Encyklopedia z folią Księga Ziemi

Lubisz konie? Rozpocząłeś naukę jazdy konnej albo dopiero się nad tym zastanawiasz?
Ta encyklopedia jest dla ciebie! Znajdziesz tu informacje o wyposażeniu jeźdźca, typach i maściach koni oraz o ich pielęgnacji i cechach charakterystycznych. Autorka krok po kroku nauczy cię, jak zachować się w stadninie lub szkółce jeździeckiej, a także jak przygotować konia do jazdy i prawidłowo na niego wsiadać. Ponadto wskaże ci techniki jazdy, opisze pomoce jeździeckie i przedstawi skalę wyszkolenia konia. Dowiesz się, czym są prawidłowe powodowanie koniem, kadencja, ustawienie, parada czy wyczucie jeździeckie. Poznasz także wiele innych ciekawych terminów.
Książka, którą trzymasz w dłoniach, zarazi cię miłością do koni i uwrażliwi na piękno tych zwierząt. Naukę jazdy konnej ułatwią liczne zdjęcia.

Ilustrowany leksykon dla najmłodszych jest przeznaczony przede wszystkim dla przedszkolaków i uczniów niższych klas szkoły podstawowej.
Książka zawiera ponad 1000 haseł, opracowanych w formie krótkich opowiadań, w których Czytelnik znajdzie nie tylko objaśnienia znaczeń poszczególnych wyrazów oraz wiele związanych z nimi przysłów i powiedzonek, ale także przykłady użycia tych słów w konkretnych sytuacjach.

Doskonały sposób na zapamiętanie francuskich słówek.
Pełna gama scenek z życia codziennego.
Łatwy w użyciu, ze szczegółowym indeksem.
Idealny dla uczniów, studentów, turystów…

Nieodzowna pomoc dla uczniów. 6000 niezbędnych włoskich słów.

Doskonały sposób na zapamiętanie włoskich słówek.
Pełna gama scenek z życia codziennego.
Łatwy w użyciu, ze szczegółowym indeksem.
Idealny dla uczniów, studentów, turystów…

Słownik niemiecko-polski, polsko-niemiecki:
- zawiera około 33 000 haseł i zwrotów,
- podstawową terminologię z wielu dziedzin,
- wyrażenia idiomatyczne i potoczne.

Cennym uzupełnieniem są także: kolorowe registry, nazwy geograficzne, przewodnik kulinarny oraz kolorowe wkładki ze słownictwem pogrupowanym tematycznie.

Wszystkie hasła główne wyróżniono kolorem niebieskim.

12 Część Słownika pod względem liczby biogramów jest zdecydowanie najmniejszym, gdyż weszło do niego tylko 77 życiorysów, ale pod względem objętości jest zbliżony do wcześniejszych tomów. Pojawiło się w nim wiele rodzin, których wcześniej nie opisywaliśmy w naszym wydawnictwie, np. Bajerów (Beyerów) (2), Ciechomskich (3), Dłużewskich (1), Gautierów (1), Głębockich (inna rodzina) (1), Goszczyckich (1), Grabowskich (2) (inna rodzina) Grabowskich (1) (inna rodzina), Horodyskich (1), Jabłońskich (2), Jesków (2), Karpiów (5), Kozarskich (3), Krzyżanowskich (2), Kuesterów (1), Makomaskich (2), Oborskich (1), Orpiszewskich (1), Ożegalskich (2), Szeliskich (6), Ustrzyckich (1), Wawreczków (1), Dunin-Wąsowiczów (1) i Wojciechowskich (1). Pod względem pochodzenia terytorialnego rodziny opisane w zeszycie 12 przypominają omówione we wcześniejszych częściach słownika. Jak zawsze dominują mieszkańcy byłego Królestwa Polskiego i Galicji. Jednak w obecnym zeszycie zdecydowanie przeważają reprezentanci Królestwa (39), z Galicji było tylko 22, z ziem wschodnich razem 12, w tym z Litwy (4) i Białorusi (2), z Wołynia (4), z Podola jedna osoba; z Poznańskiego i Pomorza razem 4. Podziały terytorialne nie zawsze dotyczyły całych rodzin, w niektórych przypadkach poszczególne osoby z tej samej rodziny miały majątki w różnych dzielnicach. Zdziechowscy posiadali majątki na ziemiach wschodnich zaboru rosyjskiego, w Królestwie Polskim, a w okresie międzywojennym także w Poznańskiem. Do Bajerów i Szeliskich należały dobra w byłej Galicji i Królestwie Polskim. Tylko na ziemiach dawnego Królestwa Polskiego gospodarowali: Ciechomscy, Dłużewscy, Dmochowscy, Dzieduszyccy, Gautierowie, Grabowscy, Jabłońscy, Janowscy, Konarscy, Kozarscy, Krassowscy, Krzymuscy, Kuesterowie, Makomascy, Orpiszewscy, Siniarscy-Czapliccy, Swieżawscy, Dunin-Wąsowiczowie, Wiszniewscy, Wodzińscy, Wojciechowscy1. Należy dodać, że w tej licznej reprezentacji ziemiaństwa z byłej Kongresówki, aż 8 rodzin gospodarowało na Kujawach, głównie w powiecie włocławskim (Gautierowie, Krzymuscy, Kuesterowie, Orpiszewscy, Siniarscy-Czapliccy, Dunin-Wąsowiczowie, Wiszniewscy, Wodzińscy). Był to region reprezentowany przez dosyć zamożną grupę ziemian, znaną z nowocześnie prowadzonych gospodarstw. Na terenie Galicji mieszkali: Grodziccy, Horodyscy, Oborscy, Ożegalscy, Romerowie, Trzeciescy, Ustrzyccy, Wawreczkowie, Zakrzeńscy, Żurowscy. Z Litwy byli Karpiowie, Krzyżanowscy i Grabowscy (druga rodzina) z dawnej guberni wołyńskiej. Z Wielkopolski byli Jeskowie i Grabscy. Z dawnej guberni podolskiej Głęboccy. Pod względem społecznym rodziny opisane w tym tomie reprezentują głównie zróżnicowaną grupę średniego ziemiaństwa, od bardziej zamożnych do drobniejszych dziedziców. Do pierwszej grupy można zaliczyć starą rodzinę szlachecką Karpiów, żyjąca od wielu pokoleń na ziemiach litewsko-ruskich dawnej Rzeczypospolitej, a w XIX w. w rosnącym w siłę otoczeniu niemiecko-litewsko-rosyjskim. Niektórzy członkowie rodziny przez kontakty i koligacje ulegli wpływom niemieckim, a także po części litewskim. Mimo różnych trudności utrzymali na Litwie swoje dziedziczne włości do II wojny światowej. Zupełnie z innego środowiska wyszli Wawreczkowie, rodzina pochodzenia śląskiego, drobnomieszczańskiego, której przedstawiciele dzięki zdobytemu wykształceniu i zaradności mogli nabyć majątek ziemski, dokonując przy tym dużego awansu społecznego. Jest to przykład nowego ziemiaństwa w okresie międzywojennym, już niemającego rodowodu szlacheckiego, ani elitarnych koligacji, tylko własną pracą osiągającego sukcesy materialne i społeczne.