Drugi raz dookoła świata. Solo na bis.

Pełna szalonego humoru historia kobiety, która wszystkiego chciała za bardzo.

Jak nie zmarnować życia na szukanie tego, czego wcale nie potrzebujemy? Jak odróżnić zwykłego kierowcę volkswagena od mistrza ferrari? Dlaczego nie warto za wszelką cenę trzymać się noworocznych postanowień? I co zrobić, kiedy wiadomo, że buta nie zjesz? Na te i wiele innych pytań stara się odpowiedzieć – samej sobie, ale także swoim czytelnikom – autorka bloga „Cyrki Bezpłatne”, szalona trzydziestolatka, która nie waha się mówić tego, co myśli. Ani robić.

Kiedyś […] zawsze chciałam być tam, gdzie mnie nie było, mieć to, czego nie miałam, pracować tam, gdzie nie pracowałam, mieszkać tam, gdzie nie mieszkałam, i być z kimś, z kim nie byłam. Dziś […] staram się doceniać to, co mam, cieszyć się tym, co mam, i kochać swoje życie dokładnie takim, jakie jest w danym momencie, ze wszystkimi jego wadami i zaletami.

Pauli Łuczak – ambitna 33-latka, która wciąż szuka swojego miejsca na ziemi. Wychowała się w dużej, małomiasteczkowej rodzinie. Ukończyła stosunki międzynarodowe na Uniwersytecie Łódzkim. Od niedawna jest w szczęśliwym związku. Swoją przygodę z pisarstwem rozpoczęła na studiach, a na publikowanie swoich tekstów zdecydowała się 3 lata temu, tworząc własnego bloga. Jej pasje to kino, książki, sport, tatuaże i podróże. Jak sama o sobie mówi: „Jestem wariatką, zodiakalnym baranem, choć upartym jak osioł. Mam milion pomysłów na minutę, jednak ich realizację utrudnia słomiany zapał. Mimo to, w obliczu istniejących potrzeb, potrafię się spiąć i osiągnąć swój cel”.

Powieść „Cyrki bezpłatne” jest jej debiutem literackim.

Od godziny siódmej do dziesiątej ciągle nie ma chleba. Straszny głód. Jest mi niedobrze od żołądka i jestem całkowicie osłabiona. Nie jestem już w stanie pościelić dwóch prycz, nogi już mnie nie niosą. Cud, że ręka jeszcze pisze. Biorę walerianę bez cukru, kładę się. Bubi z głodu liże kwasek cytrynowy. Jest godzina jedenasta i jego ciągle jeszcze nie ma z chlebem. Wszystko w nas się trzęsie. On ma kartkę na chleb, a nikt nic nam nie pożyczy. Dwa takie dni i nie będzie nas wśród żywych.
Irene Hauser, Dziennik

Lhotse (8516 m n.p.m.), czwarta góra świata, to trzeci ośmiotysięcznik zdobyty przez Monikę Witkowską. Stanęła na nim 16 maja 2019 roku. Książka, która trzymasz w ręku, stanowi relację z tej wyprawy, złożoną z opowieści o wspinaczce, o spotkanych ludziach, o chwilach szczęścia, ale także o prawdziwych dramatach.



Sporo wątków dotyczy Mount Everestu - wszak obie góry wznoszą się dosłownie po sąsiedzku i żeby wejsc na ich szczyty, trzeba pokonać drogę, która w trzech czwartych, łącznie z obozami, jest wspólna.



Z KSIĄŻKI DOWIECIE SIĘ TAKŻE:


dlaczego Lhotse jest górą trudniejszą od Everestu
jacy są w bezpośrednich relacjach słynni wspinacze (m.in. Ali Sadpara czy Nirmal "Nims" Purja)
jaka jest historia zdobywania Lhotse i kim byli Polacy,którzy na tej górze zginęli
jak przebiegało pierwsze zimowe wejście na Lhotse (wywiad z Krzysztofem Wielickim)
kto wyznacza drogę przez icefall i montuje osławione drabinki
co się stało z dłonię yeti z klasztoru w Pangboche
jaka jest historia psa, do którego prawdopodobnie należy rekord wysokości pośród czworonogów
jak w praktyce wygląda akcja ściągania śmieci ze stoków Everestu i Lhotse
jaki związek z górami ma Viagra i o czym warto wiedzieć z punktu widzenia medycyny wysokogórskiej
jakie angielskie słówka warto znać, jeśli się planuje wysokogórską wyprawę

Miasto na soli to nostalgiczna powieść, w której Autor - Henryk Cyprian Konkol - po latach wraca do miejsc swojego dzieciństwa, odwiedza zakątki rodzinnego miasta, gdzie przeżywał chwile nie tylko miłe ale i trudne, spaceruje po znajomych ulicach, spotyka dawnych przyjaciół. Konfrontuje obecną rzeczywistość swojego miasta z własnymi wspomnieniami, z życiem w czasach peerelu widzianym oczami dziecka, a potem młodego człowieka szukającego życiowej drogi. Losy bohaterów chwilami wywołują uśmiech, czasami są tragiczne, jednak świadomość, że dotyczą one autentycznych postaci zachęca do ich poznania i skłania do zadumy. Henryk Cyprian Konkol, urodzony 16.09.1937 w Wejherowie, mieszkał w Gdyni, Inowrocławiu i Gdańsku. Obecnie mieszka w Berlinie. Opowiadania pisze od 1999 roku. W dorobku posiada 130 tytułów publikacji własnych. Jest laureatem 38 nagród i wyróżnień w różnych konkursach literackich. Powieść Miasto na soli autorstwa Henryka Cypriana Konkola zwyciężyła w Ogólnopolskim Konkursie Literackim Wydawnictwa Astrum - MOJE MIASTO.

Połowa z was, gdyby miała tylko okazję, to by przyćpała – a jeśliby to nie wiązało się z żadnymi konsekwencjami, to i wszyscy.

Paryż należy niewątpliwie do najpiękniejszych miast świata. Dumni są ze swojej stolicy Francuzi, podążają od wieków do niego cudzoziemcy. Doczekał się wspaniałej legendy jako miasto artystów i poetów, nadsekwańskich bukinistów i włóczących się po ulicach clochardów, jako miasto pełne skarbów sztuki, Notre Dame i Louvre'u, Montmartre i Montparnasse... Autor niniejszej książki miał szczęście mieszkać w tym mieście przez cztery lata. Pracował w latach 1984-1988 w Institut National des Langues et Civilisations Orientales jako lektor i wykładowca języka oraz literatury polskiej. Skorzystał z nadarzającej się okazji, aby przygotować w oparciu o materiały znajdujące się w tamtejszych bogatych archiwach i bibliotekach prace, które zebrał w niniejszym tomie. Oprócz „Dziennika paryskiego", znajdzie Czytelnik w tej książce szereg studiów o życiu polskiej kolonii w Paryżu na przełomie XIX-XX w., ale także o dziejach Biblioteki Polskiej w Paryżu, o paryskiej przygodzie „Halki" Moniuszki czy o kłopotach paryskich Tadeusza Boya Żeleńskiego. Książka jest drugim - po „Mojej Portugalii" - ogniwem przygotowanego przez Autora „tryptyku europejskiego". Część trzecia pt. „Moja Prowansja" ukaże się niebawem?