Chrześcijanie wobec Żydów

W połowie wieku XX Andre Malraux powiedział, a wielu później po nim to powtarzało, że „wiek XXI będzie wiekiem mistyki, albo go w ogóle nie będzie”. Żyjemy w połowie drugiej dekady XXI wieku i mistyków w istocie przybywa, ale nie wydaje się, by ich obecność zmieniała nasz świat na lepszy. Pewnie dlatego pojawia się coraz więcej głosów, które przekonująco dowodzą, że zarówno bez mistyków, jak i bez ich Boga nie tylko da się żyć, ale żyje się pełniej i szczęśliwiej.
Takich głosów przybywa również w „katolickiej Polsce”. Książka Janusza Majcherka Bóg bez znaczenia to jeden z dowodów, że nie wolno przejść obok nich obojętnie. Autor przekonująco wyjaśnia, iż takie „bezbożne” życie może być dobre, spełnione i szczęśliwe. Książka w sposób zwięzły i przystępny rozbija religijne iluzje, ukazując możliwość dojrzałej i odpowiedzialnej obecności w świecie bez konieczności odwoływania się do pozaziemskich autorytetów.
Lektura obowiązkowa dla wierzących i ateistów.

Autor tworzy w swoim tekście ciekawe płaszczyzny spotkania klasycznych teologów przeszłości ze współczesną myślą trynitarną, nie unika otwartej konfrontacji z różnymi tyleż skrajnymi, co „modnymi” teoriami, a jednocześnie nie gubi katolickiej równowagi, wierności Tradycji i Magisterium Kościoła. Innymi słowy, prezentuje teologię, która jest sztuką wytrzymywania napięć pomiędzy różnymi szkołami i poglądami teologicznymi. ks. prof. dr Dariusz Kowalczyk SJ, Papieski Uniwersytet Gregoriański w Rzymie
Z książki Kubackiego przebija ogromny szacunek dla myśli Akwinaty i teologii tomistycznej. Autor docenia jej wartość i swoje myślenie sytuuje w wyznaczonej przez św. Augustyna oraz św. Tomasza perspektywie teologii zachodniej opartej na metafizyce bytu. Jednocześnie w wielu punktach jest wobec niej krytyczny, odwołując się do współczesnych teologów jak Karl Rahner, Luis Ladaria, Gisbert Greshake, a zwłaszcza Joseph Moingt. ks. prof. dr hab. Piotr Liszka CMF, Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu
Zbigniew Kubacki SJ (ur. 1962) – jezuita, profesor nauk teologicznych, wykładowca teologii dogmatycznej i teologii religii na Akademii Teologicznej w Warszawie. Jako visiting professor od lat współpracuje z Centre Sevres, jezuicką uczelnią filozoficzno-teologiczną w Paryżu. Jest też duszpasterzem Katolickiej Wspólnoty Francuskojęzycznej w Warszawie.

Bóg nie jest wielki to ateistyczny podręcznik, bezlitosna rozprawa z grzechami i niegodziwościami wszelkich religii. Hitchens podaje w wątpliwość dogmaty i obnaża, niechlubną przeszłość wszystkich wierzeń. Dowodzi, że wiara często przekształca się w niszczycielską siłę, pełną pogardy i nienawiści wobec całych społeczności. Opisuje intelektualną podróż w kierunku świeckiego spojrzenia na świat, świat oparty na nauce i rozumie; świat, w którym wizję Nieba zastąpiły zapierające dech w piersiach zdjęcia z kosmosu. To nie Bóg nas stworzył. To my stworzyliśmy Boga.

Ku czemu powinien kierować się człowiek, który chce być szczęśliwy? Znany mnich benedyktyński podpowiada: ku światłu, a nie ku ciemności; ku łasce, a nie ku grzechowi; ku życiu, a nie ku śmierci – ku MIŁOŚCI. Ojciec Leon zaprasza też do refleksji nad aktualnymi tematami, takimi jak:
• Kiedy zakiełkuje w nas ziarno zasiane przez Papieża-Polaka?
• Dlaczego Papież-Niemiec przyjął imię Benedykt?
• Co Polacy mogą dać Europie?
• Ile przykazań obowiązywało w Raju?
• Dlaczego ludzie tworzą wciąż nowe prawa i przepisy, skoro i tak się im nie podporządkowują?
• Co to jest pobożność supermarketowa?
• Czy chrześcijanie tylko bawią się w chrześcijaństwo?
• Dlaczego człowiek głęboko wierzący i praktykujący uchodzi za dziwadło?
• Czym się różni radykalizm ewangeliczny od fundamentalizmu?
• Czy możemy czuć się na tym świecie jak u siebie?

