Dusza przed zachodem Słońca

(Nie)stabilność - tytuł w istocie odzwierciedlający w jakiejś mierze postrzeganie świata przez Autorkę. W swoich wierszach porusza zarówno to, co w duszy gra, ale i to, co - gdyby nadać formę prozy - mogłoby być wręcz publicystyką. Zatem nie stroni od wynurzeń osobistych, jak i ocen rzeczywistości, owego tu i teraz, jasno, bezkompromisowo deklarując swój stosunek. Wspomniane "co w duszy gra" wyraża się nie tylko słowem, ale i obrazem (ilustracje Autorki), przesiąkniętym treścią i emocjami.
Autorka odważyła się na debiut zainspirowana inną publikacją Liberum Verbum "Pani Cogito".

Emilia Bartkowiak (1991 – ) swoje życie rozpoczęła w Polsce, od dziesięciu lat kontynuuje je w Austrii. Miłość do kawy przeniosła w obszary zawodowe i do niedawna pochłaniała ją praca baristki. Rozmawia z roślinami, nadając im imiona. Potrafi okiełznać zdziczałego psa, uroni łzę wzruszenia na koncercie rockowym, zarywa noce, żeby wpatrywać się w księżyc. W wolnych chwilach oddaje się swoim ulubionym pasjom – szlifuje warsztat z rysunku, przepada gdzieś z dobrą książką, pisze wiersze albo rzuca zaklęcia. Wrażliwością mogłaby obdarować pół świata. Poetycka debiutantka.

Arachnologia to debiut poetycki Annais. Tytuł zbioru odsyła do jednego z nurtów feminizmu w literaturoznawstwie.

„Nie jesteśmy graczami, to nami grają”, pisze Agata na Sycylii. Może zna słowa Plauta. One ją znają na pewno. O tym, „że bogowie uważają nas za piłki do podkopywania”. Monte Pellegrino w upale: ogniem oddychające. Dużo wsparcia dla Spartakusa i coaching dla zbiegłych niewolników. I wszystkich, w których dalecy i bliscy przodkowie bez litości malują sny, gry, mgły. Tak, tak, wywija nami Coś-Nie-Naszego. W te prozy poetyckie wtrąca się sycylijska, nieparyska, tyska sprawa Świętej Agaty (Zbigniew Kadłubek)

Po lekturze wstrząsających i bolesnych wierszy z tomu „Piołun” nie ma się co łudzić, że w kolejnych książkach Agaty Chyłek (Cichy) może być łatwiej. Słusznie. I tym razem dostajemy opis świata, w którym nie żyje się przyjemnie. Wszystko się tu miesza, historie (głównie kobiece) rodzinnych lęków, traum i chłodu – z pandemią AD 2021, sterty fotografii na targu – z wewnętrznym dzieckiem odnalezionym wśród zabawek, poetka Mirka Szychowiak w krakowskim mieszkaniu Szymborskiej – z bezdomnym Mahometem na hulajnodze (pierwszym po Bogu!), a powidoki dzieciństwa – z dymem z fajki i otoczakami Jurka Suchanka. Surrealistyczne, oniryczne sceny, spisane piękną poetycką prozą, w najmniej oczekiwanych momentach okazują się dziwnie znajome i niepokojąco prawdziwe (Izabela Fietkiewicz-Paszek)

Publikacja powstała dzięki wsparciu finansowemu Instytutu Literatury w ramach Tarczy dla literatów.

Wyobraźnia językowa Wojciecha Zamysłowskiego jest wyobraźnią całkowicie i bezwzględnie rozgłębionej przez język przestrzeni: bardziej uwikłanej i (jeżeli mogę tak powiedzieć) „splamionej” architektonicznie niż samą architekturą wiersza wzmacnianej i fortyfikowanej. Obcujemy z projektem spełnionej babelicznej utopii, z bardzo ryzykowną, a poprzez to – arcyświeżą próbą poematu wizualnego. Przypomina się wielkie przestrzenne pisarstwo oraz osiągnięcia poezji wizualnej Stanisława Czycza, między innymi legendarny Arw. Przypomina się literacki bunt Bursy. Przypomina się Norwid. Zamysłowski potrafi te długi „kapitalizować”, a to znaczy – po równo – i pożytkować, i uniejednoznaczniać.
Karol Samsel

