Danke

Arachnologia to debiut poetycki Annais. Tytuł zbioru odsyła do jednego z nurtów feminizmu w literaturoznawstwie.

„Bombonierka” to zbór pięćdziesięciu wierszy o miłości. Znajdują się w niej utwory „czekoladki”, które przedstawiają miłość szczęśliwą i „dodającą skrzydeł” oraz wiersze przesiąknięte realiami codzienności, bądź nawet miłosnymi rozterkami i zwątpieniem, czy tęsknotą. Szczęśliwie w „Bombonierce” przeważają pełne namiętności i słodyczy „czekoladki”, dlatego czytając ją możemy wierzyć w miłość prawdziwą, niemal idealną…

Wybór poezji światowej w tłumaczeniu na śląski wg Mirosława Syniawa.

M.in. poezja następujących autorów: Horacy, Angelus Silesius, William Blake, Iwan Kryłow, Joseph Von Eichendorff, John Keats, Henry David Thoreau, Giacomo Zanella, Frédéric Mistral, Rosalia De Castro, Jaroslav Vrchlický, William Butler Yeats, Patrick Henry Pearse, Osip Mandelsztam, Siergiej Jesienin

Dublinopolis to opublikowany w 2020 zbiór wierszy i aforyzmów inspirowanych klasyczną ontologią w duchu religii-kolebki cywilizacji zachodnioeuropejskiej – szeroko pojętego hellenizmu, którego jest oddanym i szczerym wierzącym.
Tom zawiera też dość kontrowersyjny suplement adresowany wyłącznie do odbiorców dorosłych.

Michał Borkowski – z wykształcenia filozof i programista, absolwent Uniwesytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu (2017), a także National College of Ireland w Dublinie (2018, 2020). Debiutancki tomik poezji "Wielkopoliska" wydał w roku 2017. W 2019 r. opublikował rozdział w monografii naukowej na temat współczesnej filozofii. Zajmuje się problematyką antropologii filozoficznej, religijności i teorii polityki.

Nowy przekład dzieła Goethego. Prezentowana książka to pełne wydanie wraz z oryginalnymi „Notami i rozprawami dla lepszego rozumienia Dywanu Zachodu i Wschodu”, a także obszernym posłowiem prof. Wojciecha Kunickiego:
„Jak wszystkie teksty Goethego, jest to twór kokieteryjny, bo aktorski. Liryka roli z wymykającymi się znaczeniami, niepozwalająca na jakiekolwiek utrwalania sensów, poza jednym: słownego wyrazu
w o l n o ś c i w e mnie (Freisinn), bez jakichkolwiek pretensji do zaanektowania czy ograniczania tej wolności przez narzucane sensy. Obowiązuje tu podstawowa zasada poetycka w i e l o k r o t n y c h
w z a j e m n y c h o d z w i e r c i e d l e ń. Poeta jest Hafizem, Hatemem, Mirzą, kupcem, podróżnym, Beduinem, starym parsem, Mahometem pod Bedr czy w raju, odnajduje siebie w Zulejce i sakim, którzy wchodzą z nim w ironiczny często dialog, będący obok obrazu podróży oznaką kolejnej strategii poetyckiej Goethego. Jest Timurem, Aleksandrem, Napoleonem, którzy są także odzwierciedleniem jego wyobrażeń o wielkości. Jest to zatem pierwszy w dziejach literatury powszechnej, które to pojęcie, analogiczne do „historii powszechnej”, ukuł właśnie sam Goethe, zwarty tom poetycki, wskazujący swoim tytułem Dywan Zachodu i Wschodu – przy całej różnorodności właściwej perskiemu dywanowi, zgromadzeniu zatem – na jeden temat: kreację jednego w swej różnorodności świata za pomocą słowa.
(...)
Niesamowita jest powaga, z jaką nauka traktuje ten zbiór. Każe ona ignorować element błazeństwa, żartu, persyflażu kryjący się w poezji Hatema, Hafi za, Mirzy, Goethego czy jak im tam, traktując bez należytej powagi dyrektywę poety, że może on, choć błazeński, być też mistycznie święty.”

Zrealizowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego

Ciągłe obmyślanie świata, nieustanne odkrywanie znaczeń słowa. Wytrzymująca próby czasu twórczość literacka zdaje się nie wymagać niczego więcej. Wielu poetów pragnie wynaleźć język, lecz tylko niewielu to się udaje. W gronie wieszczów obdarzonych wyjątkową inwencją językową znalazł się niewątpliwie Jan Kochanowski, który odkrył zupełnie na nowo poezję (literaturę) polską. Poeta uskrzydlił bowiem słowa naszej poetyckiej mowy. Nauczył nas wyrafinowanych zabaw słowami. Uczynił je „fraszkami”. Nadał im przejrzystość kryształu i niejednoznaczną migotliwość opalizującego klejnotu, mieniącego się w zależności od padającego nań światła różnymi barwami i ich odcieniami. Dzięki temu pozornie prosta poezja czarnoleskiego mistrza może się okazać bardziej skomplikowana, intertekstualna, zakorzeniona w wielu tradycjach. Może zwrócić niespodziewanie swe ironiczne ostrze ku czytelnikowi, przypatrującemu się z każdej strony coraz to nowym fraszkom.


Elwira Buszewicz

Wojciech Ryczek