Dzieje Policji Państwowej W Bydgoszczy W Okresie Międzywojennym

W książce omówiono różne rodzaje ekspertyz sądowych, m.in. antropologiczną, daktyloskopijną, toksykologiczną, alkohologiczną, genetyczną, entomologiczną, fizykochemiczną, mechanoskopijną, traseologiczną, biomechaniczną, śladów krwawych, balistyczną, wypadku drogowego, pisma ręcznego, dokumentów, dzieł sztuki, informatyczną, fonoskopijną, wariograficzną, osmologiczną, psychologiczną, psychiatryczną i quasi-świadków. Uwzględniono najnowsze światowe osiągnięcia nauk sądowych.

Przedstawiono ocenę procesową ekspertyz oraz opisano problemy i potrzeby powstające podczas współpracy pomiędzy ekspertami a zleceniodawcami ekspertyz, w relacjach biegły – organ procesowy.

Ważnym uzupełnieniem opracowania są nowe rozdziały dotyczące metodyki ekspertyzy oraz interpretacji wyników ekspertyzy.

Publikacja jest skierowana zarówno do biegłych i ekspertów, jak i sędziów, prokuratorów, policjantów, adwokatów oraz aplikantów, a także do studentów prawa, chemii i biologii specjalizujących się w naukach sądowych. Będzie też niezbędnym źródłem wiedzy w codziennej pracy praktyków wymiaru sprawiedliwości.

Książka stanowi dzieło 37 autorów – wybitnych specjalistów w obszarze nauk sądowych, będących z reguły także wykonawcami ekspertyz w danej dziedzinie.

Celem rozważań naukowych jest m.in. poddanie dyskusji, czy w zwrocie zawartym w ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji „utrzymywanie bezpieczeństwa i porządku publicznego” są zawarte dwa pojęcia „bezpieczeństwo publiczne” i „porządek publiczny”. Ten aspekt historycznego podejścia do pojęcia „policja” wymaga ponownego, naukowego spojrzenia na istotę postrzegania policji w Polsce. W ocenie autora konieczny jest przegląd zastanych, a bezzasadnych poglądów i zastąpienie ich nowymi, opartymi zarówno o analizę semantyczną, jak i o analizę dotychczasowego dorobku naukowego i polskiego prawodawstwa.

Agatha Christie to jedna z najpopularniejszych autorek kryminałów na świecie. Okazuje się, że była również ekspertem kryminalistyki. W Morderstwo nie jest takie proste technik patologii Carla Valentine odsłania rozległą wiedzę Agathy Christie, kreując ją niejako na pionierkę kryminalistyki. Christie tworząc legendarne dziś zagadki kryminalne korzystała z najnowszych w tamtych czasach technik kryminalistycznych: od balistyki przez toksykologię po analizę odcisków palców, interpretacji odcisków stóp lub śladów opon, analizę plam krwi i na etapie autopsji - samych ofiar. W niektórych dziedzinach, zwłaszcza w technice analizy odcisków palców, wprowadzała w fabułę innowacje, zanim zostały one formalnie przyjęte. Agatha Christie była zagorzałą czytelniczką doniesień prasowych o sprawach kryminalnych, śledziła nowe techniki śledztw i angażowała się w debaty z innymi wybitnymi pisarzami kryminalnymi, wymieniając się pomysłami i informacjami na ich temat. W książce Morderstwo nie jest takie proste Carla udowadnia, jak wielką wiedzą dysponowała jedna z najbardziej uwielbianych pisarek w historii. Książka ta rzuca nowe światło na metody i badania Christie i przybliża kryminalistykę, która wpłynęła na pokolenia pisarzy i naukowców. „Rzadko zdarza się trafić na książkę, której autorka składa hołd innej autorce. Carla Valentine w Morderstwo nie jest takie proste odsłania kunszt literacki Agathy Christie oraz jej wiedzę kryminalistyczną na czasy, w których tworzyła. Skąd pisarka z wyższych sfer wiedziała tyle o truciznach czy śladach daktyloskopijnych? Z przyjemnością zapraszam Państwa w podróż po uzyskanie odpowiedzi na wszystkie tego typu pytania.” Justyna Mazur-Kudelska, autorka podcastu Piąte nie zabijaj „Fascynująca!” Prima „Angażująca i pouczająca” Guardian

