Chopin w różnych aspektach

Chopin and his Critics (1918–1939). An Anthology jest kontynuacją tomu Antologii obejmującej okres do pierwszej wojny światowej (2 wydania: obcojęzyczne i polskie, 2011) i ten sam zakres geograficzny – Polskę, Rosję (ZSRR), Niemcy, Francję, Anglię. Mimo iż dotyczy tylko 20 lat międzywojennych, materiał jest bogaty i problemowo zróżnicowany. Jeśli chodzi o estetyczną ocenę dzieła Chopina, to uległa ona znacznemu pogłębieniu, m.in. dzięki rozwojowi muzykologii, co zaowocowało badaniami biograficznymi, pierwszym wydaniem listów kompozytora oraz analizą jego stylu, zwłaszcza w aspekcie melodyki i harmoniki. Chopin równorzędnie z Beethovenem i Wagnerem zyskał w krytyce pozycję jednego z największych twórców, którzy zrewolucjonizowali muzykę XIX wieku. Niemcy nazywali go duchem pokrewnym Bachowi, Francuzi – prekursorem modernizmu, Anglicy – zauważali klasyczne mistrzostwo warsztatowe, a Polacy i Rosjanie podkreślali narodowość, ale i bogactwo wartości uniwersalnych.

Publikacja przeznaczona jest dla odbiorców zagranicznych, toteż teksty pozostają w językach oryginalnych, tzn. we francuskim, niemieckim i angielskim. Części Antologii poświęcone Rosji i Polsce w całości zostały opublikowane w języku angielskim.

Chopin und Wien jest publikacją zawierającą wybrane referaty wygłoszone podczas międzynarodowej konferencji chopinologicznej, która została zorganizowana w Wiedniu w dniach 19-21 kwietnia 2010 r. Dwukrotny pobyt w Wiedniu był dla Chopina ważnym doświadczeniem, które miało znaczący wpływ na jego osobowość artystyczną. Stolica Austrii była pierwszym zagranicznym miastem, w którym ukazała się drukiem kompozycja Chopina (Wariacje B-dur op. 2) , tutaj też kompozytor odniósł swój pierwszy wielki sukces jako pianista. Zebrane referaty ujmują wielostronnie związki polskiego kompozytora z Wiedniem, ukazując wydarzenia w kontekście muzycznym, społecznym, politycznym i socjologicznym. Publikacja zawiera teksty w języku niemieckim i angielskim, a całość wstępem opatrzył prof. Theodor Kanitzer (prezes Międzynarodowego Towarzystwa Chopinowskiego w Wiedniu).

Niezwykła książka oparta na korespondencji dwojga przyjaciół i sąsiadów: Karola Szymanowskiego i Natalii Dawydow.
To historia dwóch biografii, splątanych, przyciągających się i odpychających zarazem. Jak nie wpaść w banał, pisząc o książce do bólu niebanalnej. Czym ona jest? „Vie romancée” rzuconą na barwne i złowrogie tło epoki? Dramatem psychologicznym, napisanym klarownym i pięknym językiem? Subtelną opowieścią o losach ludzi, tak bardzo niezwykłych? Jest tym wszystkim – zapewne – po trochu. Jest w niej także zmienność perspektyw, elegancja i żywość stylu, więc czyta się ją z prawdziwym zainteresowaniem i podziwem, zważywszy na ogrom literatury przedmiotu, przez którą autorka musiała się przekopać. [fragm. posłowia Józefa Opalskiego]

Kwintesencje. Pasaże barokowe  to książka o różnych odsłonach muzyki barokowej. Autora, antropologa kultury, zajmuje to, w jaki sposób łączy się ona z historią i geografią, ze słowem i obrazem. Jak reinterpretuje opowieści z przeszłości i jak przyswaja kulturową odmienność. Ale interesuje go również wymiar współczesny muzyki barokowej. To, jak nasza współczesność odczytuje barokowy przekaz i przeszczepia go na nasz grunt. Jakich form używa dla zbliżenia tej muzyki do współczesnej wrażliwości i co znaczy ona dla nas dzisiaj. Muzyka barokowa interesuje go jako problem i jako skierowane do nas pytanie. Nie unikając autorskiej sygnatury pisze o muzycznych arcydziełach, ale chodzi także poza utartymi ścieżkami, wydobywając na światło dzienne mniej znane utwory epoki baroku.

Stanisław Moniuszko (1819–1872), herbu Krzywda, nie bez powodu nazywany jest ojcem polskiej opery narodowej, choć duchem patriotycznym przesiąknięta była cała jego twórczość, także liczne pieśni, kantaty, operetki, utwory symfoniczne. Do dziś wykonywane są dzieła kompozytora z dwunastu „Śpiewników domowych” zawierających 268 pieśni do słów różnych wybitnych poetów romantycznych, polskich i obcych tłumaczonych na nasz język, a także do utworów ludowych. Moniuszko żył dość krótko, 53 lata, ale niezwykle intensywnie. Poświęcił się bez reszty muzyce i rodzinie (miał dziesięcioro dzieci). Gdy zamieszkał w Wilnie, został organistą i wciąż komponował, ale także nauczał, organizował życie muzyczne w mieście. W 1858 r. osiadł z rodziną w Warszawie, gdzie objął stanowisko dyrektora Opery. Kilka lat później został także wykładowcą w Instytucie Muzycznym.

Niezapomnianą sławę i miejsce w panteonie polskiej sztuki przyniosły mu przede wszystkim opery „Halka” i „Straszny dwór”. Jak entuzjastycznie były przyjmowane te utwory, najlepiej świadczy fakt, że Paulina Rivoli, odtwórczyni roli Halki, musiała po premierze 17 (!) razy bisować. Wówczas jednak sława i sukcesy artystyczne niekoniecznie przekładały się na materialne. Stanisław Moniuszko w zasadzie całe życie zmagał się z niedostatkiem. Jak to życie wyglądało i od strony sceny, i od kulis, opowiada barwna powieść biograficzna znakomitego muzykologa, literata oraz publicysty Władysława Fabry’ego.

Uchwałą Sejmu i Senatu rok 2019 ustanowiony został, w 200-lecie urodzin kompozytora,
Rokiem Stanisława Moniuszki.

Kim jest Amos? Pod postacią bohatera tej poruszającej i prawdziwej historii kryje się sam autor. Andrea Bocelli jest jedną z największych legend sceny muzycznej naszych czasów, jednym z najbardziej lubianych tenorów na świecie. W tej niezwykłej autobiografii toskański artysta prezentuje inną, choć równie pasjonującą muzykę – „muzykę ciszy”, głos świata wewnętrznego bohatera, którego wrażliwość przejawia się w każdym spostrzeżeniu i zwierzeniu. Poznajemy artystę, którego wykonania biją rekordy popularności, ale też odkrywamy człowieka z jego doświadczeniem muzycznym i życiowym oraz głębią uczuć. Śpiewak wspomina lata nauki, snując opowieść o rodzinie, przyjaciołach, pierwszych miłościach i sukcesach. Książka opowiada o życiu artysty, który święci triumfy, ale też doznaje porażek, cierpień, miewa wątpliwości. Wiedziony zaskakującą szczerością i delikatnością (zwłaszcza w opisie relacji z ojcem i swoją towarzyszką życia Veronicą), Bocelli wprowadza czytelnika w swój duchowy świat - bogaty, wrażliwy i złożony. „Muzyki ciszy” nie da się zapomnieć, podobnie jak głosu jej twórcy.