Death of a Salesman

„Chmury” zajmują szczególne miejsce wśród starożytnych tekstów poświęconych Sokratesowi. To jedno z najbardziej znanych dzieł najwybitniejszego greckiego komediopisarza – Arystofanesa – należy także do najważniejszych, ponieważ czasowo najbliższych Sokratesowi, świadectw o tym greckim filozofie. Zestawienie go z pismami Platona i Ksenofonta – dwóch pozostałych autorów tych najważniejszych świadectw – musi jednak wprowadzić czytelnika w konfuzję, która z kolei każe podjąć wysiłek interpretacji (taki jak ten, który w wydanym nakładem Teologii Politycznej „Sokratesie i Arystofanesie” podjął Leo Strauss). Wizerunek Sokratesa, który wyłania się z tekstu komedii, jest istotnie różny zarówno od tego, który został utrwalony w dialogach Platona, jak i od obrazu znanego z pism sokratycznych Ksenofonta. Z tego powodu wydanie „Chmur” w serii „Biblioteka Klasyczna” w istotny sposób uzupełnia dotychczas wydane przez Teologię Polityczną dzieła Platona i Ksenofonta.

Sztuka w trzynastu scenach CÓRKI KING KONGA, której akcja toczy się współcześnie w domu starców, a jej głównymi bohaterkami są trzy młode pielęgniarki Berta, Carla i Meggie, miała premierę w Theater am Neumarkt w Zürichu w 1998 roku. Prapremiera polska odbyła się w listopadzie 2000 r. w Teatrze Polskim w Poznaniu.

Mocne, płynne i precyzyjne tłumaczenie Piotra Kamińskiego, opatrzone wnikliwym wstępem i komentarzem Anny Cetery-Włodarczyk, w pięknej szacie graficznej Macieja Buszewicza. Edycja zawiera przypisy, spis przekładów oraz przedstawień Opowieści zimowej na polskiej scenie. W Opowieści zimowej farsowy zazdrośnik ogłasza się prorokiem: Niech błogosławiony Będzie mój trafny, sprawiedliwy sąd! Lecz taki dar to dopust Boży. Lepiej Temu, kto nie wie nic! Nadprzyrodzone dary Leontesa przesądzają o losie królowej. Jeszcze krótko widzimy ją tulącą synka, po chwili jednak sycylijskie oikos ulega pełnej dezintegracji: nie ma domu, nie ma rodziny. Od tej pory rola Hermiony jest poprowadzona jak w antycznej tragedii, której żywiołem jest patos. Hermiona broni się z godnością, rodzi, cierpi, przemawia, wreszcie osuwa się na scenę. Nawet jej śmierć w kulisach pozostaje w pełni zgodna z antyczną konwencją, która nie pozwalała czynić spektaklu z umierania. Ze wstępu Anny Cetery-Włodarczyk ****** The Winter’s Tale Strong, fluent and precise translation by Piotr Kamiński, accompanied by an incisive preface and commentary by Anna Cetera-Włodarczyk, with a beautiful book design by Maciej Buszewicz. The edition includes footnotes and the lists of Polish translations and productions of The Winter’s Tale. In The Winter’s Tale a farcically jealous lover declares himself a prophet: How blest am I In my just censure, in my true opinion! Alack, for lesser knowledge! how accursed In being so blest! (2.1) This sudden surge of Leontes’s supernatural powers seals the fate of his Queen. We can see her briefly when she cuddles her little son but soon afterwards the Sicilian oikos crumbles: their home, their family are all gone. From now on Hermione assumes her part in an ancient tragedy and the plot plunges into pathos. She defends herself with stunning dignity, goes into labour and childbirth, appears at court, and, finally, falls unconscious. Even her offstage death is complaint with ancient conventions which refuse to turn death into a spectacle. Preface by Anna Cetera-Włodarczyk

Baptista, bogaty szlachcic z Padwy, stawia swoim córkom ultimatum. Bianka, młodsza z sióstr, nie może wyjść za mąż, dopóki Katarzyna tego nie zrobi. O ile jednak Bianka jest spokojna i łagodna, a o jej względy zabiegają liczni zalotnicy, o tyle Katarzyna to prawdziwa złośnica i buntowniczka, którą trudno przekonać do małżeństwa.

Romeo i Julia jest dramatem Williama Szekspira należącym do kanonu literatury angielskiej i światowej. Utwór wpisuje się w tradycję tragedii miłosnych zapoczątkowaną już w Starożytności. Opowiada historię tragicznej miłości dwojga młodych kochanków, których śmierć połączyła ich wrogo nastawione rody. Pomimo że Romeo i Julia należą do pierwszych dzieł Szekspira (dramaturg pisał je, mając około trzydziestu lat), w utworze objawia się wiele elementów charakterystycznych dla talentu twórcy. Przede wszystkim właściwa Szekspirowi konstrukcja sztuki polegająca na przeplataniu się scen komicznych i dramatycznych, co zwiększa napięcie widowiska, czy rozwinięcie ról i intryg drugoplanowych wpływające na dynamizm i atrakcyjność spektaklu.Dzieło Szekspira doczekało się wielu inscenizacji teatralnych, operowych, baletowych i filmowych, a postacie Romea i Julii stały się w kulturze europejskiej wzorcami romantycznych kochanków.
Lektura dla klasy VII i szkół średnich

Trzytomowy Teatr przynosi nam żywiący się codziennością i konkretem surrealizm, fantastyczną cudowność, nagle dziwniejącą rzeczywistość. Prawda wyobraźni dominuje tu nad prawdą doświadczenia. „Zjawisko Ionesco” obejmuje sprzeczności: ja pożerające cały teatr, cały świat nawet, oraz ja, które ukrywa się, roztapia w tzw. obiektywnej rzeczywistości dzieła. Punktem wyjścia jest dla Ionesco komedia. Komedia i moralitet, który jest komedią serio. Fabułą sztuki zaś może być niemoc jej napisania. Pokazujemy, przypominamy, uklasyczniamy trzynaście awangardowych utworów Ionesco – wciąż aktualnych, niepozostawiających czytelnika obojętnym, nieustannie domagających się lektury.