Dramat czasu i wyobraźni Filmy Wojciecha J. Hasa

Sebastian Jakub Konefał w swojej książce opisuje, jak zmienił się sposób myślenia o ludzkim ciele (a co za tym idzie – także o człowieku jako takim) na obszarze fantastyki – nie tylko literackiej i filmowej, ale realizowanej także w postaci komiksów, wideoklipów, seriali telewizyjnych. Za początkowy moment owych przemian autor uznaje lata sześćdziesiąte, choć wielokrotnie wspomina też o zjawiskach utworach i tytułach powstałych nawet kilka dziesiątków lat wcześniej. Momentu końca owych przemian twórca Corpus futuri nie wyznacza wcale, sygnalizując w ten sposób, że zjawiska, o których pisze, nie dobiegły kresu, że one trwają, a nasz sposób myślenia wciąż ewoluuje, rozpatrując kolejne hipotezy i tworząc rozmaite wizje – częściej dystopijne i technofiobiczne niż utopijne.

Książka z szerokim oddechem, rozmachem odzwierciedla ważne zjawiska współczesnej kultury. Ów szeroki oddech jest zresztą konsekwencją jeszcze jednej ujmującej właściwości tej książki, jaką jest znakomite nawiązywanie do ważkich koncepcji filozoficznych opisujących współczesność. Na jej łamach co chwila pojawiają się nazwiska czołowych autorytetów w tej dziedzinie, takich jak Zygmunt Bauman, Jean Baudrillard, Michel Foucault, Herbert Marcuse i wiele, wiele innych. Widać, że autor zna te koncepcje znakomicie, robi z nich świetny użytek, a przy tym tekst nie jest „przeciążony”, zagadnienia filozoficzne są weń wplecione w sposób naturalny, stanowią jego integralną część.

Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu

"Książka ta ma charakter naukowy, pozbawiona jest jednak akademickiego spięcia. To, na czym nam zależało, ujawnia się w lekkości, eseistyczności artykułów zamieszczonych w niniejszej publikacji. Autorkami/autorami tekstów są studenci i doktoranci z różnych polskich uniwersytetów. Każdy z nich reprezentuje inne podejście do tematyki serialowej. Zabranie tej grupy było wyzwaniem, ale o to też nam chodziło. Różnorodność i szerokie spektrum badawcze rozciąga się jak Ameryka – kraj kontynent. Zamieszczone tutaj artykuły z wielu stron prześwietlają amerykańskie produkcje telewizyjne. U niektórych autorów widać wyraźne zmaganie się z teorią (D. Junke, T. Umerle, M. Mirys), u innych na pierwszy plan wysuwają się doświadczenia estetyczne (M. Aksztin, K. Chruszczewska). Pośród zebranych tekstów są też takie, które wskazują na uwikłanie serialu w medialne i społeczne struktury (A. Mirowicz, M. Major, A. Szczepanek do spółki z P. Buśko). Inne znów teksty prześwietlają serialowy świat nieco bardziej strukturalnie (K. Ćwiek-Rogalska), adaptują na jego plan pojęcia wypracowane na innych polach (A. Szmida) czy też zmagają się z pewną typowością i konwergencją motywów (M. Skowera, S. Wojciechowska). W naszej opinii udało się nam zebrać galerię serialowych impresji, która jak kalejdoskop pokazuje różnorodność podejścia oraz samego przedmiotu badań". Agnieszka Szczepanek, Sandra Wojciechowska, Piotr Buśko "Lektura tej książki sprawiła mi niemało satysfakcji. [...] Prawie każdy z esejów plastycznie przybliża opisywany serial, a dodatkowo wszystkie razem pokazują, jak różnorodny jest świat seriali nowej generacji, pozwalają też zrozumieć, jak bardzo różni się on od nie tak odległych przecież czasów, gdy serial telewizyjny był synonimem nudy, warsztatowej bylejakości i złego smaku". prof. Mirosław Przylipiak

Kolejna książka w serii Biblioteki Teatru Wielkiego Opery Narodowej. Historia najsłynniejszych tancerzy w dziejach baletu spisana przez wybitnego znawcę tematu, dziennikarza "Rzeczpospolitej", Jacka Marczyńskiego. Sylwetki m.in. NIżyńskiego, Balanchine'a i innych.

