Cztery miłości

There is in Athens a rather plain ruin; a simple courtyard lined with fragments of wall. Yet, this little patch of land has a claim to be the most significant place in human history. It is the Lyceum, site of Aristotle's school: here the philosopher wandered, discussing his life's work with students, proposing answers to the mysteries of the human condition.

Today, it can be difficult to fully comprehend the staggering influence of these lessons. Aristotle's observations about the world around him and his reflections on the nature of knowledge laid the foundations for all empirical science. His study of rational thought formed the basis of formal logic, the cornerstone of philosophical investigation. His examination of Greek city-states gave us political science, while his analysis of drama remains a mainstay of literature courses around the world.

In lucid prose, acclaimed philosopher John Sellars takes us on a journey through Aristotle's thought, vividly bringing to life the key ideas, and demonstrating that the famous philosopher's capacity for curiosity continues to offer us all a vision of more fulfilled lives. Aristotle has lessons still to teach.

A classic of postwar literature, a small masterpiece of humour, humanity and heroism from one of the best Czech writers For twenty-two-year-old Milos, bumbling apprentice at a sleepy Czech railway station, life is full of worries: his burdensome virginity, his love for the pretty conductor Masha, the scandalous goings-on in the station master’s office. Beside them, the part he will come to play against the occupying Germans seems a simple affair, in Bohumil Hrabal’s touching, absurd masterpiece of humour, humanity and heroism. Closely Watched Trains, which became the award-winning Jiri Menzel film of the ‘Prague Spring’, is a masterpiece that fully justifies Hrabal’s reputation as one of the best Czech writers of the twentieth century.

Czy prawo Moore'a zdetronizuje osobę ludzką? Na to pytanie w książce prof. Janusza Czernego nie znajdziemy odpowiedzi (sic!). Dlaczego? Powód jest prosty: profesor Czerny jest przekonany, że każdy myślący człowiek sam potrafi wyciągnąć odpowiednie wnioski. Autor niniejszego szkicu zdaje sobie jednak sprawę, że nie każdy może dotrzeć do źródeł, dostarczających na ten temat wystarczająco rzetelnych informacji. Janusz Czerny nie stara się więc myśleć za innych, za to z pasją daje do myślenia. Jeśli więc ktoś szuka gotowych rozwiązań, niech szuka gdzie indziej. W tej książce znajdzie bowiem jedynie przesłanki - taki był zamysł jej autora - z których bez trudu wyprowadzić może poprawne wnioski. Profesor Czerny trzyma rękę na pulsie i swój obraz świata buduje w oparciu o najnowsze odkrycia nauki. Odwołuje się do modeli wypracowanych przez naukowców najwyższego lotu, takich jak M. Rees, czy F. Fukuyama. Nie przedstawiając gotowych rozwiązań zmusza czytelnika do osobistego dokończenia eseju, rozpoczętego tytułowym pytaniem.

Tak więc znaczenie pracy Maritaina polega dla nas nie tylko na tym, że wyjaśnia ona mechanizm klęski francuskiej, ale również i na poddaniu pewnegorozsądnego tonu rozważaniom o dzisiejszej sytuacji świata. Jedna z najtrudniejszych obecnie rzeczy to zdobyć się na trzeźwe, bezlitosne potępienie win i wad własnegonarodu i nie wpaść przez to w zwątpienie o jego wartości. Szczere przyznanie się do win i głęboka wiara w lud francuski u Maritaina budzą wielki szacunek.
[Ze wstępu Czesława Miłosza]
Jacques Maritain (1882–1973) – był współtwórcą personalizmu chrześcijańskiego. Profesorem Instytutu Katolickiego w Paryżu, od 1918 członkiem papieskiej Akademii św. Tomasza w Rzymie. Jest uważany za głównego przedstawiciela neotomistycznego personalizmu i neoscholastyki. Początkowo był uczniem Henriego Bergsona, lecz po potępieniu filozofii É. Le Roya przez papieża Piusa X Maritain odszedł od bergsonizmu na rzecz neoscholastyki.

Jon jest zazwyczaj zaliczany do zbioru wczesnych dialogów Platona – tych, które określa się mianem sokratycznych ze względu na ich zarówno czasową, jak i przedmiotową bliskość wobec historycznego Sokratesa. Jego wyjściowy problem można wydobyć ze słów, które w pierwszej części rozmowy z tytułowym bohaterem wypowiada Sokrates: „[…] dobrym rapsodem nigdy nie mógłby zostać ten, kto nie rozumie słów poety, bo rapsod powinien być dla słuchaczy tłumaczem myśli poety. A nie mógłby tego robić dobrze, gdyby nie rozumiał, co mówi poeta”.

Ostatni przekład tego dialogu na język polski, którego autorem był Władysław Witwicki, ukazał się w 1921 roku. Nowy, przygotowany przez Ewę Osek przekład został wydany przez Teologię Polityczną i Państwowy Instytut Wydawniczy w niemal sto lat po poprzednim.

Since its first publication in 1651, Thomas Hobbes’s Leviathan has been recognised as one of the most compelling, and most controversial, works of political philosophy written in English. Forged in the crucible of the civil and religious warfare of the mid-seventeenth century, it proposes a political theory that combines an unequivocal commitment to natural human liberty with the conviction that the sovereign power of government must be exercised absolutely. Leviathan begins from some shockingly naturalistic starting-points: an analysis of human nature as being motivated by vain-glory and pride, and a vision of religion as simply the fear of invisible powers made up by the mind. Yet from these deliberately unpromising elements, Hobbes constructs with unparalleled forcefulness an elaborate, systematic, and comprehensive account of how political society ought to be: ordered, law-bound, peaceful. In Leviathan, Hobbes presents us with a portrait of politics which depicts how a state that is made up of the unified body of all its citizens will be powerful, fruitful, protective of each of its members, and − above all − free from internal violence.