Chrzanowski

Kazimierz Bąbiński (1896-1970) należał do pokolenia, które ofiarnym, żołnierskim czynem torowało drogę do Polski Niepodległej. Był żołnierzem I Brygady Legionów, uczestnikiem walk o Lwów i wojny 1920 roku. W II RP kontynuował służbę wojskową, doszedł w niej do stopnia podpułkownika i stanowiska dowódcy 5 pułku piechoty Legionów, którym dowodził podczas kampanii wrześniowej. Należał do tej grupy oficerów, której los powierzył kierowanie siłami zbrojnymi Polskiego Państwa Podziemnego w okupowanym kraju. Członek Komendy Głównej ZWZ-AK, komendant , pod pseudonimem `Luboń` Wołyńskiego Okręgu Armii Krajowej. Jego postać kojarzy się przede wszystkim z 27. Wołyńską Dywizją Piechoty AK, której był organizatorem i pierwszym dowódcą. Uczestnik podziemia poakowskiego, współtwórca organizacji wojskowo-politycznej Niepodległość - kryptonim NIE, przez kilka lat więziony. Wybitny oficer i dowódca, jeden z tych, którzy swą wierną służbą `dobrze zasłużyli się Ojczyźnie`.

Wiadomości z życia brytyjskiej rodziny królewskiej wciąż podbijają media, miliony osób na całym świecie codziennie śledzą z zaciekawieniem wszystkie doniesienia zza bram Buckingham Palace.

Monarchowie nie gotują. Nie ubierają się samodzielnie, nie nalewają sobie picia ani nie ścielą łóżka. Podobno przyszły władca Królestwa, jego posiadłości i terytoriów, nawet nie wyciska sobie sam z tubki pasty do zębów, gdyż zadanie to należy do jednego z czterech jego kamerdynerów, który nakłada pastę na królewską szczoteczkę ze zdobionego srebrnego dozownika. Oficjalnie zdementowano za to inną słynną legendę o „rozpieszczaniu członków rodziny królewskiej”, zgodnie z którą każdego ranka przed księciem Walii stawiano siedem gotowanych jaj uszeregowanych według ich twardości, każde opatrzone cyfrą oznaczającą liczbę minut gotowania, tak aby mógł każdego spróbować i wybrać najbardziej mu odpowiadające.

Szczodrze sponsorowany przez swoich poddanych brytyjski dwór zatrudniał rzesze kucharzy, pokojówek, lokajów, mamek, nianiek, ogrodników, sekretarzy i urzędników. Pielęgnowane przez stulecia rytuały dworskie miały na celu utrwalenie wizji monarchy jako osoby wyjątkowej, ważniejszej niż prezydenci czy milionerzy. A jak lepiej to osiągnąć, niż udowadniając, że przyziemne czynności nie przystoją monarsze. Na usługach królowej przez długi czas była choćby pomocnica, która podawała monarchini wachlarz w sypialni, nalewała wodę do mycia rąk i zdejmowała rękawiczki. Ale już wkładanie monarchini obuwia i zdejmowanie go było domeną paziów. Tak było przez wieki, tak jest również dziś.

Nawet obecnie tysiące osób czuwają codziennie nad maksymalnym komfortem zaledwie kilkorga osób z rodziny królewskiej. Co ciekawe, z czasem liczba pracowników rosła – dwór Elżbiety II zatrudnia dziś bowiem blisko 1200 osób, podczas gdy jej babka, królowa Wiktoria miała ich „zaledwie” 921.

O zdolnościach przywódczych Lenzera świadczy fakt, iż w krótkim czasie udało mu się na tyle odbudować nasze morale, że mógł znów na nas liczyć. Po ponownym podziale kompanii zostałem znowu dowódcą plutonu i otrzymałem specjalne zadanie podczas udziału w walkach ulicznych oraz dodatkowo dwa ciężkie karabiny maszynowe. Okazało się, że broń ta była skuteczna w zwalczaniu atakującej piechoty nawet podczas strzelania z dużej odległości. Staraliśmy się likwidować snajperów i wypłaszać ich ze stanowisk, strzelając w elewacje i okna domów ciągłym ogniem. Mieliśmy wystarczająco dużo amunicji, by stosować taką taktykę.
Lenzer wyjaśnił nam wszystkim, że koniec Festung Posen jest bliski, i zezwolił każdemu na podjęcie próby wyłamania. Mój stan zdrowia nie pozwalał jednak na uczestniczenie w takiej akcji. Sam Lenzer pozostał z kilkoma oficerami swojego sztabu w Cytadeli i dostał się do niewoli. Tych żołnierzy, którzy nie mogli brać udziału w wyłamaniu, skierowano do innej części lazaretu. Tam po raz kolejny zajął się nami lekarz, który nakazał nam również złożyć na skrzyni naszą broń. Zniszczyłem wówczas swoją książeczkę wojskową i wszystkie inne rzeczy, które mogły wskazywać na to, że służyłem w Waffen-SS.

