Dramat Numer Trzy

Na początku była mapa. Jej kolory, linie, wzory intrygowały i nęciły. Można było przez nią patrzeć jak przez okno, zobaczyć daleki świat. Czytać ją jak najwspanialszą przygodową książkę. Potem były podróże wyobrażone, wytyczanie nowych szlaków długopisem w atlasie. W końcu Michał Milczarek spakował plecak i wyruszył w drogę.

„Donikąd” to opowieść o wyprawach na końce świata: Kamczatkę, Kołymę, do Workuty, Ewenkii, Norylska. To zapiski z miejsc, w których byt graniczy z nicością. To obsesyjna wędrówka na wschód przez śnieg, kości i pustą przestrzeń w poszukiwaniu kresu mapy i kresu rzeczywistości.

„Jadę na Kołymę, żeby zobaczyć, jak się żyje w takim miejscu, na takim cmentarzu. Najdłuższym. Można się tu kochać, śmiać, krzyczeć z radości? A jak tu się płacze, płodzi i wychowuje dzieci, zarabia, pije wódkę, umiera? O tym chcę pisać. I o tym, co tu jedzą, jak płuczą złoto, pieką chleb, modlą się, leczą, marzą, walczą, tłuką po mordach… Gdy ląduję, w aeroporcie pod Magadanem czytam wielki napis: WITAJCIE NA KOŁYMIE – W ZŁOTYM SERCU ROSJI”. Jacek Hugo-Bader

Krwawe narodziny sowieckiej Rosji to wstrząsająca lekcja dla świata Rewolucja i wojna domowa, która odmieniła losy Europy Wyniszczające walki po upadku imperium carów. Dzika wojna domowa. Bezwzględny terror, jakiego nie znał świat. Nieludzkie okrucieństwa wobec mężczyzn, kobiet i dzieci. Rosja we krwi widziana oczami wszystkich, od robotnika na ulicach Piotrogrodu, przez oficera kawalerii na polu bitwy, po lekarza w improwizowanym szpitalu polowym. Antony Beevor powraca w swej szczytowej formie. Tworzy portret konfliktu dawnego ładu z nowym bolszewickim porządkiem. Piesze dzieło przełomowe. Wykorzystuje oryginalne dowody z wielu archiwów. Dodaje nowe fakty. Testuje stare twierdzenia i obala mity narosłe po obu stronach rewolucyjnej barykady. Porywająca lektura dla wszystkich, którzy chcą zrozumieć historię Rosji i burzliwy wiek XX

"Podjęta w pracy problematyka, dotycząca walki z ekstremizmem oraz przeciwdziałania ekstremizmowi w Federacji Rosyjskiej, jest jednym z dwóch zasadniczych nurtów działalności rosyjskich organów bezpieczeństwa wewnętrznego. Działania te mają na celu ochronę integralności terytorialnej Federacji Rosyjskiej oraz zapewnienie jej obywatelom pełnej realizacji ich praw i wolności, zagwarantowanych w Konstytucji. Drugą zasadniczą sferą działalności szeroko pojmowanych organów bezpieczeństwa wewnętrznego Federacji Rosyjskiej jest walka z terroryzmem oraz przeciwdziałanie terroryzmowi. Te dwie sfery działalności wiążą się ściśle ze sobą i wzajemnie się przenikają. Związek działań mających na celu walkę z ekstremizmem oraz walkę z terroryzmem wynika z tego, że terroryzm stanowi skrajną postać ekstremizmu, będąc swoistego rodzaju „skrajnością skrajności”. Jeśli uznamy, że ekstremizm jest postawą sprzyjania skrajnym poglądom i stosowaniem skrajnych (radykalnych) działań do osiągnięcia zaplanowanych celów tej działalności, to terroryzm winien być utożsamiany z najbardziej radykalnym sposobem postępowania, mającym na celu zastraszenie społeczeństwa, spowodowania jak największych strat i zniszczeń oraz nadania poczynaniom terrorystów jak największego rozgłosu. Mając na uwadze znaczący rozmiar szkodliwości społecznej oraz ogromny wymiar strat finansowych i ekonomicznych, jakie wiążą się z działalnością radykalnych ugrupowań, określanych mianem ekstremistycznych i terrorystycznych, wskazać należy na ogromną rolę i znaczenie działań profilaktycznych w obszarze zapobiegania i przeciwdziałania przejawom ekstremizmu i terroryzmu." ze Wstępu

