Ciągłość urywana Z pamiętnika prostytutki

"Nie potrafię wytłumaczyć mojej nostalgii. Sądzę, że większość emigrantów, którzy opuścili swą ojczyznę jako dorośli ludzie i wyjechali w świat, aby szukać lepszego życia, w miarę upływu czasu zaczynają tęsknić za rodzinną ziemią. Noszą w sercach zbyt wiele wspomnień i zdają sobie sprawę, że na obczyźnie nigdy nie będą u siebie. W pewnym sensie to brzmi banalnie, ale tak właśnie jest.(...) Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo bym chciała pospacerować ulicami Kalisza, pójść do parku, odwiedzić znajome miejsca i słyszeć dookoła siebie polski język. Wiele razy zadawałam sobie pytanie, czy warto było wyjeżdżać?"
Na kartach powieści "A & S" Krzysztof Spadło snuje historię o losach bohaterki, która jest znana miłośnikom więziennej epopei "Skazaniec". Autor zabiera czytelników w podróż, wiodącą przez gąszcz ludzkich emocji i uczuć. W dobitny sposób przedstawia również zmagania i trudy emigracyjnej egzystencji oraz rodzinne relacje, które czasami bywają bardzo skomplikowane.
"A & S" to pełna wzruszeń opowieść. Lektura momentami chwyta za serce i zmusza odbiorcę do głębszych refleksji nad sensem życia, które nieuchronnie zmierza w ramiona śmierci.

Krwawa chmura przynosi odpowiedź na pytanie, skąd się wzięli w wojskach bolszewickich Chińczycy. Główny bohater po po-pełnieniu wielu zbrodni znajduje w końcu bezpieczne schronienie w Moskwie, gdzie po wybuchu rewolucji wstępuje w szeregi krasnoarmiejców. Bierze udział w wielu wydarzeniach, m.in. burzeniu pomników, paradzie z okazji 1 maja, w akcjach na różnych frontach, a także w ekspedycjach po zboże na rosyjską wieś, w trakcie których dochodzi do aktów niesłychanego bestialstwa, morderstw, gwałtów, a nawet znęcania się nad dziećmi. Główny bohater, jak wielu z jego towarzyszy, nie walczy z pobudek ideowych, lecz zachłystuje się niespodziewaną swobodą i możliwością bezkarnego popełniania okrucieństw.

Kacper Haraburda - fan Gwiezdnych wojen i Doktora Who, sarkastyczny koleżka, ale jednocześnie lojalny i przyjacielski chłopak, od kilku lat tworzy literaturę do szuflady; to, co widzi w życiu codziennym, przelewa na papier.

„Markon” to literacki debiut młodego, bo zaledwie siedemnastoletniego, artysty. Tekst wpisuje się w popularny nurt dramatów podejmujących ponadczasowy i jakże aktualny obecnie problem władzy. Przedstawieni przez autora bohaterowie prezentują znane nam typy ludzkie. Znajdują się w sytuacji granicznej, kiedy muszą wybierać między tym, co w życiu najważniejsze: szczęściem osobistym a szczęściem narodu, honorem a dobrobytem, prawością a zbrodnią. Czy staną na wysokości zadania?

Sztuka jest osadzona w realiach wojny trojańskiej i ma dwa główne wątki. Pierwszy z nich opowiada historię Kresydy i Troilusa - księcia trojańskiego. Troilus uwiódł Kresydę, po czym wyznał jej miłość. Jednak podczas wymiany jeńców wojennych Kresyda została oddana do Grekom w niewolę. Troilus idzie za nią do obozu Greków, jednak widząc ją z Diomedesem uznaje za niegodną zainteresowania. W drugim wątku Odyseusz i Nestor próbują nakłonić Achillesa do powrotu do walki... (Za Wikipedią).

Po ukazaniu się Zbiorów poetyckich Wincentego Ignacego Marewicza nakładem Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego w 2018 roku ta sama oficyna drukarska wydaje kolejne utwory autora, tym razem – dramatyczne: trzy komedie i dwie dramy, sztuki skupiające w sobie różne tendencje literacko-estetyczne. Ten literat drugiego planu nie przestaje pobudzać do badań i refleksji naukowej, jakby dopominając się o usytuowanie go we właściwym miejscu na mapie literackiej czasów stanisławowskich.
Obecne wydanie krytyczne dramatów Marewicza spełnia wszelkie wymogi edytorstwa naukowego z zakresu wydań utworów oświeceniowych. [...] Sposób opracowania o ujęciu analityczno-interpretacyjno-problemowym poszerza wiedzę o epoce, a w szczególności odsłania ciekawe obszary życia teatralnego końca XVIII wieku. Można sądzić, że wydobyte z annałów bibliotecznych utwory sceniczne Marewicza trafią do rąk badaczy okresu, a w szczególności do teatrologów, jak też do nieprofesjonalistów zainteresowanych kulturą literacką XVIII wieku.
Z recenzji prof. dr hab. Krystyny Maksimowicz
Opiniowany tom, który powstał dzięki wielkiemu nakładowi pracy i akrybii twórczej, jest jedyną edycją naukową poświęconą utworom dramatycznym Wincentego Ignacego Marewicza. [...] Służy nie tylko pogłębieniu wiedzy na temat jego dorobku literackiego, zastosowanych przez Marewicza rozwiązań literackich i estetycznych, mechanizmów i technik opisu świata, podejmowanych motywów czy sposobu prezentacji bohaterów. Krytyczne opracowanie utworów wzbogaca powszechną wiedzę o literaturze i kulturze polskiego wieku świateł.
Publikacja jest dowodem tego, że twórczość Wincentego Ignacego Marewicza trafiła do rąk Edytora o wysokich umiejętnościach warsztatowych, wrażliwego na słowo, rzetelnego i skrupulatnego w poszukiwaniu prawdy o tekście / prawdy tekstu.
Z recenzji dr hab. Aleksandry Norkowskiej, prof. UKW

Ignacy Krasicki (1735-1801) jest autorem ośmiu komedii, z których trzy - Solenizant, Statysta, Łgarz zostały opublikowane za jego życia (1780) pod nazwiskiem jego sekretarza Michała Mowińskiego. Pozostałe to: Krosienka, Pieniacz, Frant, Mędrzec, Satyryk (niedokończone). Ich akcja ustytuowana jest na prowincji, prawdopodobnie w okolicach rodzinnych stron autora, którego uważą sie za twórcę polskiej komedii dworkowej. Problematyka i budowa tych utworów jest zgodna z poglądami teoretycznymi na temat teatru, przedstawionymi wcześniej przez Krasickiego na łamach "Monitora"; można je też zaliczyć do typu komedii dydaktycznej reprezentowanej u nas przez dzieła Franciszka Bohomolca.