie, sztuce i nieśmiertelności.