Syberia to kraina skrajności. Ekstremalne są tu warunki klimatyczne i odległości do pokonania. Zupełnie różni pod względem etnicznym są ludzie, którzy zamieszkują Syberię od czterystu lat. Autorka odkrywa historię tego ogromnego rosyjskiego pustkowia i opowiada o życiu jego mieszkańców - zarówno dobrowolnych osadników, jak i ludzi, którzy jako więźniowie zostali skazani na przymusową pracę w kopalniach Gułagu.

Hartley snuje barwną opowieść o losach Syberii począwszy od pierwszych wypraw kozackich awanturników na „Sybir” pod koniec XVI wieku, poprzez zsyłki przestępców i więźniów politycznych w czasach sowieckich, aż po losy dzisiejszych ubogich Rosjan i przedsiębiorców, szukających lepszego życia na bogatej w ropę północy. W przywoływanych przez autorkę ludzkich historiach i fascynujących studiach przypadków jeden z najbardziej niedostępnych rejonów świata staje się bardziej ludzki, a życie codzienne w „krainie pustki” okazuje się niezwykle bogate.

Hartley potrafi sprawić, by historyczny opis nabrał życia i stał się przystępny dla wszystkich.
Will Nicoll, The Spectator


Autorka prezentuje ten fragment historii Rosji, który zazwyczaj najsilniej oddziałuje na wyobraźnię cudzoziemców.
Tom Payne, The Telegraph

„To jest taki Russian Style! 12 000 kilometrów na kraniec Rosji... i z powrotem"" nie jest klasyczną książką podróżniczą. Nie jest relacją z podróży, choć o podróży opowiada. Podróży pełnej nieplanowanych zwrotów i przypadków. Maciej Stroiński, pojechał na koniec kontynentu, aż do Magadanu nad Morzem Ochockim. Koleją Transsyberyjską i autobusem. Choć nie jest podróżnikiem, to świadomie zrezygnował z wygód, które gwarantuje samolot, choć w jego książce samolot też musiał się pojawić. Stroiński, jako rasowy reporter, uważnie obserwuje świat, który znika na naszych oczach i barwnie go opisuje. Te obrazy mają różne odcienie. Jest feria barw syberyjskiej przyrody, ale zaraz obok zdarta niebieska farba ze ścian porzuconych budynków, w których kiedyś toczyło się życie. Prawdziwy koloryt tej książki jednak tworzą ludzie. Opowiadają swoje historie i pokazują swój świat. Zapraszają do niego Stroińskiego, który koduje każdy szczegół, czytelnikom podpowiadając hasła potrzebne do zrozumienia tytułowego „russian style”. Maciej Stroiński nie jest zakochany w Rosji. Nie jest także jej antagonistą. Jest obserwatorem, który próbuje zrozumieć zjawiska. Brutalnie nazywa absurdy, którymi ten potężny kraj otacza mieszkańców, ale gdy jest ku temu okazja, pisze o kraju Puszkina, Lenina i Putina z prawdziwą sympatią. Choć można chwilami odnieść wrażenie, że najczęściej występującym odczuciem autora jest… niedowierzanie. Dlaczego warto sięgnąć po książkę Macieja Stroińskiego – „To jest taki Russian Style!”? Bo czyta się ją jak książkę przygodową, a chwilami nawet awanturniczą. Autor, który wyjeżdżając kompletnie nie pamiętał języka rosyjskiego, po kilkunastu dniach w królestwie Miszki, postanowił rzucać się chwilami w najgłębszą rosyjską wodę. I nie chodzi tu tylko o Bajkał, w którym Stroiński postanowił popływać pomimo ostrzeżeń miejscowych…