Dzieje Tajlandii

Książka Jane Hathaway to nowatorskie przedstawienie historii ziem arabskich w Imperium Osmańskim. Autorka nie skupia się bowiem na elitach władzy centralnej i strategicznych dla imperium decyzjach, ale – sięgając po arabskie archiwa i inne lokalne źródła w państwach zależnych od Turcji – dociera do poddanych imperium i śledzi wszystkie aspekty życia w osmańskich prowincjach. Barwnym i żywym językiem opowiada o miejscowych elitach i zwykłych ludziach, roli kobiet i eunuchów, miastach i wsiach, handlu i uprawie ziemi, mniejszościach etnicznych i religijnych, a także o życiu intelektualnym i religijnym na osmańskich dworach.

Jane Hathaway jest profesorem historii na Uniwersytecie Stanowym Ohio i autorką licznych artykułów oraz książek na temat historii Imperium Osmańskiego.

Książka prezentuje postać Cesarza Meiji (1852-1912), władcy Japonii, który doprowadził do jej przekształcenia z zacofanego państwa feudalnego w nowoczesną monarchię konstytucyjną i mocarstwo w Azji Wschodniej. Cesarz, reprezentant tego, co trwałe i niezmienne w kulturze Japonii, musiał poddać zmianom swój wizerunek, sposób oficjalnego zachowania i wygląd, przekształceniu uległ też zakres jego obowiązków tak, by stał się on adekwatny do nowych czasów. Jakie założenia i metody realizacji tych zmian przyjęli kreatorzy nowego wizerunku cesarza? Kto i dlaczego miał wpływ na postępowanie władcy? Jak sam cesarz odnosił się do narzucanych mu zmian? Jaki miał stosunek do modernizacji, a jaki do wielowiekowej tradycji? - Czytelnik znajdzie w książce odpowiedzi na te wszystkie pytania.

Opowieść ta nie powinna być postrzegana jako zachęta do nienawiści czy ogólnego potępienia Japończyków. Pokazuje jedynie zagrożenie, jakie niesie ze sobą ten rodzaj propagandy nacjonalistycznej, w której inne narody powinny być traktowane z pogardą. Przed wybuchem wojny Japończycy oraz żołnierze armii japońskiej byli karmieni opowieściami o bezprawiu i dziczy wśród nikczemnych Chińczyków. Zatem nie jest zaskoczeniem, że mężczyźni, którzy napotkali niespodziewanie zaciekły opór w Szanghaju, będą dawali upust swoim nikczemnym żądzom, kiedy tylko przyjdzie okazja, bez zdawania sobie sprawy ze zła, którego dopuszczają się nie tylko wobec Chińczyków, lecz także wobec swojego honoru narodowego. […] Japońscy politycy konsekwentnie twierdzili, że walczą nie z ludem chińskim, a z chińskim rządem, na czele którego stał gen. Czang Kaj-szek. Nie mogli wybrać jednak skuteczniejszej metody na ośmieszenie swojego stanowiska niż pozwolenie swoim żołnierzom na brutalne zbrodnie przeciwko ludzkości na chińskiej ziemi.

Edwin Haward, The Terrible Record of Nanking (fragm.)

Masakra nankińska zapisała się jako jedna z najciemniejszych kart w historii świata XX wieku. Jednak z różnych powodów tragedia ta pozostała stosunkowo nieznana ogółowi społeczeństwa Zachodu. Uważamy, że publikacja tego tłumaczenia zapewni zachodnim odbiorcom pełniejsze zrozumienie historii tej zbrodni oraz jej następstw.

Książka Historia masakry nankińskiej jest pracą ważną, zasługującą na uwagę. To pierwsze tak obszerne opracowanie na ten temat, stworzone przez grupę chińskich uczonych z Nankinu. Przedstawia pełną historię masakry z perspektywy chińskiej, japońskiej oraz zachodniej: od upadku miasta, przez same akty zbrodni, po wysiłki społeczności międzynarodowej mające na celu ratowanie uchodźców i wreszcie procesy zbrodniarzy wojennych. Co istotne, praca jest w dużej mierze oparta na świeżo opublikowanym zbiorze materiałów źródłowych na temat masakry.

