Dramaty. Złodziej, Klucznik, Drzewo, Requiem dla gospodyni

Jeden z najsłynniejszych dramatów Karola Huberta Rostworowskiego, w którym ukazuje brutalne i świętokradcze oblicze rewolucji francuskiej i bezradność konserwatywnych elit. Król Ludwik XVI zostaje zgilotynowany, po nim zaś przedstawiciele arystokracji, a wreszcie sami rewolucjoniści. Autor nakreślił w swym dramacie obraz ludu wplątanego w mechanizm rewolucji, której owocem staje się nienawiść i strach, a w konsekwencji nędza i głód.

Czy wybitna jednostka może wpłynąć na bieg historii? Czy jednostkowy czyn może zmienić losy narodów i pokoleń? Oto najistotniejsze pytania "Kordiana", dramatu polemicznego wobec Mickiewiczowskich "Dziadów" i sformułowanej w nich koncepcji mesjanizmu i ofiary.
Wydanie z opracowaniem, cytaty, które warto znać, notatki na marginesie, streszczenie.

“Na końcu łańcucha” to dyptyk, w skład którego wchodzą sztuki:
“Na końcu łańcucha” i “Na końcu łańcucha II Twardy gnat, martwy świat”.

To dyptyk o Tytusie Andronikusie i o Hiobie. To dyptyk o człowieniu.

Blisko cztery i pół stulecia od pierwszego wystawienia i pierwszego wydania, „Odprawa posłów greckich” (1578) wciąż pobudza badaczy, by podejmowali próby rozwikłania jej tajemnic. Wciąż skupia uwagę reżyserów teatralnych, a jej inscenizacje, których w ostatnim półwieczu było ponad trzydzieści, wciąż przyciągają widzów. Wreszcie za sprawą obecności w kanonie lektur szkolnych wciąż jest czytana przez młodzież. Z każdym dziesięcioleciem oddala się od nas świat kultury, w jakiej narodziła się tragedia Kochanowskiego, narasta również obcość jej języka, stąd zamysł Antoniego Libery, by w obecnej edycji równolegle zestawić staropolską „Odprawę posłów greckich” z jej współczesną „transkrypcją”. Wysiłek Antoniego Libery otwiera nową drogę ułatwiającą dzisiejszemu czytelnikowi i widzowi teatralnemu przybliżenie się do dramatu Jana Kochanowskiego. Im głębiej poznamy zapisane tam widzenie świata, człowieka, wspólnoty ludzkiej i historii, tym wiarygodniej będziemy mogli określić swoje stanowisko wobec tego, co mówi do nas i czego nas uczy pierwsza polska tragedia.

Katarzyna Fazan, przez systematyczne analizowanie PQ, zrobiła wiele dla rozwoju badań nad scenografią. Jej eseje w „Didaskaliach” zawsze obejmowały trzy aspekty: po pierwsze – omawiały polską ekspozycję; po drugie – analizowały całość PQ (co, ze względu na obszerność tego „zdarzenia”, nie jest rzeczą prostą); po trzecie, najważniejsze chyba – pokazywały kontekst światowy, w jakim działają polscy twórcy. Fazan nie analizuje scenografii, która jest zabudową sceny, ale w swoich rozważaniach kieruje się twierdzeniem Borisa Kudlički, że scenografia jest dzisiaj samowystarczalną instalacją wyposażoną w ekspresyjną narrację i dramaturgię – i dlatego ekspozycje (…) wymagają od zwiedzających (a często raczej – uczestników) coraz większych kompetencji, coraz większej otwartości na eksperyment. Autorka pokazuje przemianę drogi zwiedzającego od obserwacji do partycypacji (…). I to zjawisko z biegiem lat (książka obejmuje sześć edycji PQ – kalendarzowo to jest 20 lat) narasta wręcz lawinowo, stawiając pojęcie scenografii w sytuacji granicznej. Stajemy tu pomiędzy koncepcjami wystaw scenograficznych jako katalogu „śladów po przedstawieniach” (takie były pierwsze polskie ekspozycje) a dzisiejszym doświadczeniem odczytywania przedstawienia przez tropienie zakładanych relacji z odbiorcą. Z recenzji prof. dr hab. Magdaleny Raszewskiej

Aleksander Fredro słusznie cieszy się opinią jednego z najlepszych polskich komediopisarzy, a jego Zemsta to utwór od lat wystawiany na scenach teatrów i cały czas przyciągający widzów. Jest tutaj wszystko, co powinno cechować dobrą komedię - ciekawie skontrastowani bohaterowie, żarty słowne i humor sytuacyjny, zabawne postaci, zaskakujące wydarzenia i niespodziewane zwroty akcji. Spór o zamek między dwoma zdeklarowanymi wrogami zmierza do rozwiązania, które zaskoczy wszystkich!

Przedstawiamy Zemstę w nowym wydaniu, w znanej i cenionej serii Kolorowa Klasyka - w kolorze, z pięknymi, malarskimi ilustracjami. Gorąco polecamy!