Książka należy do serii: Biblioteka Teatru Wielkiego – Opery Narodowej

Główna fala ekspresjonizmu przypada na drugie dziesięciolecie XX wieku. W ciągu zaledwie kilku lat ekspresjonizm stopniowo zawładnął wszystkimi obszarami sztuki. Ale już w roku 1920 Wilhelm Worringer zapowiadał jego koniec, a rok później Yvan Goll obwieścił śmierć ekspresjonizmu. Dramat i teatr ekspresjonistyczny wykraczają poza te wąskie ramy, z jednej strony znajdując inspiracje we wcześniejszej twórczości dramatycznej i zjawiskach związanych z reformą teatru, z drugiej zaś właściwe ekspresjonizmowi środki wyrazu scenicznego widoczne są także w późniejszych inscenizacjach. [...] trudno jest traktować niemiecki ekspresjonizm w teatrze jako nurt jednorodny, całkowicie spójny, określający się w jakimś nadrzędnym manifeście czy programie i posiadający wspólny arsenał środków wyrazu oraz strategii artystycznych. A mimo to stwierdzić wypada, że właśnie w dramacie i teatrze ekspresjonizm wyraził się najpełniej, w sposób dojrzały i kompleksowy, i w tych właśnie dziedzinach przyjął postać najbardziej radykalną, wywierając wpływ na rozwój późniejszych form dramatyczno-teatralnych.

"Kenji Mizoguchi jest tym dla historii kina, kim Bach dla muzyki, Cervantes dla literatury, Szekspir dla teatru, Tycjan dla malarstwa – tym największym”, pisał przed laty Jean Douchet. Słowa francuskiego krytyka, choć wydają się nieco przesadne, wyrażają przekonanie o szczególnym wkładzie japońskiego reżysera w rozwój sztuki filmowej. W świadomości współczesnego widza Mizoguchi pozostaje jednak w cieniu innych mistrzów, zwłaszcza Akiry Kurosawy, jego twórczość znana jest bowiem nielicznym i to przede wszystkim z dzieł, które powstały w ostatnich latach życia. W swoim czasie należał do grona artystów najczęściej nagradzanych na międzynarodowych festiwalach, znawcy widzieli w nim prekursora kina autorskiego, w filmach dostrzegali ucieleśnienie zasad dalekowschodniej estetyki, pisali o niepowtarzalnym stylu i wyrafinowanym pięknie kadrów. Książka Krzysztofa Loski jest pierwszą w Polsce monografią Mizoguchiego, omawiającą nie tylko najsłynniejsze dokonania tego reżysera, lecz także wczesne utwory, zrealizowane jeszcze w epoce kina niemego. Krakowski filmoznawca analizuje całą twórczość w szerokim kontekście kulturowym i historycznym, wskazuje na stałe motywy przewodnie oraz sposób wykorzystania różnych konwencji gatunkowych, najwięcej uwagi poświęca jednak działaniu wyobraźni melodramatycznej, będącej – jego zdaniem – zasadniczym składnikiem japońskiej wrażliwości.

„Kino afroamerykańskie to oryginalny zbiór tekstów o charakterze filmoznawczym i kulturoznawczym. Tematem poszczególnych analiz są filmy afroamerykańskich twórców (i jednego białego reżysera), ale zaproponowane ujęcia nie ograniczają się wyłącznie do omówienia materiału wizualnego. Poszczególni autorzy wprowadzają wątki związane z rasą, tożsamością, gender czy seksualnością, które tworzą kontekst niezbędny do odczytania i interpretacji wybranych tytułów. Walorem książki jest jej charakter historyczny i metodologiczny. Z jednej strony prezentuje ona filmy i twórców tworzących panoramę amerykańskiego kina czarnych XX i XXI wieku. Z drugiej pokazuje różne możliwości ujęcia problematyki filmowej, uwzględniające problemy rasowe, płciowe, polityczne i społeczno-kulturowe, a także zagadnienie autorstwa i poetyki kina Afroamerykanów. [...] Dzięki takiej konstrukcji książka może być interesującym materiałem zarówno dla filmoznawców i kulturoznawców, jak i osób zainteresowanych problematyką tożsamości oraz sposobami jej prezentacji na ekranie”.
prof. Małgorzata Radkiewicz