Cyfrowa przestrzeń kultury i edukacji muzycznej

„Moja opowieść to muzyczna suita złożona z magicznie połączonych ze sobą utworów”.



LET LOVE RULE to niezwykle refleksyjne dzieło.



Lenny Kravitz analizuje swoje życie szczerze, szczegółowo i z dużą dozą humoru.



„Moje życie płynie pod znakiem często całkowitych przeciwieństw – pisze. – Czarny i biały, żyd i chrześcijanin, fan The Jackson Five i Led Zeppelin. Zaakceptowałem swoją bliźniaczą duszę. Podobało mi się to. Różne zakamarki mojego serca i umysłu uzupełniały się niczym yin i yang, nadając mojemu życiu równowagę, rozpalając moją ciekawość do życia i zapewniając mi spokój”.



Akcja Let Love Rule rozgrywa się w wielu miejscach – od Upper East Side na Manhattanie i Bedford-Stuyvesant na Brooklynie przez Baldwin Hills i Beverly Hills w Los Angeles po Francję, Anglię i Niemcy.



To historia o niesamowicie kreatywnym dzieciaku, który mimo poważnych problemów w szkole oraz napięć w domu, znajduje zbawienie w muzyce.



Obserwujemy jego muzyczny rozwój – proces, w efekcie którego staje się znakomitym kompozytorem, producentem i wykonawcą. Mamy też jednak okazję przyjrzeć się duchowemu rozwojowi Lenny’ego oraz temu, w jaki sposób przejawia się on w jego twórczości.



Oprócz Lenny’ego w książce pojawiają się nietuzinkowe postaci: jego ojciec, Sy, człowiek mediów; jego matka, Roxie Roker, gwiazda telewizji; oraz Lisa Bonet, młoda aktorka, która zostaje jego muzą.



Oczywiście w centrum wszystkich wydarzeń jest Lenny, który – pomimo wielkich ambicji i olbrzymiej energii – odrzuca kolejne oferty kontraktów płytowych, aż w końcu udaje mu się odnaleźć swój prawdziwy głos.




Narodziny tego głosu – tego samego, który z tak wielkim przekonaniem śpiewa przed międzynarodową publicznością o sile miłości – to podstawa tej opowieści.



„Bez względu na to, czy nagrywam, stoję na scenie, czy piszę książkę – mówi Lenny – moja sztuka opiera się na wsłuchiwaniu się w wewnętrzny głos i dzielenie się nim z innymi. Sztuka musi zbliżać ludzi”.



Lenny Kravitz w trakcie trwającej ponad trzy dekady kariery sprzedał około 50 milionów płyt.



David Ritz współpracował z wieloma artystami, od Raya Charlesa po Arethę Franklin.



Miłość jest delikatna niczym róża



Może zakończyć każdą wojnę



Czas zabrać głos



Bracia i siostry, chwyćmy się za ręce



Musimy pozwolić, by miłość rządziła



Miłość przenika przestrzeń i czas



Miłość wywołuje uśmiech na twarzy dziecka



Czy nie widzicie?



To nie może się nie udać



Ale musimy być silni



Sami nic nie zdziałamy

Książka analizuje uwodzicielską moc dźwięków; przytacza opinie największych autorytetów.

Prezentowana publikacja stanowi studium retoryki muzycznej w aspekcie twórczości J. Haydna. Celem jej jest wskazanie istotnych związków zależności muzyki i tekstu, a odszukane zwroty retoryczne mają służyć wykonawcom, wytyczając ścieżkę interpretacji muzycznej.
W pracy podjęto również próbę dostrzeżenia związków emocjonalnych muzyki w połączeniu z tonacjami. Na podstawie dostępnych materiałów zauważono ów problem czy też zjawisko w muzyce XVIII wieku, ewoluujące w kolejnych epokach muzycznych.
Niniejsza monografia naukowa skierowana jest do szerokiego kręgu odbiorców – muzyków, pedagogów, studentów kierunków artystycznych.

