Czas drogi

Tym razem Patrick Deville podróżuje po Amazonii – od Brazylii po Ekwador, od Belém nad Atlantykiem do Santa Elena nad Pacyfikiem i dalej – na Wyspy Galapagos. W podróży towarzyszy mu syn. Płynąc wraz z nimi w górę jednej z największych rzek świata na pokładzie parowca „Jangada”, poznajemy burzliwe dzieje regionu – od wypraw konkwistadorów poszukujących w dżungli legendarnego Eldorado, poprzez niezwykłe przygody odkrywców i naukowców - od La Condamine’a po Alexandra von Humboldta czy Charlesa Darwina - losy tych, którzy dorobili się tutaj na zbieraniu kauczuku, a potem stracili całą fortunę, po brazylijskie podróże pisarzy takich jak Bernanos czy Zweig oraz antropologów, jak Lévi-Strauss. Mieszając gatunki, Deville snuje swoją literacką opowieść o świecie, przywołując na świadków takie postaci jak Montaigne, Blaise Cendrars, czy Roger Casement.
Wnioski, jakie wyciąga z poczynionych w Amazonii obserwacji, nie są budujące: „Od dwudziestu dwóch lat podróżowałem po świecie i próbowałem wyrobić sobie opinię na temat burzliwych przemian historycznych i politycznych, do których dochodziło po feralnym roku 1860, kiedy to trwała w najlepsze druga rewolucja przemysłowa. Mój wniosek był jeden: niezależnie od konfliktów i perypetii związanych z rozwojem technologii, najważniejszym zagrożeniem stawał się obecny kryzys klimatyczny”.

„Nic tak nie łączy ludzi jak rozpacz. Nic tak nie zbliża nas do siebie jak smutek”. Powracający w książce cytat z Rączych koni Cormaca McCarthy’ego doskonale oddaje chicagowską codzienność. I choć „Wietrzne Miasto” nie mieści się nawet w pierwszej dziesiątce najniebezpieczniejszych miejsc w Stanach, to właśnie ono stało się symbolem społecznej degradacji.
Dziennikarz Alex Kotlowitz postanowił opisać chicagowskie lato 2013 roku. Chociaż jak na tamtejsze standardy był to okres stosunkowo spokojny, statystyki i tak przerażają: od kul zginęły sto siedemdziesiąt dwie osoby, a niemal siedmiokrotnie więcej zostało rannych. Do większości aktów przemocy doszło w biednych częściach miasta, bo to właśnie tam, wśród opuszczonych i zrozpaczonych, agresja wydaje się jedyną strategią przetrwania.
Kotlowitz opowiada historię epidemii przemocy i równie wielkiej epidemii strachu. Rozmawia z młodymi członkami gangów, byłymi więźniami, policjantami, aktywistami i matkami w żałobie. Prowadzi nas przez świat, w którym czas wyznaczają lata odsiadki i liczba odniesionych ran, a wszystkich bohaterów łączy cicha nadzieja na lepsze jutro.
„Amerykańskie lato” to hołd złożony ofiarom ulicznej przemocy i wyznanie miłości miastu targanemu bólem i bezprawiem. Jedna z najlepszych książek non-fiction 2019 roku według magazynu „Kirkus Reviews”.

Anna Korzeniowska opowiada o miesięcznej wyprawie po Australii, którą odbyła wraz z mężem. Książka relacjonuje przebieg tej niezwykłej przygody oraz odkrywa, jakie przesłanie współczesnemu człowiekowi i  światu niosą rdzenni mieszkańcy Australii.
Unikatową cechą książki jest to, że nie jest ona tylko przewodnikiem lub reportażem z podróży, ale przede wszystkim porusza ważne tematy w wymiarze psychologicznym, edukacyjnym, społecznym i ogólnoludzkim. Zawiera ważne przesłanie zarówno dla młodego pokolenia, jak i dla wszystkich czytelników, którzy poszukują, próbują zrozumieć siebie samych, szukają wyższych wartości w podróży życia.
Książka doskonale wpisuje się w trend minimalizmu, ekologii, odejścia od kapitalizmu i pójścia w stronę humanizmu, gdzie jeszcze jest szansa na zachowanie najcenniejszych wartości, szacunku do życia i drugiego człowieka.  Książka wpisuje się w wiele aktualnych problemów społecznych, takich jak: transformacja klimatyczna, deglobalizacja, kryzysy zdrowotne, urbanizacja, świadomy konsumpcjonizm, czy utrata spójności społecznej.
"Książka przypomniała mi – jako żywo – moją pierwszą, pełną zachwytów podróż do Australii. To było w czasach studenckich, na drugi koniec świata, także mentalny. Podróż pełna dziwnych i niezrozumiałych wtedy tajemnic. Jedna z mocniejszych… wspólnotowość, zdecydowanie większa niż w Europie empatia, chęć pomagania zawsze i wszędzie. To matriarchalne podejście do życia ma tam naprawdę mocne orbitowanie, jest zaraźliwe i czy się to komuś podoba, czy nie, pochodzi od rdzennych Australijczyków, których autorka traktuje z uwagą i szacunkiem. Nie sądziłem, że podobne doznania mogą powrócić trzydzieści lat później. Książka Ani to osobisty dziennik podróży, który też kiedyś spisałem i opublikowałem. Tyle że ten jest o wiele bogatszy w dojrzałe refleksje, które u mnie pojawiły się wraz z upływem czasu. Jest tu wiele trafnych cytatów, które służą poznaniu nie tylko Australii, jej rdzennych mieszkańców, ale i samego siebie. Podróż spełniona. Polecam!"  Marek Tomalik
Anna Korzeniowska – ur. w 1977 r. w Starachowicach. Poetka, podróżniczka, nauczycielka. Studiowała filologię germańską i dziennikarstwo na Uniwersytecie Wrocławskim. W 2002 r. ukończyła studia i zaczęła pracować jako nauczyciel. Po studiach przeprowadziła się do Warszawy, gdzie obecnie mieszka i pracuje. W 2016 r. ukazał się jej debiutancki tomik poezji Łza czysta jak sumienie, wydany przez Wydawnictwo Sowello. W 2016 r. opublikowana została jej pierwsza książka podróżnicza, pt. Z plecakiem przez Indochiny, wydana nakładem Wydawnictwa DM Sorus. W 2019 r., nakładem Wydawnictwa Novae Res, ukazała się jej kolejna książka podróżnicza, Maroko. Kraina Gnawy. Wraz z mężem odwiedziła najdalsze zakątki świata, podróżowała między innymi po Afryce, Azji, Ameryce Południowej i Australii.

