Czas po Iris Pamiętniki Bluebell Gadsby Tom 1

Wydarzenia opisane w tej książce do zwyczajnych na pewno nie należą! Kiedy Otis obudził się po imprezie urodzinowej z nocowaniem u kolegi Rocco Rococo, nie mógł uwierzyć własnym oczom. Po ogrodzie przechadzał się osioł, w górze unosiła się gigantyczna dmuchana kiełbaska, wszędzie tłoczyły się gołębie, Rocco miał na czole tatuaż, którego niejeden by się powstydził, a sam Otis był ubrany w suknię ślubną. Najdziwniejsze było jednak to, że nikt nie pamiętał, co się stało.
Mimo to Otis doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że to on był pierwszym podejrzanym całego zajścia, bo wcale nie przyjaźnił się z solenizantem Rocco - popularnym dzieciakiem, a na jego imprezę poszedł tylko dlatego, że mama wyprosiła dla niego zaproszenie.
Tymczasem Rocco też był w poważnych tarapatach, bo przecież nie mógł dopuścić do tego, by jego rodzice o czymkolwiek się dowiedzieli. Chłopcy więc, choć niechętnie, postanowili wspólnie rozwiązać zagadkę tajemniczych wydarzeń...

Jaka może być alternatywa dla nudnych wakacji? Kraina mlekiem i brudem płynąca! Edward Lacoste był bardzo pracowitym wynalazcą, tak zajętym, że nie chciał, żeby ktokolwiek mu przeszkadzał z powodu takich bzdur jak jedzenie czy prysznic. Właśnie dlatego stworzył równoległy świat – Krainę Fetoru, gdzie nikt się nie przejmował brudem – nawet jeśli mieszkańcy nie kąpali się od dziesięcioleci. Problem polega na tym, że jego laboratorium pozostało niedostatecznie zabezpieczone. Wałęsająca się w jego okolicach grupa przyjaciół, prowadzona przez braci Paco i Juana, wślizgnęła się do niego i niespodziewanie znaleźli się w Krainie Fetoru. Są wakacje, nikt z ekipy nie ma planów co do spędzania czasu, aż tu taka gratka – opuszczone laboratorium! Ponieważ Kraina nie jest być może zbyt rozległa, ale za to jest dosyć zróżnicowana, przyjaciele, lekko rozproszeni, będą musieli znowu się spotkać i znaleźć sposób na powrót do świata, z którego pochodzą. Bo pomimo tego, że mogą tam robić, co tylko chcą, a chodzenie spać z brudnymi zębami jest wręcz w dobrym tonie, nie wszystko układa się po ich myśli. Dzieciom z pewnością spodobają się miejsca tak malownicze jak wioska Świnoburg czy też Żabi Las. Dorośli z pewnością docenią miasto Nowy Olejszlam, które słynie z niezbyt grzecznego zachowania oraz koncertów jazzowych i bluesowych. Podsumowując: ta książka to próba odkłamania obiegowej prawdy, że brudne dziecko to szczęśliwe dziecko. Bo dziecko szczęśliwe jest naprawdę tam, gdzie czuje się dobrze. Zanim jednak poczuje, że miło być czystym, powinno poznać, co znaczy być brudnym w świecie, w którym nie ma miejsca na czystość. Zachęcamy: tę książkę można czytać, nie myjąc przedtem rąk! Każda kolejna książka autorstwa Juana Soto Ivarsa otwiera się w nowym, nieoczekiwanym wymiarze. Dzieje się tak być może z powodu młodego wieku autora, który nie boi się iść pod prąd nurtu konwencjonalnej powieści. Każda z jego kolejnych publikacji ma świeżość i urzekającą moc, płynącą z nieposkromionej wyobraźni. librujula.com Juan i Paco – bliźniacy, razem mieli dwadzieścia lat. Na pierwszy rzut oka byli do siebie podobni jak dwie krople wody: mieli płomiennorude włosy, byli pulchniutcy i wyposażeni w parę wielkich zębów trzonowych, które upodabniały ich do wyrośniętych wiewiórek. Najłatwiej można ich było odróżnić po plamach na koszulkach, bo, nie ma co się oszukiwać, Juan i Paco nie przepadali za kąpielą. Przyprawiali o ból głowy swoich rodziców: bardziej bali się mydła niż bomby atomowej! Gdy tylko usłyszeli wodę lejącą się do wanny, zapowiedź wieczornego mycia, znikali jak kamfora i trzeba było podejmować zakrojone na szeroką skalę poszukiwania. Bliźniacy byli rasowymi brudasami, ale od całkowitego potępienia ratowała ich wrodzona sympatia i nieokiełznana wyobraźnia. Tamtego lata kisili się w mieście, bo ich ojciec stracił pracę i nie mogli wyjechać jak zwykle nad morze. Czy Ty, Czytelniku, który z wypiekami na twarzy czytasz te słowa, myślisz, że bardzo się tym przejęli? Otóż wcale, nic a nic. Nie minął tydzień, a bliźniacy byli już hersztami bandy dzieciaków, które również siedziały tamtego lata w mieście. Ochrzcili swoją paczkę nazwą Lawina i przygotowali stosowne legitymacje dla wszystkich członków. Napędzani niespożytą energią i zwariowanymi pomysłami włóczyli się na czele bandy z kąta w kąt. I przez myśl im nie przeszło, że są o krok od przeżycia niezwykłej przygody. Juan Soto Ivars (1985) jest pisarzem i dziennikarzem. Za powieść "Ajedrez para un detective novato" otrzymał nagrodę dla młodych pisarzy Premio Ateneo Joven de Sevilla de Novela (2013), za powieść "Syberia" (Premio Tormenta – Najlepszy autor roku 2012). Prowadzi swoją cotygodniową kolumnę w opiniotwórczym dzienniku internetowym "El Confidencial". To trzecia co do zasięgu gazeta cyfrowa Hiszpanii. Regularnie współpracuje z "Vice", "Time Magazine", "Ling" i innymi czasopismami. Przez dwa lata był redaktorem naczelnym biuletynu "The Critic".

