Dom Juan ou le Festin de pierre

Notatki na marginesie
Cytaty, które warto znać
Streszczenie

Monumentalne dzieło stanowi odzwierciedlenie sytuacji człowieka późnego średniowiecza, czasów wielkich konfliktów - między cesarstwem a papiestwem, mieszczaństwem a szlachtą, a także upadku obyczajów, wiary, Kościoła. Dzieło Dantego, przedstawiające alegoryczną wędrówkę poety po zaświatach, poprzez Piekło, Czyściec aż do Raju, stanowi próbę ukazania zagubionemu „w ciemnym lesie” świata człowiekowi prawdziwej drogi do zbawienia. Jego wędrówka w poemacie jest wędrówką ku Bogu, a najwyższą formą poznania Stwórcy staje się „miłość, co słońce i gwiazdy porusza”: ta łącząca człowieka z drugim człowiekiem, a także ta, będąca pierwszą przyczyną życia, istotą Boga.

Seria Ilustrowana klasyka to klasyczne publikacje kanonicznych twórców, wydane w oryginalnej szacie graficznej. Każda z książek wydanych w tej serii została wzbogacona ilustracjami, dzięki czemu lektura książki staje się atrakcyjniejsza. Tytułowi bohaterowie dramatu Williama Shakespeare’a Romeo i Julia spotykają się zupełnie przypadkowo i równie nieoczekiwanie zakochują się w sobie. Jednak ich miłość już od samego początku wystawiona zostaje na poważną próbę. Zakochani należą do skłóconych ze sobą rodów, co powoduje, że uczucie staje się dla nich „zakazanym owocem”. Bohaterowie nie poddają się jednak presji rodzin i z odwagą starają się walczyć o swoją miłość i siebie samych. Dramat Shakespeare’a to książka piękna i przejmująca. Nieodłącznie splecione są w nim ze sobą: miłość i nienawiść, dobro i zło, prawda i kłamstwo, odwaga i tchórzostwo, wielkość i ułomność.

"(...) Sam tekst sztuki stanowi wyzwanie dla reżysera i aktorów - jest to dziewięć monologów zwyczajnych ludzi, którzy samotnie, w monotonii i nudzie codziennej egzystencji, oczekują na zdarzenie, na drugiego człowieka, który odmieni lub nada sens ich życiu. Dziewiątka tych postaci to szeroki przekrój współczesnego społeczeństwa, a raczej tej większej - bardziej szarej jego części. Są więc - kasjerka z hipermarketu obsesyjnie marząca o fizycznej miłości (...), pogrążona w niemocy bezrobotna kobieta po stracie dziecka zamykająca się w czterech ścianach własnego mieszkania (...), właściciel knajpy - starzejący się przedstawiciel pokolenia sex-drugs-rock&roll - pragnący zaistnieć jako poeta (...), podstarzała prostytutka tęskniąca za dawno minioną, prawdziwą miłością (...), trzydziestolatek spalający się pomiędzy wklepywaniem nazwisk do komputera w pracy a ślęczeniem przed telewizorem w domu (...), chorobliwie samotna dziewczyna z porażeniem mózgowym (...), chorujący i umierający "na wszystko" od 20 lat mężczyzna, zmierzający w spokoju z papierosem w ręku, nad piwem i krzyżówką do nieuchronnej śmierci (...). Obok tego ostatniego - wyjątek - postać z pogranicza rzeczywistości - (...) nieco cyniczny i diaboliczny, a jednocześnie ludzki i zwyczajny - Rak - nowotwór trawiący "oglądających za dużo telewizji i jedzących przetworzoną żywność" współczesnych ludzi.
Pustka, brak osobowości, kłopoty z tożsamością i z usensowieniem własnej egzystencji czynią z tych ludzi niewolników życia, sprawiają, że ich życie toczy się jakby "poza nimi", że nie mają na nie wpływu. Chcą coś zmienić, a jednocześnie boją się zmian i nie potrafią zdobyć się na jakikolwiek wysiłek, czekają na cud (który nigdy nie nadejdzie). Stają się więc więźniami własnej niemocy, własnych przyzwyczajeń, własnych domów ze ścieżką wydeptaną od telewizora do lodówki. (...)"

Za: J. Liszewska, Cisza na widowni, Nowa Siła Krytyczna, 25 lutego 2009

Romeo i Julia jest dramatem Williama Szekspira należącym do kanonu literatury angielskiej i światowej. Utwór wpisuje się w tradycję tragedii miłosnych zapoczątkowaną już w Starożytności. Opowiada historię tragicznej miłości dwojga młodych kochanków, których śmierć połączyła ich wrogo nastawione rody. Pomimo że Romeo i Julia należą do pierwszych dzieł Szekspira (dramaturg pisał je, mając około trzydziestu lat), w utworze objawia się wiele elementów charakterystycznych dla talentu twórcy. Przede wszystkim właściwa Szekspirowi konstrukcja sztuki polegająca na przeplataniu się scen komicznych i dramatycznych, co zwiększa napięcie widowiska, czy rozwinięcie ról i intryg drugoplanowych wpływające na dynamizm i atrakcyjność spektaklu.Dzieło Szekspira doczekało się wielu inscenizacji teatralnych, operowych, baletowych i filmowych, a postacie Romea i Julii stały się w kulturze europejskiej wzorcami romantycznych kochanków.
Lektura dla klasy VII i szkół średnich

Doskonała tragikomedia Moliera. Opowiada o człowieku, dla którego pieniądze są wszystkim. Mogą zastąpić mu sen, jedzenie i w zasadzie całe życie. Sytuacja zaczyna się gmatwać kiedy jego córka ma wyjść za mąż.

Świętoszek jest komedią w pięciu aktach francuskiego dramaturga Moliera, należącą do kanonu literatury światowej. Główny bohater Tartufe głosi wszem i wobec, że jest człowiekiem głęboko moralnym i szlachetnym. Taka postawa ułatwia mu manipulowanie i wykorzystywanie otoczenia dla własnych egoistycznych celów i korzyści. Jego ofiarą pada dworzanin Orgon, który tak dalece zawierza fałszywej uczciwości i pobożności Tartufe’a, że widzi w nim swojego powiernika i doradcę. Hojnie obdarowuje go majątkiem, a nawet proponuje mu oddać swoją córkę za żonę. Hipokryzja Tartufe’a zostaje zdemaskowana dzięki genialnemu podstępowi zastawionemu przez żonę Orgona.
Pierwsza inscenizacja Świętoszka miała miejsce w 1664 roku w obecności króla Ludwika XIV i jego dworu. Krytyka hipokryzji możnych tego świata zawarta w utworze wywołała wielki skandal, tym bardziej że w XVII-wiecznej Francji kreowanie się na człowieka uczciwego łączyło się z fałszywą dewocją. Molier musiał napisać nową, mniej prowokacyjną wersję swojej sztuki – tę, którą znamy dzisiaj, a która po raz pierwszy została wystawiona w Paryżu w 1669 roku.
Lektura dla szkół średnich