Chuligani a kultura futbolu w Polsce

Sekretny dziennik pracownika do spraw zachowań antyspołecznych
„Jestem pracownikiem do spraw zachowań antyspołecznych. Jeśli się ze mną spotykasz, to znaczy, że coś w twoim życiu poszło nie tak“.
Przez dziesięć lat Nick Pettigrew był „antyspołecznym“ (ASBO, anti-social behaviour oficer). Funkcja ta – w Wielkiej Brytanii na porządku dziennym – nie ma w Polsce swojego odpowiednika.
Zadaniem antyspołecznego jest troska o to, by lokalna społeczność żyła w harmonii i zadowoleniu. Innymi słowy: żeby ludzie przynajmniej nie skakali sobie do gardeł. To trudny kawałek chleba. Wystarczająco trudny, gdy w twoim rewirze nic szczególnego się nie dzieje. Kiedy jednak stają ci na drodze obsesyjni zbieracze, marzące o sławie niedoszłe dżokejki, wyluzowani właściciele melin narkotykowych i skłonni do pieniactwa handlarze bronią, może rozpętać się istny chaos.
„Antyspołeczny“ to nie tylko błyskotliwa diagnoza współczesnego społeczeństwa. To przede wszystkim niesamowicie zabawna i chwytająca za serce opowieść o pracy z ludźmi, o których większość wolałaby zapomnieć, i o rozwiązywaniu problemów, z którymi mało kto chciałby się mierzyć. Ta książka sprawi, że będziesz się śmiać, płakać i kipieć ze złości… i to czasami naraz, czytając jedno zdanie.

Publikacja jest wnikliwą analizą kategorii dobra dziecka w pedagogice resocjalizacyjnej w kontekstach pedagogicznym i prawnym. Justyna Kusztal stawia w swojej pracy szereg pytań o znaczenie, jakie w koncepcjach i praktyce resocjalizacyjnej przypisywane jest dobru dziecka i zasadzie działania dla dobra dziecka. Zdaniem autorki tylko na gruncie współczesnej pedagogiki resocjalizacyjnej w jej obecnym stanie, definiowanym w literaturze przedmiotu jako ciągłość i zmiana, jest możliwe dokonanie analizy i rekonstrukcji znaczenia kategorii tak niejednolitej, nasyconej wieloma zaszłościami, wyobrażeniami, mitami, jak dobro dziecka-wychowanka, bo to ona stanowi sens i umocowanie aksjologiczne działań nakierowanych na zmniejszanie obszarów niedostosowania społecznego dzieci i młodzieży.
Praca ma charakter interdyscyplinarny i składa się z trzech zasadniczych części. W części pierwszej autorka wyprowadza z literatury pedagogicznej kategorię badawczą dobra dziecka, by w części drugiej pokazać, czy i jak funkcjonuje ona we współczesnej pedagogice resocjalizacyjnej i naukach prawnych. W części trzeciej proponuje i realizuje własną koncepcję badań empirycznych, których przedmiotem są znaczenie dobra dziecka i zasada działania dla dobra dziecka w procesie resocjalizacji.
Ze „Wstępu"

Szczególnie istotne jest podjęcie przez autorkę pionierskich rozważań koncentrujących się na rozumieniu pojęcia „dobro dziecka" oraz na różnorodnych aspektach jego funkcjonowania w obszarach teorii i praktyki resocjalizacyjnej. Termin ten jest wieloznaczny i stwarza pretekst do różnych interpretacji, a Justyna Kusztal konsekwentnie analizuje te możliwości, ukazując ich etiologię i konsekwencje. Uwzględnia bogaty dorobek z tego zakresu dostępny w literaturze krajowej i obcej i po rozważaniach dotyczących problematyki dobra dziecka we współczesnych koncepcjach filozoficznych, pedagogicznych i prawnych przechodzi do wnikliwej analizy problematyki dobra dziecka w pedagogice resocjalizacyjnej. W ujęciu ewolucyjnym zarówno ukazuje zmianę poglądów co do rozumienia dobra dziecka, jak i prezentuje najważniejsze rozwiązania w tej kwestii oraz ich adaptację do praktyki wychowawczej i resocjalizacyjnej. Publikacja stanowi istotny wkład w dotychczasowy dorobek nauk pedagogicznych, w tym zwłaszcza pedagogiki resocjalizacyjnej.
Z recenzji dr. hab. Marka Heinego

Dlaczego interwencja fizyczna? Bo nikt o tym nie mówi. Bo nie przygotowuje się komplementarnie przyszłej kadry placówek dla nieletnich. Bo nie mówi się o tym, a pracownicy zmuszeni są stosować środki przymusu. Bo nie opracowano standardów wprowadzania interwencji fizycznej w sposób bezpieczny dla wszystkich. Bo potrzeby są duże i by pełnić profesjonalnie swoją rolę w placówce, należy otrzymać narzędzia do tego. Wiedza i umiejętności czekają na wyciągnięcie ręki.

Poradnik napisany przez PRAKTYKA!

Reintegracja społeczna skazanych. Paradygmat tożsamości osobowej, społecznej i kulturowo-cywilizacyjnej, Andrzej Bałandynowicz
Konteksty pedagogiki penitencjarnej, Paweł Szczepaniak
Teoria kognitywno-behawioralna i interakcjonizm symboliczny w teorii, Maciej Bernasiewicz
Socjoterapeutyczne aspekty twórczej resocjalizacji, Hubert Kupiec
Nieletni - nierozwiązany problem polskiego systemu resocjalizacji, Justyna Kusztal
GST - idea oraz rekomendacje dla profilaktyki zachowań przestępczych, Robert Agnew, Jacek Bylica
Zaburzenia uwagi a niedostosowanie społeczne, Robert Opora
Tożsamość w sieci. Perspektywa socjopedagogiczna, Marek Konopczyński, Filip Konopczyński

Socjoterapia w coraz szerszym zakresie zaczyna być wykorzystywana w szkołach, placówkach zajmujących się pracą z młodzieżą niedostosowaną społecznie, zagrożoną uzależnieniami. Socjoterapia polega przede wszystkim na wykorzystaniu terapeutycznego wpływu grupy oraz należy uznać ją za formę pomocy jak najbardziej pożądaną i wskazaną. Opracowanie będzie pomocne nauczycielom i wychowawcom, studentom pedagogiki, psychologii i kierunków nauczycielskich. Dostarczy wskazówek, jak prowadzić działania o charakterze wychowawczym z osobą niedostosowaną społecznie, z uwzględnieniem wymogu jej podmiotowego traktowania w grupie socjoterapeutycznej.

Autor prezentuje wyniki badań własnych dotyczących typologii nieprzystosowania społecznego wśród więźniów. Podstawę teoretyczną podjętych badań stanowi Teoria Wykolejenia Społecznego autorstwa Czesława Czapówa, jednego z najwybitniejszych polskich pedagogów resocjalizacyjnych. Zastosowanie analizy czynnikowej ujawniło, że typy wykolejenia społecznego wyróżnione przez Czapówa (nihilistyczno-agresywny, nihilistyczno-wycofujący, dogmatyczno-ekspansyjny oraz dogmatyczno-restrykcyjny) nie są homogeniczne, a w obrębie każdego z nich funkcjonują poszczególne podtypy. Przeprowadzona analiza pokazała ponadto strukturę grupową więźniów w zależności od stopnia nasilenia poszczególnych rodzajów nieprzystosowania społecznego. Wyniki badań są zatem kontynuacją i rozwinięciem myśli Czapówa.