Teksty składające się na niniejsze opracowanie, powstały w dużej części na bazie referatów, wygłoszonych podczas konferencji „Kultura i realia społeczne okresu Showa (1926–1989)”, zorganizowanej przez Katedrę Japonistyki Wydziału Orientalistycznego w październiku 2016 roku w ramach X Dni Japonii na Uniwersytecie Warszawskim.
Tekst autorstwa Ewy Pałasz-Rutkowskiej dostarcza wiedzy na temat wczesnych lat życia Hirohito i warunków, które kształtowały charakter przyszłego władcy - zagadnień rzadko dotychczas poruszanych przez badaczy. Jednym z podstawowych materiałów źródłowych są przy tym „Kroniki cesarza Showa” (Showa tenno no jitsuroku), opracowane przez Urząd Domu Cesarskiego (Kunaicho) i opublikowane w latach 2015–2019. Twórczość poetycką Hirohito (wiersze tanka), a więc także mniej znaną
odsłonę zainteresowań i aktywności cesarza, przedstawia natomiast Anna Zalewska. Dalsze rozdziały książki dotyczą społecznego odbioru klasycznych form teatralnych na przestrzeni zróżnicowanych okresów historycznych. Jadwiga Rodowicz-Czechowska prowadzi rozważania dotyczące roli teatru no w procesie samoidentyfikacji kulturowej
Japończyków, jak również jego ponadczasowości, natomiast Iga Rutkowska wyjaśnia m.in., w jakich okolicznościach doszło do uznania kabuki za teatr klasyczny.
Uwarunkowania społeczne okresu Showa przybliża w oparciu o dzieła literackie Mikołaj Melanowicz. Przywołuje on postać Tanizakiego Jun’ichiro (1886–1965) i dwa z jego utworów - Sasameyuki (Drobny śnieg, 1943–1948), opisujący życie rodziny mieszczańskiej na przełomie lat 30. i 40. XX wieku, oraz dziennik Sokai nikki (Dni ewakuacji), zawierający refleksje na temat wpływu wojny na życie codzienne Japończyków w latach 1944–1945. Zwraca przy tym uwagę, że skupienie się pisarza na kwestiach codziennych było jednocześnie wyrazem jego dystansowania się do propagandy wojennej i stanowiło formę ucieczki od nacjonalistycznej histerii. Czasy wojny na Pacyfiku po lata 60. analizuje, tym razem w kontekście zagadnień związanych z innością kulturową i etniczną, Monika Brygoła. Na podstawie powieści Endo Shusaku (1923–1996), Oe Kenzaburo (ur. 1935) oraz Hideo Levy’ego (ur. 1950) autorka kreśli sposób postrzegania przez ówczesnych Japończyków cudzoziemców z Zachodu.
Kolejne teksty dotyczą powojennej kultury masowej. Iwona Kordzińska-Nawrocka prezentuje sylwetkę i dorobek artystyczny jednej z najpopularniejszych piosenkarek tego okresu, Misory Hibari (1937–1989). W rozdziale Showa do konsumpcji.
Lukrowana wersja XX-wiecznej Japonii, autorstwa Katarzyny Ćwiertki, odnajdziemy natomiast opis przemian w kulturze żywieniowej, jak również spostrzeżenia na temat znaczenia niektórych produktów (tzw. longsellerów) w podtrzymywaniu poczucia ciągłości tej epoki.
W przededniu igrzysk olimpijskich w Tokio (zaplanowanych na rok 2020), na szczególną uwagę zasługuje artykuł Iwony Merklejn, poświęcony letniej olimpiadzie, która odbyła się w tym samym miejscu w 1964 roku, a więc apogeum okresu spektakularnego wzrostu gospodarczego. Wydarzenie to odsunęło wówczas w dużym stopniu w cień pamięć o tragedii wojny, odwracając także uwagę od bieżących problemów społecznych. Kształtowaniu pamięci o erze Showa, kontrowersjom związanym z obchodami rocznicowymi oraz ekspozycjami muzealnymi, jak również analizie przyczyn i mechanizmów swoistej nostalgii za minioną epoką poświęcony jest także końcowy rozdział prezentowanego tomu.

Pani Birmy to pierwsza biografia Suu Kyi w języku polskim. Opierając się na dwóch rozmowach przeprowadzonych z działaczką oraz na bogatym materiale źródłowym, Autor pokazuje, że Suu Kyi zawsze była politykiem, i udowadnia, że właśnie przez pryzmat polityczny należy ją oceniać. Jego tezy idą w poprzek dominującej narracji o Suu Kyi na świecie.

Sulejman Wspaniały, osmański sułtan okryty największą chwałą, napełniał trwogą Europę przez blisko pół stulecia. W kilka lat poprowadził swoją armię, najpotężniejszą na świecie, aż pod bramy Wiednia, stał się panem Morza Śródziemnego i zdobył Bagdad. W obliczu tego groźnego wojownika, który poczytywał za swój obowiązek ciągłe rozszerzanie granic świata islamu, chrześcijaństwo nie potrafiło się zjednoczyć: Karol V musiał złożyć podpis na poniżającym traktacie konstantynopolitańskim, podczas gdy Franciszek I, Król Bardzo Chrześcijański, stał się wspólnikiem Wielkiego Turka.

Sulejman – „Cień Boga na ziemi”, lecz także zręczny polityk i wszechmocny despota – twardą ręką prowadził sprawy państwowe z pomocą wielkich wezyrów. Poszerzył granice imperium jak żaden inny osmański sułtan, lecz w historii Turcji zapisał się przede wszystkim jako Prawodawca. W tym imperium obejmującym ziemie trzech kontynentów, liczącym ponad 30 milionów mieszkańców niemal wszystkich ras i religii, nie było dziedzicznej arystokracji. Znakomicie zorganizowana administracja państwowa znajdowała się w rękach zislamizowanych chrześcijan, których elita osiągała zaszczyty i bogactwo. Kwitnące finanse, sprawna gospodarka kierowana autorytarną ręką: właśnie za panowania Sulejmana Imperium Osmańskie przeżywało okres największej świetności. Miasta i wioski prężnie rozwijały się gospodarczo i demograficznie. A przede wszystkim rozrastał się Stambuł – największe miasto ówczesnego świata, gdzie dokonywał się prawdziwy renesans sztuki i literatury – sławna stolica, goszcząca Seraj z jego pałacowymi intrygami.


André Clot, historyk i dziennikarz, spędził wiele lat w krajach dawnego Imperium Osmańskiego.