Don Kichot

W przeciwieństwie do poprzedniej książki Na ucho, w której znalazły się teksty – mówiąc w skrócie – „poważne”, dotykające spraw istotnych i na ogół niewesołych, obecna zawiera trzy słuchowiska o zdecydowanie lżejszym, komediowym charakterze. Są to właściwie farsy, choć nie uciekające od problematyki bardziej serio – ich komediowość tkwi w sposobie potraktowania tematów, które same w sobie śmieszne nie są. Wszystkie trzy doczekały się też realizacji scenicznych: w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu (w reż. Romana Kordzińskiego), w Teatrze Powszechnym w Łodzi (w reż. Macieja Wojtyszko i Pawła Aignera) oraz w Teatrze Fantazja w Sydney (w reż. Joanny Borkowskiej-Surucić). O ile pamiętam, całkiem dobrze bawiły zarówno radiowych słuchaczy, jak i publiczność teatralną. Mam nadzieję, że w lekturze swoich śmiechorodnych właściwości nie stracą i rozbawią również Państwa.

Od autora

Podczas swoich występów Artur Andrus odwiedził wiele zakątków Polski. Z tych wyjazdów przywiózł nie tylko wspomnienia, lecz także lokalne gazety, które skrzętnie przechowuje w czarnym pudełku. Te zbiory posłużyły mu jako inspiracja do tworzenia skrzących się absurdalnym humorem „Ballad dziadowskich”, stylizowanych na pieśni podwórzowe. W książce zebraliśmy sporą porcję tych ballad, opatrzonych barwnymi opowieściami zdradzającymi kulisy ich powstania. „Nie wiem, kiedy i dlaczego zacząłem je systematycznie pisać. Pewnie po sukcesie »Ballady o Baronie, Niedźwiedziu i Czarnej Helenie«, którą zaśpiewałem przy okazji 1500. wydania Listy Przebojów Trójki. Zaśpiewałem to jako żartobliwy prezent dla moich radiowych kolegów, a żart tak się rozwinął, że przez dłuższy czas był na pierwszym miejscu Listy. Zapisałem sobie, z kim wtedy tą balladą wygrywałem: Stingiem, Madonną, Erikiem Claptonen, Philem Collinsem... (...) Każda była wykonywana tylko raz. Zdarzało się, że udało się je nagrać podczas występu i potem zamieścić w lokalnym portalu informacyjnym albo na stronie internetowej domu kultury. Ale w zdecydowanej większości przypadków słyszeli je tylko ci, którzy byli wtedy na moim występie”. Dziś wszyscy mamy okazję poznać te ulotne dotąd utwory. Tekstom towarzyszą satyryczne rysunki Daniela de Latoura. Artur Andrus – dziennikarz (w latach 1994–2017 pracował w Programie Trzecim Polskiego Radia, od 2018 w RMF Classic, a od 2005 jest gościem „Szkła kontaktowego” w TVN24), poeta, autor tekstów piosenek, piosenkarz, artysta kabaretowy i konferansjer. Niezastąpiony Jonathan Owens w serialu kabaretowym „Spadkobiercy”. Autor książek: „Popisuchy”, „Każdy szczyt ma swój Czubaszek” (z Marią Czubaszek), „Boks na ptaku, czyli każdy szczyt ma swój Czubaszek i Karolak”, „Blog osławiony między niewiastami”, „Vietato fumare, czyli reszta z bloga i coś jeszcze” oraz przeznaczonego (nie tylko) dla dzieci zbioru oryginalnych baśni „Bzdurki, czyli bajki dla dzieci(i)innych”. W 2010 roku zdobył tytuł Mistrza Mowy Polskiej. Nagrał kilka płyt, m.in. „Myśliwiecka”, „Cyniczne córy Zurychu” czy „Sokratesa 18”. Daniel de Latour ilustruje książki i czasopisma dla mniejszych i większych, rysu¬je komiksy. Współpracował m.in. z „Misiem”, „Świerszczykiem”, „Wysokimi Obcasami” i „Przekrojem”. Rysował smoki, krasnolud¬ki, kosmonautów, żyrafy, tygrysy, pociągi i inne rzeczy. Za ilustracje do „Zaskórniaków” Grzegorza Kasdepke i Ryszarda Petru otrzymał wyróżnienie PTWK oraz nominacje do kilku innych nagród, za „Niesamowite przygody dziesięciu skarpetek” Justyny Bednarek i „Dom nie z tej ziemi” Małgorzaty Stre?kowskiej-Zaremby nagrodę Przecinek i Kropka (za tę drugą książkę również nominację do nagrody Dobre Strony). Jest laureatem drugiej nagrody w konkursie na komiks Muzeum Powstania Warszawskiego i wielu innych wyróżnień. W 2021 roku nominowany do Astrid Lindgren Memorial Award. Niektóre rzeczy przerysowuje od swoich dzieci. Uczy się grać na skrzypcach i harmonii trzyrzędowej od wiejskich muzykantów.