Tożsamość bohatera tej książki konstytuuje się w rozproszeniu, między dyskursami. Pamiętajmy przy tym, że słowo „dyskurs” pochodzi od łacińskiego „discurere”, które oznacza „biec w różne strony”. Wojciech Zamysłowski, a za nim jego liryczne alter ego, rozbiega się właśnie, wychodzi z siebie. Lub inaczej: próbuje się odnaleźć na przecięciu różnych języków, rejestrów, perspektyw. Zobaczcie sami, jakaż to gonitwa!
Marcin Orliński

Nowy przekład dzieła Goethego. Prezentowana książka to pełne wydanie wraz z oryginalnymi „Notami i rozprawami dla lepszego rozumienia Dywanu Zachodu i Wschodu”, a także obszernym posłowiem prof. Wojciecha Kunickiego:
„Jak wszystkie teksty Goethego, jest to twór kokieteryjny, bo aktorski. Liryka roli z wymykającymi się znaczeniami, niepozwalająca na jakiekolwiek utrwalania sensów, poza jednym: słownego wyrazu
w o l n o ś c i w e mnie (Freisinn), bez jakichkolwiek pretensji do zaanektowania czy ograniczania tej wolności przez narzucane sensy. Obowiązuje tu podstawowa zasada poetycka w i e l o k r o t n y c h
w z a j e m n y c h o d z w i e r c i e d l e ń. Poeta jest Hafizem, Hatemem, Mirzą, kupcem, podróżnym, Beduinem, starym parsem, Mahometem pod Bedr czy w raju, odnajduje siebie w Zulejce i sakim, którzy wchodzą z nim w ironiczny często dialog, będący obok obrazu podróży oznaką kolejnej strategii poetyckiej Goethego. Jest Timurem, Aleksandrem, Napoleonem, którzy są także odzwierciedleniem jego wyobrażeń o wielkości. Jest to zatem pierwszy w dziejach literatury powszechnej, które to pojęcie, analogiczne do „historii powszechnej”, ukuł właśnie sam Goethe, zwarty tom poetycki, wskazujący swoim tytułem Dywan Zachodu i Wschodu – przy całej różnorodności właściwej perskiemu dywanowi, zgromadzeniu zatem – na jeden temat: kreację jednego w swej różnorodności świata za pomocą słowa.
(...)
Niesamowita jest powaga, z jaką nauka traktuje ten zbiór. Każe ona ignorować element błazeństwa, żartu, persyflażu kryjący się w poezji Hatema, Hafi za, Mirzy, Goethego czy jak im tam, traktując bez należytej powagi dyrektywę poety, że może on, choć błazeński, być też mistycznie święty.”

Zrealizowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego

Epitafium – bodaj najbardziej emocjonalne dzieło spośród wszystkich dotąd wydanych przez Kazimierza Hruzik-Mazurkiewicza, które pierwotnie dedykowane miało być ku przestrodze Człowiekowi, tak bardzo już oddalonemu od naturalnych relacji, wartości, cnót. Człowiekowi wyalienowanemu, traktującemu świat-Ziemię wyłącznie przedmiotowo, który zbudował – i buduje nadal – swój świat na opoce zawierającej się w słowach: ja, tylko ja, jak pisze Autor w jednym z wierszy. Okrutny los nadał dziełu i drugie wcielenie – jakże dosłowne i bolesne – odbierając Autorowi ukochanego syna. Dramat osobisty – o paradoksie! – stał się niezamierzenie weryfikatorem uniwersalizmu znaczeń, pojęć i przesłania Epitafium. Tylko czy w bodaj ślepym już pędzie za sławą, dobrami materialnymi ów rzeczony Człowiek dostrzeże innego Człowieka, a choćby i siebie, którego coraz częściej zdaje się zobaczyć, kiedy... tego już nie ma? I czy znajdzie odpowiedź na postawione przez Autora fundamentalne pytanie: przyszedłem być czy żyć?
Zbigniew Zebar