Filip Łobodziński? Ależ to proste! Aktor dziecięcy. Dziennikarz. Muzyk działający w dwóch zespołach. Tłumacz literatury. Prowadzący programy telewizyjne… A może inaczej? Chłopak wychowany na Polu Mokotowskim. Reytaniak. Rekordzista, gdy mowa o studiowaniu iberystyki – między Gaudeamus a dyplomem minęło dziewięć lat. Ojciec dwóch córek, mąż trzech żon. Miał w życiu dużo szczęścia – i doznał strasznej tragedii. Czy ktokolwiek może powiedzieć, że naprawdę ZNA Filipa Łobodzińskiego? I… czy on sam naprawdę siebie zna? Kim naprawdę jest Filip Łobodziński? Tego, jak się okazuje, nie wie nawet sztuczna inteligencja. Tę książkę napisał więc sam. Jest tu sporo wspomnień, czasem bardzo trudnych. I dużo przemyśleń na różne istotne dla niego tematy – literatury, muzyki, przekładu, ale też patriotyzmu, dziennikarstwa i podejścia człowieka do świata przyrody. Czy możemy więc mieć nadzieję, że otrzymujemy wierny autoportret Łobodzińskiego? Czy pamięć człowieka zasługuje na zaufanie jako źródło prawdy? Czy prawda na nasz temat w ogóle jest możliwa? Przekonajmy się. Takiej – szczerej, ale przewrotnej – książki być może jeszcze w Polsce nie było.

Publikacja ta pozwoli spojrzeć na twórczość Herberta z perspektywy mniej oczywistych jej aspektów. Byłby to bowiem Herbert bardziej osobisty, prywatny i bezpośredni. Nawet jeżeli list nie jest bynajmniej gatunkiem, który zrywałby zasłonę konwencji, to stwarza on szansę ujawnienia się człowieka, a nie tylko nadawcy komunikatu. Herbert nie zawsze z tej szansy korzysta, ale odmowy owego ujawnienia się zawsze okazują się interesujące - w ich aspekcie zarówno biograficznym, jak i artystycznym. dr hab. Tomasz Garbol Herbert potrafi zaskakiwać swoich czytelników: za życia znany i ceniony jako poeta, eseista i dramaturg, po śmierci, w wyniku systematycznego opracowywania materiałów archiwalnych, objawia się jako felietonista, krytyk sztuki, rysownik, ale przede wszystkim jako oryginalny i intrygujący epistolograf. Autorzy niniejszego zbioru szkiców przekonują, że korespondencja poety stanowi nieocenione, a przy tym frapujące, źródło informacji na temat jego biografii i twórczości. dr hab. Tomasz Tomasik prof. AP

Bergman-reżyser i Bergman-człowiek. Czytelnik sam oceni, który z nich jest mu bliższy.

Ingmar Bergman miał pięć żon, dziewięcioro dzieci i niezliczone kochanki. Swoich aktorów traktował przedmiotowo – najważniejszy był film. Jako nastolatek fascynował się niemieckim nazizmem. Nie znosił, gdy ktoś mu się sprzeciwiał. Był prawdziwym tytanem pracy, konsekwentnym, zdyscyplinowanym i punktualnym, i tego samego wymagał od innych.

Większość wielbicieli twórczości Ingmara Bergmana potrafi wymienić z pamięci wiele jego znakomitych filmów. Siódma pieczęć, Jajo węża, Źródło, Persona czy Wieczór kuglarzy znane są wszystkim miłośnikom kina. Niewiele wiemy o Bergmanie jako o człowieku – o jego słabościach, wadach i ułomnościach. Jeszcze mniej wiadomo o jego prywatnym życiu i grzechach młodości. Thomas Sjöberg postanowił uzupełnić naszą wiedzę na ten temat i zdjąć z piedestału postać światowej sławy reżysera.

Książka ukaże się w setną rocznicę urodzin Ingmara Bergmana – szwedzkiego reżysera filmowego i teatralnego, uważanego za jednego z największych artystów w historii kina.

Biografia Bergmana zagłębia się w prywatne życie reżysera. Opowiada o jego dzieciństwie, pięciu małżeństwach, w których urodziło się dziewięcioro dzieci, oraz licznych związkach.
Anna Nowacka-Isaksson, „Rzeczpospolita”