Prezentowana książka jest pierwszą próbą całościowego ujęcia zagadnień związanych z problemem sonorystyki muzycznej, mającym kluczowe znaczenie dla poznania dziejów polskiej twórczości muzycznej w XX wieku, a także jej europejskich kontekstów. Objaśnia genezę, istotę, cechy i konsekwencje tego zjawiska z historyczno-estetycznego oraz teoretyczno-metodologicznego i analitycznego punktu widzenia.

Pierwsza część zawiera rozważania terminologiczne oraz zarys dziejów kompozytorskiego zainteresowania brzmieniem od baroku do drugiej połowy XX wieku. W odniesieniu do sonorystyki podejmuje także problematykę tzw. polskiej szkoły kompozytorskiej lat 60. ubiegłego stulecia.

W części drugiej przedstawione są współczesne teorie brzmienia dzieła muzycznego i metod jego analizy, ze szczególnym uwzględnieniem teorii sonologii muzycznej stworzonej przez Józefa M. Chomińskiego.

Trzecia część rozprawy dotyczy autorskiej koncepcji analizy utworów sonorystycznych, zastosowanej do badania wybranych dzieł kompozytorów polskich (K. Pendereckiego, H.M. Góreckiego, W. Kilara, K. Serockiego, W. Szalonka, B. Schaeffera, W. Kotońskiego, A. Dobrowolskiego, T. Sikorskiego). Bazuje ona na wykorzystaniu trzech dopełniających się perspektyw wywiedzionych z trzech typów źródeł: partytury, nagrania i spektrogramu utworu.

Publikacja adresowana jest przede wszystkim do profesjonalistów: muzykologów, teoretyków muzyki i studentów tych kierunków, ale z pewnością zwróci uwagę wszystkich zainteresowanych muzyką XX wieku.

Syndrom Pogorelicia wyrasta z zainteresowań performatywnością muzyki i samą performatyką jako alternatywnym podejściem do refleksji o sztuce dźwięku. Performatywność zmusza do wyjścia poza oswojoną, lecz ograniczającą kategorię dzieła muzycznego – ku muzyce rozumianej jako proces, będącej zdarzeniem i doświadczeniem, ucieleśnionej i ucieleśniającej. Ponieważ szczególnie intensywnie doznaje się jej w żywym wykonaniu, w teatrze muzycznym i teatrze piosenki, bohaterami prezentowanej książki są zarówno genialni, niepokorni wykonawcy (Pogorelić,
Gruberová, Prucnal), jak i transgresyjni kompozytorzy (Berg, Strawiński, Weill, Mykietyn, nawet Moniuszko) oraz ich wymykające się łatwym etykietom dzieła.

Książka składa się z piętnastu rozdziałów, w których Autorka zastanawia się, w jaki sposób ludzki mózg wykorzystuje pomyłki w procesie uczenia się muzyki, by tworząc audiacyjne wzory, rozwinąć odpowiednie umiejętności. Zwrócono uwagę, że znacznie ważniejsze od gromadzenia jak największego zasobu informacji jest to, by o niektórych kwestiach zapominać lub całkowicie usuwać je ze świadomości. Wszystko to, co ma być na dłużej zapamiętane, jest najpierw wewnętrznie rozpoznawane, a po chwili identyfikowane poprzez łączenie z zewnętrznym znaczeniem. Podstawowym kryterium selekcji jest nowość i odmienność muzycznych komunikatów. Mózg skupia się na ogólnych regułach, więc każde nieutrwalone brzmienie może być łatwo wymienione na inne wrażenie, wpływając na efekty uczenia się. Sprawnie funkcjonujący umysł zachowuje w pamięci wzorce, a nie szczegóły, które zaciemniają obraz. Audiowanie oznacza mentalne analizowanie motywów i w zależności od tego, jak przebiega aktywność, mózg może z nich świadomie korzystać. W nadmiarze informacji nie zwracamy uwagi na ich treść i nie jesteśmy w stanie brzmień rejestrować. Neuronalny system przetwarzania dźwięków może osiągnąć znakomitą sprawność, bo jest elastyczny, nie potrzebuje zewnętrznej kontroli i łatwo dostosowuje się do różnych warunków.