Dramaty Tom 3

Drugi tom Dramatów zawiera osiem utworów: W małym dworku, Niepodległość trójkątów, Metafizyka dwugłowego cielęcia (wraz z odnalezioną Przedmową), Gyubal Wahazar, czyli Na przełęczach BEZSENSU, Kurka Wodna, Bezimienne dzieło, Mątwa, czyli Hyrkaniczny światopogląd, Nadobnisie i koczkodany, czyli Zielona pigułka. Powstały one w ciągu półtora roku: od stycznia 1921 do lipca 1922. Daniel Gerould zalicza je do dojrzałego okresu twórczości Witkacego

Dziady w serii Kolorowa Klasyka to najpiękniejsze kolorowe wydanie tej powieści na rynku! Książka zawiera wspaniałe, barwne ilustracje, jej atutem jest duża, ułatwiająca szybkie czytanie czcionka. Edycja na szlachetnym papierze, bardzo trwała i estetyczna.

Dziady Adama Mickiewicza to jeden z najbardziej znanych utworów w literaturze polskiej i jednocześnie jedno z dzieł najbardziej reprezentatywnych dla polskiego romantyzmu. Od lat regularnie wystawiane na deskach teatrów całej Polski, czytane przez kolejne pokolenia czytelników, inspirujące twórców i niosące wciąż aktualne treści. Każda z części utworu porusza inne tematy, ale razem tworzą spójną wizję świata rządzonego przez niezmienne prawa boskiej sprawiedliwości i miłosierdzia.

Wydanie w serii Kolorowa Klasyka przygotowano ze szczególną dbałością o estetykę - kanoniczne XIX-wieczne ilustracje podkreślają atmosferę utworu, a doskonała okładka autorstwa znanego grafika Roberta Konrada przyciągnie oko każdego czytelnika.

Wydanie w twardej oprawie jest niezwykle trwałe i eleganckie, może stanowić ozdobę każdej biblioteki. Zapraszamy do zakupu!

Antologia zawiera sylwetkę autora, posłowie oraz dramaty:

* Generał
* Kamień
* Nareszcie możemy być źli
* Głową w dół
* Dziura
* Ostatnia królowa
* Nowy Legion
* Luna
To propozycja dla tych, którzy lubią mieć oczy szeroko otwarte.


Jarosław Jakubowski napisał rzecz nieczęstą w polskiej dramaturgii - groteskowo- złośliwe studium obsesji. Studium, można rzec, bernhardowskie...
Jacek Sieradzki, Plotka o Jaruzelu ,,Przekrój"

W roku Aleksandra Fredry PIW przypomina najlepsze i najbardziej aktualne utwory pisarza. Na czterotomową edycję złożą się trzy tomy komedii w wyborze prof. Anny Kuligowskiej-Korzeniewskiej oraz wspomnienia napoleońskie „Trzy po trzy”.
Nowy wybór dzieł Aleksandra Fredry będzie pierwszym wydaniem popularyzatorskim, wzbogaconym o niewidziane od przeszło 60 lat w książkach Fredry przypisy oraz kalendarium życia i twórczości. Edycja została tak pomyślana, by zainteresować czytelnika (dzięki zamieszczonym kodom QR) najsłynniejszymi fredrowskimi adaptacjami Teatru Telewizji TVP.
W tomie 1 „Komedie 1817–1826” znalazły się: \"Pan Geldhab\" (1821), \"Mąż i żona\" (1822), \"Nowy Don Kiszot, czyli Sto szaleństw\" (1824), \"Cudzoziemczyzna\" (1824), \"Damy i huzary\" (1825) oraz \"Odludki i poeta\" (1826).