Uważam, że całościowe spojrzenie na stosunek Kościoła katolickiego do ekologii pozwoli na wyeliminowanie pobieżnych i stereotypowych ocen, jakie niekiedy występują nawet w debacie naukowej. Szczególnie z tego powodu, że Autorka zawarła w swoich analizach dobrze uargumentowane wnioski końcowe, które przekonują, że ekologia obok idei dobra wspólnego i godności człowieka jest jednym z wiodących tematów katolickiej nauki społecznej.

prof. dr hab. Mirosław Sadowski
Uniwersytet Wrocławski

Św. Jan Paweł II, zwany Wielkim, był dumnym Polakiem bez jakiegokolwiek kompleksu niższości wobec innych narodów. Takiego zachowania uczył też nas – zarówno głoszonym słowem, jak i własną postawą, którą prezentował, nie popadając przy tym w pychę czy pogardę wobec innych. Postawę swą zaś wykształcił w sobie i opierał na umiłowaniu Ojczyzny, na gruntownej wiedzy historycznej i oczywiście na głębokiej wierze w Boga i szacunku wobec bliźnich. Miejsce Polski – państwa i narodu – w Europie widział jako równoprawne pośród innych. Wierzył, że jako kraj i naród, który oparł się niemieckiemu nazizmowi i sowieckiemu komunizmowi, wniesiemy do zjednoczonej Europy nasze głębokie przywiązanie do chrześcijaństwa, naszą tradycyjną, ukształtowaną przez wieki pobożność oraz opartą na wierze w Boga kulturę, wyróżniającą nas spośród innych nacji wielką niezależność ducha i umiłowanie wolności. Przestrzegał przy tym często przed myleniem wolności ze swawolą.
Od samego początku aż do ostatnich dni pontyfikatu kierował do nas, do swoich Rodaków, przesłania; książkę tę otwiera pierwszy list do Polaków z 23 października 1978 r., a zamyka datowany 1 kwietnia 2005 r. list z okazji 350. rocznicy cudownej obrony Klasztoru Jasnogórskiego. W książce znajdziemy łącznie blisko 90 wypowiedzi Ojca Świętego wygłoszonych do nas i o nas. Papież odpowiada również na najważniejsze dotykające nas również dzisiaj problemy, utrapienia, zwątpienia i pokusy. Książka ta jest niezbędnym kompendium wiedzy dla współczesnego katolika, pewny drogowskaz dla każdego Polaka. Przekaz tekstowy uzupełniają 174 ilustracje, w tym przede wszystkim piękne fotografie mistrza Adama Bujaka, jednego z najważniejszych świadków pontyfikatu Papieża Polaka.
Choć św. Jan Paweł Wielki był wybitnym, pełnym największego poświęcenia i żarliwego ewangelicznego zapału przywódcą wszystkich katolików na świecie, nigdy nie zapominał o swoich Rodakach. Troszczył się o nas wielorako, ale też stawiał nam zadania. Był nauczycielem i mistrzem wymagającym, ale też tylko tacy mogą swych uczniów prowadzić pewną drogą. „Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od Was nie wymagali – apelował na Jasnej Górze w 1983 r. – Doświadczenia historyczne mówią nam o tym, ile kosztowała cały naród okresowa demoralizacja. Dzisiaj, kiedy zmagamy się o przyszły kształt naszego życia społecznego, pamiętajcie, że ten kształt zależy od tego, jaki będzie człowiek. A więc: czuwajcie!”. Przesłanie to w obecnych czasach zwątpień i gorszących skandali jest szczególnie aktualne. Na nim jako opoce opiera się całe nauczanie św. Jana Pawła II do rodaków. Trzeba je przypominać, upowszechniać i za nim podążać. Ponieważ nauczanie to oparte jest w całości na przekazie ewangelicznym, oznacza to, że będziemy podążać za Chrystusem.