Dzień Sądu. Nadużycia, Skandale, Walka O Władzę. Co Naprawdę Dzieje Się W Kościele?

Bezkompromisowy. Bezwzględny. Bezbożnik. Kościół katolicki przeżywa kryzys: coraz większa liczba skandali, obłuda duchownych, kolejne apostazje. Odpowiedź na to wszystko jest jedna: jeszcze większa opresja, zamach na prawa kobiet, odmawianie praw mniejszościom, nadużywanie własnej pozycji.
W tej perspektywie Bezbożnik Piotra Szumlewicza to wezwanie do odwagi i zachęta do krytycznego myślenia. W polemicznym stylu, sięgając do danych, historii czy filozofii, autor rozprawia się z hipokryzją księży i hierarchów. Ta książka to pozycja obowiązkowa dla każdego, kto zastanawia się nad wyrwaniem spod przemocowej władzy religii.

Wiara poza utartymi scenariuszami Czy puste kościoły w czasie pandemii to zapowiedź przyszłości chrześcijaństwa?
Czy wymuszony post od Eucharystii jest przejawem Bożej pedagogiki, a może uderzeniem w podstawy naszej wiary?
Czy współczesnego człowieka dotyka kryzys poczucia bezpieczeństwa, również bezpieczeństwa religijnego?
Jaką postawę przyjąć wobec tych wyzwań?
Ksiądz Tomáš Halík wybitny czeski teolog, filozof i socjolog w swoich kazaniach z okresu pandemii daje słuchaczom nadzieję i wprowadza ich krok po kroku w głębię tajemnicy Zmartwychwstania. Przygotowuje na czas, kiedy jako wierzący wszyscy będziemy musieli z większą odwagą i zaufaniem wstąpić do obłoku tajemnicy i żyć wśród paradoksów oraz nowych wyzwań.
Książka odważna a zarazem przepełniona wrażliwością.
W okresie kwarantanny, kiedy pisałem te kazania i wypowiadałem je do kamery przed pustymi ławkami, miałem więcej czasu na zastanawianie się nad światem, Bogiem i sobą samym. Myśl o możliwości bliskiej śmierci nie budziła we mnie strachu, tylko potrzebę rekapitulacji, obrachunku. Dlatego w tych kazaniach widoczna jest potrzeba uświadomienia sobie, w jakim kierunku zmierza nasza parafia, moja teologia, moje życie, co tworzy prawdziwe jądro mojego życia: co dla mnie oznacza być chrześcijaninem.
Tomáš Halík

Tradycje łacińskiej metropolii lwowskiej sięgają XIV wieku i czasów panowania Kazimierza Wielkiego (1333–1370), który kontynuując dzieło jednoczenia ziem Królestwa Polskiego, zapoczątkowane przez swego ojca Władysława Łokietka, przyłączył z pomocą Węgier, Ruś Halicką do Korony w 1349 roku. Jednocześnie zwrócił się do papieża Urbana V o ustanowienie na tym terenie prowincji kościelnej. Na przestrzeni wieków granice metropolii lwowskiej ulegały częstym zmianom. Te zmiany determinowane były nie tylko sytuacją polityczną Królestwa Polskiego – a od unii lubelskiej z 1569 roku Rzeczypospolitej Obojga Narodów – skutkującą fluktuacją granic państwowych, ale także lokalnymi uwarunkowaniami społecznymi czy wyznaniowymi. Biskupi metropolii lwowskiej poprzez umacnianie diecezjalnych i parafialnych struktur Kościoła katolickiego, wnosili wkład zarówno w rozwój życia religijnego, jak i kultury polskiej. Przykładem był Grzegorz z Sanoka (1407–1477), wybitny przedstawiciel humanizmu i arcybiskup lwowski.

Dla biskupów metropolii lwowskiej, lata zaboru austriackiego nie należały do łatwych. Uwarunkowania polityczne, społeczne, narodowościowe i wyznaniowe, nie zawsze sprzyjały misji Kościoła łacińskiego, pomimo że w monarchii habsburskiej religia rzymskokatolicka była wyznaniem państwowym. Na fundamencie uzyskanej w 1867 roku autonomii, szybko dojrzewały kwestie narodowościowo-wyznaniowe, a także społeczne, prowadzące do emancypacji stanu chłopskiego i robotniczego drogą polityczną. Uderzały one w większym lub mniejszym stopniu w struktury Kościoła. Konflikty polsko-ukraińskie koncentrowały się nie tylko na płaszczyźnie walki o rząd dusz, lecz także walki z polskością, której strzegł Kościół łaciński. Natomiast źródłem konfliktów społecznych nie była religia katolicka, ale powszechna bieda i brak perspektyw na lepsze życie.

W tej sytuacji, z chwilą nastania XX wieku w trzech diecezjach metropolii lwowskiej objęli rządy biskupi Józef Bilczewski, Józef Sebastian Pelczar, Leon Wałęga, którzy poprzez program odrodzenia religijnego i katolicyzmu społecznego nie tylko skutecznie rozwinęli życie religijne, ale także narodowe. To oni wraz z biskupami pomocniczymi Władysławem Bandurskim we Lwowie, Karolem Fischerem w Przemyślu, do których w 1918 roku dołączył Bolesław Twardowski (następca arcybiskupa Bilczewskiego na stolicy metropolitarnej), przygotowali swoje diecezje pod względem religijnym i patriotycznym do II Niepodległości. Ich biografie, to nie tylko osobiste drogi życia, lecz drogi Kościoła i Polski.