Trzynasty już tom Opowiadań powojennych najbardziej warszawskiego z pisarzy warszawskich Stefana Wiecheckiego WIECHA. Ale tym razem to nie opowiadania, a jedna z dwóch powieści Wiecha. Napisana tuż po wojnie i będąca jego bodaj najsłynniejszym dziełem - Cafe pod Minogą. Napisana i opublikowana tuż po wojnie w 1947 roku od razu stała się jednym z największych ówczesnych bestsellerów,a w 1959 roku książkę rozsławił dodatkowo film, z Adolfem Dymszą w roli głównego bohatera Maniusza Kitajca. Ale kogóż tu nie spotkamy: szefuje temu zacnemu lokalowi pan Konstanty Aniołek (wraz z małżonką), pojawia się właściciel zakładu pogrzebowego pan Celestyn Konfiteor i reszta ferajny Maniusia, a także tajemniczy czarnoskóry dyplomata. A wszystko na tle wojennej okupacji i z wątkiem jak najbardziej sensacyjnym! Wiechowski opis wojennych losów warszawiaków i śmieszy i wzrusza. Boć przecież Wiech był po prostu wielkim pisarzem i stworzył tę swoją specyficzną formę, bo pozostawiała to co najcenniejsze - trochę żartu, śmiechu, przymrużenia oka nawet w okupacyjnej, strasznej rzeczywistości. Bo: Kto czyta Wiecha, ten się uśmiecha!

Wrobiony przez mamę, byłą koszykarkę, Greg dołącza do drużyny kompletnych przegrywów. A ci goście są tak beznadziejni, że mają tylko jednego sponsora: bar sałatkowy zamknięty przez sanepid. Po zawaleniu całego sezonu i doprowadzeniu do rozpaczy trenera załapują się na Turniej Drugiej Szansy, czyli konkurs dla najgorszych koszykarzy. Biorą w nim udział między innymi: Ponure Pomrowy, Lepsze Numery, a także Gangreny – banda najtwardszych i najbardziej zajadłych dziewczyn, jakie widział świat. Tak że wiecie… to nie będzie KRÓTKA PIŁKA. Jeff Kinney jest twórcą internetowych gier komputerowych oraz serii książek „Dziennik cwaniaczka”, numeru jeden na liście bestsellerów „New York Timesa”. W 2009 roku czasopismo „Time” umieściło go wśród Stu Najbardziej Wpływowych Ludzi Świata. Jeff stworzył też www .poptropica.com, jeden z Pięćdziesięciu Najlepszych Portali Internetowych według „Time”. Dzieciństwo spędził w Waszyngtonie, a w 1995 roku przeniósł się do Nowej Anglii. Obecnie z żoną i dwoma synami mieszka w Massachusetts, gdzie razem z rodziną prowadzi księgarnię An Unlikely Story. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

Gdy świat staje na głowie, tylko humor może nas ocalić!

Zarazy, wojna, katastrofy klimatyczne, polityczne konflikty, nienawiść – temu zepsutemu do cna światu potrzebna jest moralna odnowa. A może wręcz porządne tsunami, które podobnie jak w Starym Testamencie oczyści go z wszelkiej nieprawości? Niezłym pomysłem byłoby też przenicowanie go. Czy lewa strona ubrania jest lepsza? Może i nie, ale przynajmniej przez jakiś czas na pewno jest czystsza. To tylko niektóre z planów, jakie względem Ziemi ma Wielka Czwórka: Maryna, Zachary, Tomek i Wojtek. Ekscentryczni, ale nieustępliwi, postanawiają raz na zawsze rozprawić się ze złem czającym się za każdym rogiem miasteczka Wyczyjnuszka. Czy w realizacji tej ambitnej misji przeszkodzi im gigantyczna Skolopendra, która nocą wędruje po miasteczku i pluje jadem?

Pełna czarnego humoru, groteskowych zwrotów akcji i dosadnego języka powieść przeniesie was do świata, którego absurdalność śmieszy i przeraża jednocześnie. Może dlatego, że znamy go aż nazbyt dobrze? 

Dasz mi wszystko, o co poproszę, dobrze? Na początek: prawdziwą śmierciarkę. Wielką, i to natychmiast!
Przezabawna książeczka mistrzyni absurdalnego humoru Elise Gravel doprowadzi każdego malucha do wybuchów śmiechu. Daj mi prawdziwy samolot, jajo dinozaura, małpkę, robota i jeszcze zamek z czekolady. Mały potwór ma mnóstwo trudnych do spełnienia życzeń, a duży odpowiada za każdym razem: „Nie, nie mogę ci tego dać”. Ale chociaż nie może podarować małemu gwiazdki z nieba, zawsze może go mocno, mocno przytulić. I to natychmiast. Wyrazista kreska, prosta historyjka z zabawnymi bohaterami i powtarzające się dialogi to zaproszenie do świetnej zabawy, wielokrotnej wspólnej lektury oraz do rozmowy o życzeniach małych i dużych.