Słobodzianek pisze o Grotowskim! Autor tak znanych dramatów jak „Prorok Ilia”, „Car Mikołaj”, czy – przede wszystkim – Nasza klasa (jedyny tekst dramatyczny nagrodzony Nagrodą Literacką „Nike”, 2012), zaliczany do najwybitniejszych polskich dramatopisarzy współczesnych, napisał cykl sztuk o teatrze, których głównym bohaterem jest twórca Teatru Laboratorium. Już sama ta sensacyjna informacja mogłaby służyć za wystarczającą rekomendację tomu „Kwartety otwockie”, na który składa się pięć dramatów: „Geniusz”, „Sztuka intonacji”, „Powrót Orfeusza”, „Krzew gorejący” i „Helsinki”. Jeśli zaś dodać, że na scenie jego kart pojawiają się też Konstanty Stanisławski i Józef Stalin (to wyjątkowo oni, a nie Grotowski, są bohaterami pierwszego Kwartetu), Jurij Zawadski, Tadeusz Kantor, Ludwik Flaszen, Kazimierz Dejmek, Konrad Swinarski, to już nawet z prostej ciekawości, co też między nimi się zdarza, warto sięgnąć po najnowszą książkę Tadeusza Słobodzianka, jeszcze zanim Kwartety trafią na deski teatru (a trafią na pewno, bo kompozycyjnie to bardzo sprawna robota).
Zręcznie napisane, inteligentne, chwilami zabawne sztuki na czworo wykonawców, grając z biografią Grotowskiego, legendą i plotką o nim (i nie tylko), wciągają stopniowo w coraz głębszą i wcale niekoniecznie zabawną refleksję o sztuce we współczesnym świecie, sensie jej uprawiania i relacji między artystami a władzą. Skomponowane w czasie pandemii, przynoszą niejednoznaczną i gorzką prawdę o teatrze, nawet może mniej z czasów Grotowskiego, a bardziej współczesnym. Pytają o skuteczność teatru, o jego wpływ na życie, o relację między teatrem – sztuką gry dążącej do mistrzostwa – a prawdą, w świecie, który sam staje się coraz bardziej teatralny, choć (to tylko pozorny paradoks) sztuką teatru niespecjalnie się interesuje. A także o to, czy naprawdę „tylko w teatrze możemy być wolni”.

„Wie pan, że te wschodnie techniki ciała, na które pan się powołuje, włącznie z metodą działań fizycznych, są technikami niewolników służących zabawianiu Cesarza? A sztuka intonacji, która wywodzi się z Zachodu, z demokratycznej Grecji czy elżbietańskiej Anglii, jest techniką ludzi wolnych, którzy mówią na scenie, co myślą? Co będzie, kiedy piękne młode i wysportowane ciała pańskich aktorów zawiodą? Kiedy się zestarzeją? Bez sztuki intonacji pańscy aktorzy będą bezradni”. „Sztuka intonacji”

Katarzyna Fazan, przez systematyczne analizowanie PQ, zrobiła wiele dla rozwoju badań nad scenografią. Jej eseje w „Didaskaliach” zawsze obejmowały trzy aspekty: po pierwsze – omawiały polską ekspozycję; po drugie – analizowały całość PQ (co, ze względu na obszerność tego „zdarzenia”, nie jest rzeczą prostą); po trzecie, najważniejsze chyba – pokazywały kontekst światowy, w jakim działają polscy twórcy. Fazan nie analizuje scenografii, która jest zabudową sceny, ale w swoich rozważaniach kieruje się twierdzeniem Borisa Kudlički, że scenografia jest dzisiaj samowystarczalną instalacją wyposażoną w ekspresyjną narrację i dramaturgię – i dlatego ekspozycje (…) wymagają od zwiedzających (a często raczej – uczestników) coraz większych kompetencji, coraz większej otwartości na eksperyment. Autorka pokazuje przemianę drogi zwiedzającego od obserwacji do partycypacji (…). I to zjawisko z biegiem lat (książka obejmuje sześć edycji PQ – kalendarzowo to jest 20 lat) narasta wręcz lawinowo, stawiając pojęcie scenografii w sytuacji granicznej. Stajemy tu pomiędzy koncepcjami wystaw scenograficznych jako katalogu „śladów po przedstawieniach” (takie były pierwsze polskie ekspozycje) a dzisiejszym doświadczeniem odczytywania przedstawienia przez tropienie zakładanych relacji z odbiorcą. Z recenzji prof. dr hab. Magdaleny Raszewskiej