Trzy opowiadania o dzieciach z Bullerbyn z ilustracjami Ilon Wikland. Książka z płóciennym grzbietem, idealna na prezent. Zawiera opowiadania: „Wiosna w Bullerbyn”, „Dzień Dziecka w Bullerbyn” oraz „Boże Narodzenie w Bullerbyn”.

Kiedy nastaje wiosna, wszystkie dzieci z Bullerbyn zupełnie dziczeją. Lisa, Lasse, Bosse, Olle, Britta i Anna chodzą po płocie, ujeżdżają byka, włażą w kałuże i wpadają do strumienia. A mała Kerstin wyrywa mamie wszystkie narcyzy w ogródku – bo tak przyjemnie jest zbierać kwiatki! Wieczorem dzieci palą stare liście i tańczą wokół ogniska, aż im się kręci w głowach...

Lasse, Bosse, Olle, Britta, Anna i Lisa urządzają Dzień Dziecka małej Kerstin, siostrzyczce Ollego. Chcą, żeby bawiła się tak dobrze, jak dzieci w Sztokholmie, o których Lasse przeczytał w gazecie. Dlatego sadzają ją na źrebaka, huśtają wysoko na huśtawce i spuszczają z okna na linie. Jednak Kerstin nie podobają się takie zabawy, ona woli świętować Dzień Dziecka na sposób bullerbyński. Czyli jak?

Zbliża się Boże Narodzenie. W Bullerbyn dzieci z zapałem pomagają w przygotowaniach. Wystawiają ptakom snopki owsa, pieką pierniczki i jadą do lasu ściąć cztery choinki – jedną dla zagrody Północnej, jedną dla Środkowej, jedną dla Południowej, i jedną dla dziadziusia. W powietrzu unosi się zapach pierników, laku do lakowania prezentów i wszystko jest tak piękne i świąteczne, że aż brzuch może od tego rozboleć. I wreszcie nadchodzi Wigilia...

Astrid Lindgren, 1907-2002, uwielbiana przez dzieci na całym świecie pisarka, której książki przetłumaczono na 90 języków. Genialna obserwatorka psychiki dziecka, potrafiąca rozśmieszyć do łez, ale też pisać o rzeczach trudnych.

Ilon Wikland, ur. 1930 w Estonii, od 14 roku życia mieszka w Szwecji. Od 1954 roku jest główną ilustratorką książek Astrid Lindgren, potrafiącą oddać zarówno idylliczny klimat ulicy Awanturników jak i grozę przeraźliwej Katli w Braciach Lwie Serce. Otrzymała wiele nagród, m.in. medal Elsy Beskow za całokształt twórczości.

Co? Gwiazdka w tropikach? Greg jest załamany szalonym pomysłem rodziców. I bardzo słusznie, bo miejsce reklamowane jako raj na ziemi już wkrótce się okaże prawdziwym piekłem na wrotkach! Jesteście gotowi na jaszczurki olbrzymki, wielkie pająki, pchły piaskowe, jadowite meduzy, pijane małpy i hordy małych dzieci? Tak? No to lecimy!

Jeff Kinney jest twórcą internetowych gier komputerowych oraz serii książek „Dziennik cwaniaczka”, numeru jeden na liście bestsellerów „New York Timesa”. W 2009 roku czasopismo „Time” umieściło go wśród Stu Najbardziej Wpływowych Ludzi Świata. Jeff stworzył też www .poptropica.com, jeden z Pięćdziesięciu Najlepszych Portali Internetowych według „Time”. Dzieciństwo spędził w Waszyngtonie, a w 1995 roku przeniósł się do Nowej Anglii. Obecnie mieszka na południu Massachusetts z żoną i dwoma synami.

OPERACJA: Łapa MISJA: Ukryć siedem szczeniaków przed dwójką rodziców, całą szkołą i jedną mściwą MacKenzie Hollister. Jeśli komuś może się to udać, to tylko Nikki

rzeciej nocy trzeciego miesiąca po trzynastych urodzinach dziewczęta z Wierzbowego Wzgórza wypowiadają trzy życzenia. Jedno życzenie niemożliwe do spełnienia. Jedno życzenie, które sama możesz spełnić. I ostatnie, najskrytsze życzenie z głębi serca. Natasza jest najstarsza spośród trzech sióstr. Nie jest pewna, czy rzeczywiście wierzy w magię, mimo wszystko życzyłaby sobie całego mnóstwa rzeczy. Żeby mama, która zniknęła prawie osiem lat temu, wreszcie wróciła. Żeby chłopak, w którym się zadurzyła, pocałował ją. I chciałaby jeszcze, żeby w domu pełnym gwaru sióstr i ciotek ktoś ją wreszcie zauważył. Zatem w swój Dzień Życzeń dziewczyna wspina się na wzgórze i pod starą wierzbą wypowiada trzy życzenia. To, co dzieje się dalej, wykracza poza wszystko, co mogła sobie wyobrazić. Uważaj, czego sobie życzysz…