Co się dzieje w świecie kwantów?

Czy istnieją wyższe wymiary czasoprzestrzeni? Czy czarne dziury są bramą do innych wszechświatów? Czy możliwe jest zbudowanie „machiny czasu”? Czy cywilizacja ludzka będzie zdolna przenieść się do wszechświata równoległego, gdy znany nam Wszechświat będzie umierał? Michio Kaku rozważa wszystkie te kwestie, opierając się na osiągnięciach współczesnej kosmologii. Snuje swe futurystyczne rozważania i dokonuje jednocześnie wspaniałego przeglądu współczesnej fizyki kwantowej. W sposób klarowny i przejrzysty przedstawia podstawowe fakty z teorii strun, teorii inflacji, teorii Wielkiego Wybuchu, teorii grawitacji oraz najnowsze odkrycia astronomii obserwacyjnej. „Warto sięgnąć po tę książkę, gdyż jej lektura to cudowna podróż, z przewodnikiem-znawcą przedmiotu, po Wszechświecie, którego zrozumienie zmusza nas, byśmy sięgali do granic wyobraźni” – powiedział Brian Greene, profesor fizyki teoretycznej, autor „Struktury kosmosu” i „Piękna Wszechświata”.

Michio Kaku - absolwent Harvard University, profesor fizyki teoretycznej na City University of New York (CUNY) oraz wspaniały popularyzator nauki jest także autorem znanych polskiemu czytelnikowi książek: Hiperprzestrzeń (1996, 2005) oraz Wizje (2000).

Czy fizyków zwiodło piękno ich własnych teorii? Czy to zgłębiając czarne dziury i początek Wszechświata, czy poszukując nowej fizyki w CERNie, współcześni uczeni są głęboko przekonani, że fundamentalne prawa przyrody muszą być proste, naturalne i eleganckie. Jednak zdaniem fizyczki Sabine Hossenfelder dogmatyczne stosowanie tych zasadniczo estetycznych, a przez to subiektywnych kryteriów obecnie hamuje rozwój fizyki. Supersymetria, wielka unifikacja, wieloświat, superstruny – hipotezy formułowane głównie w oparciu o wrażenie matematycznej schludności – albo nie znalazły potwierdzenia w danych eksperymentalnych, albo, co gorsza, są z gruntu nietestowalne. Jaka jest rola poczucia piękna w fizyce? Czy jakaś teoria może być „zbyt piękna, żeby nie być prawdziwa”? Czy naukowa obiektywność, ścisłość i ostrożność zostały bezpowrotnie „zagubione w matematyce”? Zastanawiając się nad przyczynami obecnej stagnacji w fizyce teoretycznej i dyskutując z jej luminarzami, autorka tropi i obnaża to, co we współczesnej nauce nie arbitralne, lecz modne; nieścisłe, choć zmatematyzowane; spekulatywne, a mimo to powszechnie przyjmowane. Zdaniem Sabine Hossenfelder - fizyczki i wziętej blogerki - Einstein i inni podobnie nastawieni fizycy "zagubili się w matematyce", by zaczerpnąć z tytułu tej dowcipnej, prowokującej książki. - WALL STREET JOURNAL W swojej nowej książce „Zagubione w matematyce” Sabine Hossenfelder zręcznie stawia czoła kryzysowi [w fizyce]. To szalenie głęboka, prowokująca do myślenia lektura, która powinna wywołać zwątpienie w każdym rozsądnym, zdolnym do autorefleksji przedstawicielu tej dziedziny. - FORBES

Zarys fizyki chmur jest przekładem trzeciego wydania znanego podręcznika akademickiego zatytułowanego A Short Course in Cloud Physics, który powstał w Uniwersytecie McGilla w Montrealu. Autorami książki są profesorowie R.R. Rogers (zm. 2019) i M.K. (Peter) Yau. Materiał obejmuje opis zjawisk atmosferycznych związanych z powstawaniem i ewolucją chmur oraz opadów atmosferycznych. Poruszone zostały w niej również zagadnienia dotyczące pomiarów i modelowania chmur. Publikacja skierowana jest do studentów, wykładowców, naukowców, aeroklubowiczów i wszystkich zainteresowanych ścisłym opisem zagadnień z zakresu fizyki atmosfery, meteorologii i inżynierii środowiska. Praca zawiera zestaw zadań wraz z rozwiązaniami.

