Dramaty

Dziady to cykl dramatów romantycznych autorstwa Adama Mickiewicza. Ze względu na swoją strukturę nazywane są dramatem amorficznym, który charakteryzuje się brakiem strukturalnej jedności, kolejne wydarzenia nie są ze sobą połączone. II część jest dramatem społecznym, IV – dramatem miłosnym, a III – dramatem narodowo-rewolucyjnym. II i IV część Dziadów oraz wiersz Upiór, ze względu na miejsce powstania, nazywane są Dziadami wileńsko-kowieńskimi, natomiast III część – drezdeńskimi; według badaczy zaś miały one być zadośćuczynieniem dla rodaków, odkupieniem win za to, że poeta nie brał udziału w powstaniu listopadowym.

Nie-Boska komedia to dramat opowiadający historię hrabiego Henryka. W dwóch pierwszych aktach autor przedstawia sytuację rodzinną hrabiego oraz dokonuje rozrachunku z poezją romantyczną – to ona właśnie powoduje, że poeta, będący również mężem i ojcem, zatraca się w akcie twórczym i zaniedbuje rodzinę, to za jej sprawą ucieka w świat fantazji i złudnych marzeń, za które przyjdzie mu drogo zapłacić. W aktach trzecim i czwartym natomiast Krasiński porusza problem rewolucji mającej doprowadzić do upadku starego porządku społecznego i doprowadzić do zmian.

Zygmunt Krasiński (1812-1859) – poeta i dramatopisarz; na jego poglądy i postawę życiową duży wpływ miał ojciec – uczestnik kampanii napoleońskich i generał-adiutant w wojsku cara. W 1843 r. ożenił się z polską malarką Elizą Branicką. Zadebiutował w 1828 r. zbiorem pt. Powieści gotyckie, w którym można dostrzec jego zainteresowanie zagadnieniami cierpienia, śmierci i zagłady. Ponadto napisał również powieść historyczną: Agaj-Han (1833 r.), dramaty: Nie-Boską komedię (1835 r.) i Irydiona (1836 r.), poemat mesjanistyczny Przedświt (1843 r.), utwory poetyckie Psalmy przyszłości (1845 r.).

Prezentujemy klasykę literatury polskiej i światowej w starannym wydaniu z przypisami i ilustracjami. To książka, którą warto mieć w swojej domowej biblioteczce i do której warto wracać.

Śluby panieńskie, czyli Magnetyzm serca jest pisaną wierszem komedią w pięciu aktach Aleksandra Fredry należącą do kanonu polskiej literatury dramatycznej. Tematem utworu jest miłość. Dwie piękne dziewczyny, Aniela i Klara, składają sobie przysięgę, że nigdy nie wyjdą za mąż i będą skazywały mężczyzn na cierpienia swoją obojętnością. Zakochani w nich Gustaw i Albin przeżywają katusze. Gustaw knuje skomplikowaną intrygę, aby zdobyć serce ukochanej. Z komedii wyłania się Fredrowska wizja miłości, ukazana jako niewidzialna potęga oddziaływająca na człowieka i pobudzająca go do najtrudniejszych czynów. Siła miłości jest według Fredry najgłębszym źródłem ludzkiego szczęścia. Komedia Aleksandra Fredry od prawie dwóch wieków cieszy się niesłabnącym powodzeniem wśród wielbicieli teatru, należy do żelaznego repertuaru polskiej sceny, była przedmiotem ekranizacji telewizyjnych i filmowych.

Wesele to jeden z najbardziej znanych dramatów Stanisława Wyspiańskiego. Na scenie po raz pierwszy został wystawiony 16 marca 1901 roku w Teatrze Miejskim w Warszawie. Inspiracją dla Wyspiańskiego były autentyczne wydarzenia, w których miał przyjemność uczestniczyć. 20 listopada 1900 roku odbył się ślub i wesele poety Lucjana Rydla z chłopką Jadwigą Mikołajczykówną. Dramat podzielony został na trzy części, pierwszą z nich stanowi świat realistyczny, druga to płaszczyzna symboliczno-wizyjna, natomiast ostatnia, trzecia część, to przeplatanie się świata realistycznego z symbolicznym. Także postaci występujące w dramacie są przedstawicielami dwóch światów: autentycznego i symbolicznego. Wesele obfituje również w wiele wymownych scen, które swą symboliką nawiązują do wydarzeń historycznych. Jest uznawane za najbardziej reprezentatywny utwór w dorobku autora, a także za jedno z najważniejszych polskich dzieł narodowych. Doskonała propozycja nagrodowa dla szkół średnich.

ADiT prezentuje zbiór sztuk z pogranicza thrillera i farsy, w których Anna Burzyńska przedstawia bogaty asortyment męsko-damskich gier, balansujących między niewinnym flirtem i krwiożerczym instynktem. Prawdziwy rollercoaster emocji i wrażeń!
Tragikomiczna konwencja utworów pozwala na wiele sposobów oświetlić nieczystą grę, którą często prowadzą ze sobą bohaterowie sztuk. Jak pisze autorka we wstępie: „(...) sytuacja izolacji stanowi znakomitą, wręcz wymarzoną scenerię i materię dla dramatu, niosąc ze sobą amplitudę emocji i wielość rozmaitych napięć”. Błyskotliwe, nasycone wysokiej próby humorem dialogi stanowią zatem ramy dla pogłębionej, psychologicznej refleksji.
O sztukach Burzyńskiej Józef Żuk Opalski mówił, że „są piekielnie inteligentne, niesłychanie zabawne i pełne teatralnego czaru. (...) Zawsze jest w nich żart, ironia i głębsze znaczenie”. Z kolei według Łukasza Maciejewskiego „czyta się [je] jak najlepszą prozę”, a autorkę wyróżnia „Słuch absolutny, słuch doskonały. Słuch na sens”.
Choć utwory Burzyńskiej z powodzeniem wystawiane były w Polsce i za granicą, ich „teatralny czar” tak samo dobrze sprawdza się... w teatrze wyobraźni czytelników.