Na oczach żony momentalnie stawał się innym człowiekiem: odbierał połączenie i z miejsca zaczynał dzwonić dalej, kompletował zespół. Ku zdziwieniu gości potrafił opuścić własną imprezę, zanim jeszcze się na dobre rozpoczęła. Niczego nie tłumaczył, nie wyjaśniał. Wiedział, że liczy się każda minuta; że czas nie jest sprzymierzeńcem. Wracał niekiedy po kilku godzinach, innym razem po kilku dniach, podczas akcji nie było z nim żadnego kontaktu. Pomagał wtedy innym zawrócić z krawędzi otchłani, wyciągał rękę, szukał sposobu, by nawiązać nić porozumienia z kimś, kto znalazł się w kryzysowej sytuacji. Ryzykował życie, negocjując z porywaczami czy próbując powstrzymać mordującego na oślep strażnika więziennego i przekonać go, by się poddał. Życie Krzysztofa Balcera to negocjacje. To setki uratowanych istnień – historii, które mimo dramatycznych okoliczności dobrze się zakończyły. To nieustanna walka z czasem, biurokracją i przeciwnościami losu. Walka, w której stawka była najwyższa z możliwych – zdrowie i życie człowieka. Kto pomagał, a kto przeszkadzał? Jak pomagać, żeby nie przeszkadzać? Jak wygląda życie negocjatorów policyjnych i kto nie nadaje się do tej pracy? Ile ryzykują? Jak ścigają się z czasem? Czy po wszystkim zdarza im się płakać? Czy obrazy uratowanych osób przechowują w pamięci, czy przeciwnie, starają się je wymazać? Radomir Wit, dziennikarz polityczny, od 2016 r. związany z TVN24. Korespondent sejmowy, autor i prowadzący programu Kampania #BezKitu, a także cyklu Sejm Wita na platformie TVN24GO. Pierwsze polityczne rozmowy przeprowadzał jako licealista w Akademickim Radiu LUZ 91.6 FM we Wrocławiu. Po drodze zajmował się kulturą, muzyką i rozrywką, między innymi w Radiu Traffic, Radiu ZET, TVP2 i Polskim Radiu. Później zrozumiał, że polityka jest jednak ciekawsza niż nawet najlepsze piosenki z listy 500 utworów wszech czasów magazynu „Rolling Stone”. I tak od 2015 r. zajmuje się śledzeniem i relacjonowaniem polskiego życia politycznego. W 2023 r. wydał książkę Sejm Wita. Czyli czego nie mówią wam politycy?, która podbiła listy bestsellerów.

Pasjonujące rozmowy z policjantami.
Niebiescy bracia – tak mówią o sobie policjanci. W tej grupie zawodowej poczucie wspólnoty, lojalności wobec kolegów jest silne. Dużo silniejsze niż tam, gdzie po ośmiu godzinach pracy bierze się teczkę i wraca spokojnie do domu. Policjanci ryzykują życiem. Każdego dnia. Padają też ofiarą ostracyzmu społecznego – bo przecież mało kto lubi „psiarnię”. Ale to do nich dzwonią w potrzebie ci, którzy wcześniej wypisywali na murach CHWDP. A gliniarze nadstawiają karku, żeby wyciągnąć ich z kłopotów.
Książka Doroty Kowalskiej to opowieść o ich robocie, o akcjach, w jakich brali udział. I o pracy pod przykryciem. Jeden z rozmówców mówi o niej tak: „Wraca się po dwóch tygodniach do domu, trzeba przebrać się w zwyczajne ciuchy, zdjąć drogi zegarek, przesiąść z mercedesa do tico. Jedzie człowiek do domu, zastaje w nim problemy i słyszy pretensje, bo długo cię nie było, bo dzieci nie mają ubrań, bo mamy kredyt, bo ktoś choruje. Trzeba przeskoczyć ze świata, w którym można było wszystko, do świata rzeczywistego”. To tylko jedna z niedogodności tego zawodu. Są jeszcze zwłoki, które trzeba zbierać z ziemi, kontakt z zabójcami i pedofilami, agresja… Praca niełatwa, ale bardzo potrzebna.

Monografia dotyczy fundamentalnej formy czynności operacyjno-rozpoznawczych jaką jest współpraca z poufnymi osobowymi źródłami informacji. Prowadzona przez wszystkie służby policyjne, ukierunkowana jest w głównej mierze na zdobycie informacji służących walce z przestępczością. W polskim systemie prawa ma w istocie nieuregulowany charakter. Praca ma charakter interdyscyplinarny i stanowi kompleksową analizę tej formy pracy operacyjnej. Dokonano w niej interpretacji wszystkich zagadnień budzących wątpliwości zarówno z teoretycznego, jak i praktycznego punktu widzenia. Przedstawiono w niej szereg rozwiązań mogących podnieść efektywność tej współpracy. W szczególności dotyczy to dostrzeżonej konieczności wprowadzenia ustawowo określonego zakresu oportunizmu procesowego oraz zmian w modelu prokuratorskiej kontroli czynności operacyjno-rozpoznawczych. Książka zainteresuje funkcjonariuszy służb policyjnych i specjalnych, wykładowców i słuchaczy szkół policyjnych, studentów prawa oraz bezpieczeństwa wewnętrznego, prokuratorów i sędziów.