Afrykę widzianą oczami Ossendowskiego przepełnia magia. Patrzy on na obcy sobie świat oczami przybysza z cywilizowanej krainy, wyznając ideę szlachetnego dzikusa i wielbiąc romantyczny aspekt podróży w pierwotny kraj, zamieszkały przez pierwotnych ludzi, a choć opisuje ledwie zwyczajne procesy zachodzące w przyrodzie i społeczeństwie tego kontynentu, czytając jego dzieło, czujemy się tak, jakbyśmy się zagłębiali w najoryginalniejszą powieść fantastyczną. Jego relacja z podróży przybliża nam, nieobeznanym i współczesnym, właściwe czasom kolonialnym doświadczenie obcości – niepowtarzalne spotkanie z Innym, zarówno światem, jak i człowiekiem.

Książka graficzna „Doba na oceanie. Jak przepłynąć Atlantyk kajakiem?” to fascynująca opowieść o wyprawach przez Atlantyk Aleksandra Doby, polskiego kajakarza, który jako pierwszy człowiek w historii przepłynął ocean kajakiem, z kontynentu na kontynent.

Przeczytacie, jak zaplanować transatlantycką ekspedycję kajakową, przekonacie się, czy kajak oceaniczny jest z gumy i jak zmieścić na nim sprzęty żeglarskie, małą stocznię remontową oraz jedzenie na kilka miesięcy.

Przeżyjecie burze i sztormy na oceanie, razem z bohaterem stawicie czoła największemu prądowi świata, dowiecie się też, czy istnieją podwodne góry i jak się nie zgubić na oceanie oraz gdzie na kajaku ukryte są sypialnia, kuchnia, łazienka. Poznacie nawet smak oceanicznej kawy!

Nauczycie się robić rynny z opakowania po ciastkach i konstruować półki z karimaty.

Sprawdzicie też, czy kąpiel z rekinem jest przyjemna, kogo można spotkać na oceanie, i czy wciąż istnieją statki widma.

„Doba na oceanie. Jak przepłynąć Atlantyk kajakiem?” ilustruje niezwykłą ekspedycję i przekazuje mnóstwo informacji o Oceanie Atlantyckim.

Publikacja powstała we współpracy z Aleksandrem Dobą i jest pierwszą książką o jego wyprawach kajakowych dla dzieci.

W serii „Niezwykłe wyprawy i wyczyny” ukazała się także książka

"Marek Kamiński. Jak zdobyć bieguny Ziemi... w rok" opowiadająca o polarnych ekspedycjach polskiego podróżnika.

Co to znaczy odkryć Nowy Świat? I czy jakiś świat rzeczywiście może być naprawdę nowy? Czy bagaż, z którym przybywamy, pozwala nam zostawić stary świat za sobą? Czy nie determinuje sposobu, w jaki postrzegamy nowe miejsce i życie w nim? Między innymi takie pytania zadaje sobie narratorka i bohaterka tej książki, poetka ze starej Europy przemierzająca nowy kontynent. Między innymi – bo pytań jest naprawdę wiele, a imperatyw drążenia, analizowania, zgłębiania rzeczywistości sprawia, że w oczach tej dociekliwej i wrażliwej flâneuse każdy temat – począwszy od zwyczajów lokalnych emigrantów, przez amerykańskie życie literackie, po losy rdzennej ludności – zasługuje na głębszy namysł.

Książka Sylvy Fischerovej łączy elementy poezji, prozy, eseju, dokumentu, anegdoty czy dziennika podróży. Stanowi relację z odwiedzonych miast i miasteczek, a zarazem jest zapisem podróży po wspomnieniach, wrażeniach, myślach, ale przede wszystkim po słowach – słowach amerykańskich i europejskich poetów, filozofów, mitycznych indiańskich bohaterów, młodych adeptów literatury i doświadczonych akademickich wyjadaczy, osób dalekich i bliskich, tych rzeczywistych i tych wymyślonych.