Głównym powodem, dla którego ludzie zajęli się badaniem Wszechświata jest ich wrodzona ciekawość. Kluczową rolę w jego poznaniu odgrywają obserwacje i umiejętność wyciągania logicznych wniosków. Proces ten nie może być ograniczony żadnymi koncepcjami filozoficznymi, politycznymi, ani też religijnymi wierzeniami.
Niniejsza publikacja to kompleksowe wprowadzenie do astronomii klasycznej, jak i współczesnej astrofizyki i kosmologii. Książka prezentuje najważniejsze koncepcje astronomiczne, jak i leżące u ich podstaw zasady fizyczne. Oprócz rozważań teoretycznych, Czytelnik znajdzie w niej zadania wraz z rozwiązaniami oraz tabele zawierające najważniejsze, zbiorcze dane z zakresu astronomii i fizyki.
Książka z założenia ma służyć jako podręcznik akademicki dla studentów pierwszych lat kierunków astronomia i fizyka. Wierzymy jednak, że w gronie Czytelników znajdą się także pasjonaci wiedzy astronomicznej, którzy nie wiążą swojego wykształcenia z tym kierunkiem, ale dla których zgłębianie wiedzy o kosmosie jest po prostu ciekawe.
Autorami książki są znani fińscy astronomowie, profesorowie uniwersyteccy, wielokrotnie nagradzani przez środowisko astronomiczne.

Czy wszechświat miał początek i będzie miał kiedykolwiek koniec? Czy czas może być odwrócony? Krótka historia czasu to już klasyczna pozycja literatury popularnonaukowej. Przedstawione w niej idee prezentują najnowsze odkrycia w dziedzinie badania wszechświata.
Autor wykracza poza teorię względności, mechanikę kwantową i wielki wybuch, aby sięgnąć do "tańca geometrii", który doprowadził do powstania wszechświata, krainy zjawiskowych zdarzeń fizyki cząstek elementarnych, w której materia zderza się z antymaterią.
Ta fascynująca książka umożliwia poznanie ogromu przestrzeni międzygalaktycznej.

Książka autorstwa Davida A. Weintrauba to pozycja unikatowa na polskim rynku wydawniczym obszernie i przekrojowo przedstawiająca historię badań Marsa i poszukiwania na nim śladów i dowodów istnienia życia. W trakcie tej podróży przez niemal dwa stulecia poznajemy badaczy Czerwonej Planety, ich motywacje, osiągnięcia oraz popełniane przez nich błędy. Czytelnik znajdzie tu uzasadnienie dla pojawiających się na przestrzeni niemal dwóch wieków twierdzeń o odkryciu inteligentnego życia na Marsie, kanałów, roślinności, porostów czy też metanu, który w przekonaniu wielu dowodzi istnienia procesów biologicznych na Marsie. Jednocześnie dowiadujemy się jak te twierdzenia były weryfikowane i rewidowane na przestrzeni lat, doprowadzając nas w końcu o obecnego poziomu wiedzy.
„Mars” przypadnie do gustu zarówno miłośnikom astronomii na co dzień niezwiązanym ze światem nauki, jak i specjalistom pragnącym dowiedzieć się w jaki sposób doszliśmy do obecnego stanu wiedzy o Czerwonej Planecie. Chronologiczne przedstawienie kolejnych tez, badań i wniosków może być szczególnie wartościowe dla studentów, astronomii, geologii, planetologii, chcących dobrze zgłębić tajniki procesu badań naukowych.
Radosław Kosarzycki, „Puls Kosmosu”
………………
Książka mimo że pisana w formie narracji, bardzo rzetelnie oddaje stan najnowszych badań astronomicznych, odwołując się do oryginalnych prac naukowych. Zawiera mnóstwo szczegółów, które składają się na pasjonującą opowieść o badaniach astronomicznych.
Prof. dr hab. inż. Grzegorz Karwasz, Zakład Dydaktyki Fizyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
………………
Czytając książkę, można wraz z autorem prześledzić chronologię powstawania i upadania teorii, dotyczących istnienia życia na Marsie, zwłaszcza od momentu, gdy okazało się, że ma on prawie takie samo nachylenie swojej osi obrotu do płaszczyzny orbity, jak Ziemia i że długość marsjańskiej doby niewiele różni się od naszej. Rozpaliło to wyobraźnię ówczesnych astronomów, a także ich następców. Z książki można dowiedzieć się, że astronomowie to też ludzie ze swoimi pragnieniami i słabościami, gdzie często szansa na zapisanie się w historii brała górę nad rzeczywistością i realnymi możliwościami badacza.
Ariel Majcher, Klub Astronomiczny Almukantarat Polskie Towarzystwo Miłośników Astronomii
………………
Zwrócenie uwagi na niebagatelną kulturotwórczą rolę Marsa, o której zapomina się często, to nieoczywista, a znacząca zaleta książki Weintrauba. Poza tym jest ona oczywiście bardzo cenna z tradycyjnego puntu widzenia miłośników astronomii. Zaawansowanym przyniesie sporą ilość trudnych do zdobycia w inny sposób informacji źródłowych i bibliograficznych. Dla niezaawansowanych będzie przedstawieniem tego, co o Marsie wiedzą naukowcy dziś i jak do tego dochodzili przez wieki. Jednym i drugim książka Weintrauba, być może, wskaże drogę i stanowić będzie inspirację dla dalszych studiów, kto wie.
Prof. Tadeusz Wibig, Zakład Astrofizyki Wydziału Fizyki i Informatyki Stosowanej UŁ