Publikacja o najwybitniejszych zakonnikach, osobach duchownych, mnichach
i pustelnikach Kościoła katolickiego, którzy całe swoje
życie podporządkowali wierze i Bogu:
• Albert Chmielowski
• Andrzej Świerad
• Antoni Wielki
• Benedykt z Nursji
• Bernardyn ze Sieny
• Celestyn V
• Charbel
• Cyryl
• Dominik Guzmán
• Eliasz
• Franciszek z Asyżu
• Jan Góra
• Józef Kalasancjusz
• Maksymilian Maria Kolbe
• Metody
• Ojciec Pio
• Pięciu Braci Męczenników z Międzyrzecza
• Rafał Kalinowski
• Robert z Molesme
• Roger Schütz
• Romuald

W ostatnich latach niemal nieustannie słyszymy i czytamy o konieczności zmian w Kościele. Które z nich są możliwe, które dopuszczalne, a które jedynie dezorientują lub wprost uderzają w to, co niezbędne w wierze i w przekazywaniu wiary? Mówi się również, że „Kościół musi się nieustannie reformować” – ale bez sprecyzowania co może a co nie może podlegać reformie zdanie to staje się beztreściowym banałem.
Spróbujmy więc ustalić na czym polega życie wiary, co jest niezbędne w jej trwaniu, w Boski sposób niezmienne, a co może lub czasami powinno podlegać zmianie planowanej przez człowieka – i to ze świadomością, że rzeczy zmienne i niezmienne leżą blisko siebie i zwykle nie da się ich rozdzielić prostą linią.
Dopiero na tle tego odróżnienia będzie można powiedzieć wobec niektórych rzeczy: Non possumus.

Andrzej Potocki dominikanin i profesor socjologii, autor wielu publikacji z zakresu socjologii religii, teologii pastoralnej i katechetyki jest niekwestionowanym autorytetem spajającym środowisko socjologiczne z teologicznym i odwrotnie. Książkę O Kościele także socjologicznie świadomie przygotował w formie przewodnika i łącznika między tymi dwiema dyscyplinami. Namawia w niej do wzajemnej konfrontacji perspektyw badawczych, metodologii, a także języka, w jakim opisywany jest wielowymiarowy fenomen Kościoła katolickiego i religijność jego wyznawców. Teologów uwrażliwia na społeczne aspekty Kościoła, socjologów zaś przekonuje, że Kościół to coś więcej niż tylko jego widzialna powłoka. Przy tym badawczej ostrożności stara się uczyć jednych i drugich. Książka przynosi w istocie zgrabnie ujętą syntezę, swego rodzaju podsumowanie, wieloletnich badań autora nad różnymi aspektami życia Kościoła katolickiego w Polsce. Rozprawa jest wielowątkowa i bardzo obszerna, lecz - jak zapewnia Autor - przyjazna czytelnikowi. Można ją czytać fragmentarycznie, gdyż każda część pomyślana jest jako problemowo samodzielna całość. Lektura książki wciąga. Autor ciekawie prowadząc narrację zgrabnie przeprowadza czytelnika przez zawiłe meandry złożoności podjętej problematyki. Komunikatywny i ładny język to atut dodatkowy, ale i niezbędny gdy książka dedykowana jest do tak polifonicznego środowiska czytelników: teoretyków i praktyków, świeckich i duchownych, nauczycieli i studentów. Każdy znajdzie w niej dla siebie coś ciekawego i niebanalnego.
Z recenzji prof. zw. dr hab. Marii Libiszowskiej-ŻółtkowskiejAndrzej Potocki dominikanin i profesor socjologii, autor wielu publikacji z zakresu socjologii religii, teologii pastoralnej i katechetyki jest niekwestionowanym autorytetem spajającym środowisko socjologiczne z teologicznym i odwrotnie. Książkę O Kościele także socjologicznie świadomie przygotował w formie przewodnika i łącznika między tymi dwiema dyscyplinami. Namawia w niej do wzajemnej konfrontacji perspektyw badawczych, metodologii, a także języka, w jakim opisywany jest wielowymiarowy fenomen Kościoła katolickiego i religijność jego wyznawców. Teologów uwrażliwia na społeczne aspekty Kościoła, socjologów zaś przekonuje, że Kościół to coś więcej niż tylko jego widzialna powłoka. Przy tym badawczej ostrożności stara się uczyć jednych i drugich. Książka przynosi w istocie zgrabnie ujętą syntezę, swego rodzaju podsumowanie, wieloletnich badań autora nad różnymi aspektami życia Kościoła katolickiego w Polsce. Rozprawa jest wielowątkowa i bardzo obszerna, lecz - jak zapewnia Autor - przyjazna czytelnikowi. Można ją czytać fragmentarycznie, gdyż każda część pomyślana jest jako problemowo samodzielna całość. Lektura książki wciąga. Autor ciekawie prowadząc narrację zgrabnie przeprowadza czytelnika przez zawiłe meandry złożoności podjętej problematyki. Komunikatywny i ładny język to atut dodatkowy, ale i niezbędny gdy książka dedykowana jest do tak polifonicznego środowiska czytelników: teoretyków i praktyków, świeckich i duchownych, nauczycieli i studentów. Każdy znajdzie w niej dla siebie coś ciekawego i niebanalnego.
Z recenzji prof. zw. dr hab. Marii Libiszowskiej-Żółtkowskiej