Fatałaszek

„Co się robi, jak się nie wie co?”- pyta Bulbes. Chłopiec czuje się bezradny wobec swojej przyjaciółki Hani, która ostatnio bardzo się zmieniła. Nikt nie może sobie z nią poradzić, nawet ona sama.
Co zrobić, aby wyrzucić z siebie złość? Czy powinno się ustępować kochanej osobie, która ma złe intencje? Bulbes uczy się trudnej sztuki mówienia „nie”.

Afera nie z tej ziemi to trzecia, po Prawie się nie boję… i Z głową pod dywanem część autorskiego cyklu Anny Onichimowskiej „Bulbes i Hania Papierek”. Książka Prawie się nie boję… zdobyła Wyróżnienie literackie
w konkursie „Książka Roku 2016” Polskiej Sekcji IBBY.

Wiktoria i Bajka wędrują w poszukiwaniu rodziców. Mijają dymiące kratery, wymarłe lasy i gruzowiska, a kierunek marszu wyznaczają im tajemnicze światła na niebie. Świat po wielkim wybuchu to zdecydowanie nie najlepsze miejsce dla dziewczynki i psa. Jeśli już jednak mamy tam dziewczynkę i psa, pozostaje nam trzymać kciuki za powodzenie ich wyprawy!

Bajka na końcu świata to postapokaliptyczna seria dla najmłodszych autorstwa Marcina Podolca, jednego z najzdolniejszych polskich twórców komiksów i filmów animowanych.

Stokrotka ma siedem lat i po wakacjach idzie po raz pierwszy do szkoły. Bardzo się boi, że dzieci będą się z niej śmiały i jej dokuczały… Na szczęście dostaje od cioci Misiaczka. Takiego maluśkiego, który w sam raz mieści się w kieszeni sweterka. Misiaczek wszędzie towarzyszy Stokrotce, przede wszystkim w szkole, gdzie pomaga jej przezwyciężać lęki i nieśmiałość.
Reprint pierwszego wydania ulubionej książki z dzieciństwa wielu pokoleń z ilustracjami Hanny Krajnik.
Mira Jaworczakowa (1917–2009) – studiowała fizykę na UW. Publikowała w czasopismach dla dzieci (m.in. „Płomyk", „Iskierki", „Świerszczyk"), współpracowała z Polskim Radiem jako autorka słuchowisk. Napisała wiele popularnych książek dla dzieci, do najbardziej znanych należą obyczajowe i psychologiczne powieści „Oto jest Kasia”, „Zielone pióro”, „Coś ci powiem, Stokrotko” oraz opowieść dla młodszych czytelników „Jacek, Wacek i Pankracek”. Kochała zwierzęta, w swojej twórczości często podejmowała tematykę przyrodniczą, dużą wagę przywiązywała do spraw wychowawczych, kształtowania postaw moralnych i zachowań społecznych.

Hanna Krajnik, właśc. Halina Krajnik-Snitkiewicz (ur. 1927) – malarka, graficzka, absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, przedstawicielka polskiej szkoły ilustracji. Była kierownikiem artystycznym pisma „Świerszczyk”; zilustrowała kilkadziesiąt książek dla dzieci, w tym „O kotku, który szukał czarnego mleka” Heleny Bechlerowej, „Wawę i jej pana” Jana Edwarda Kucharskiego, „Polecimy w świat” Danuty Gellnerowej, „Coś ci powiem, Stokrotko” oraz „Majkę z Siwego Brzegu” Miry Jaworczakowej.

Seria „Czytam sobie” poziom 2 to książeczki przeznaczone dla dzieci, które już rozpoczęły naukę czytania. Zdania są dłuższe i bardziej złożone, pojawiają się bardziej złożone dialogi. Teksty liczą około 800-900 wyrazów. Na tym etapie mały czytelnik doskonali dotychczasowe umiejętności oraz poznaje 23 podstawowe głoski oraz „h”. Uczy się także sylabizowania, a przyswajanie nowych wyrazów ułatwia duża czcionka oraz kolorowe rysunki autorstwa najlepszych polskich ilustratorów. Forma książeczek z serii „Czytam sobie” jest zgodna z zaleceniami metodyków.

Książka, z której dzieci dowiedzą się, jak z mleka powstają kefir i jogurt. Mały Pankracy dostaje od mamy bidon z mlekiem. Roztargniony chłopiec zapomina je wypić. Kiedy znajduje bidon następnego dnia mleko jest już kwaśne w smaku i ma dziwną konsystencję. Jak to się stało? – zastanawia się chłopiec. Na szczęście szkolny nauczyciel, profesor Tatarak potrafi w prosty sposób wytłumaczyć procesy zachodzące w nieprzegotowanym mleku. Jakie bakterie sprawiają, że z mleka powstają mleczne przetwory? Czym jest kumys? Na czym polega fermentacja? Skąd się bierze kwas mlekowy? Książka Justyny Bednarek to pozycja dla dzieci, które zadają dużo pytań i lubią wiedzieć więcej. Zilustrowała ją Marzka Dobrowolska.

Leonard jest całkiem zwyczajnym chłopcem. Ma mamę i tatę, a jego pokój wypełniony jest zabawkami. Leo lubi się bawić, ale nie przepada za sprzątaniem. Bywa nieuważny i niecierpliwy, a kiedy coś go zainteresuje, zapomina o całym świecie.
Rodzice Leonarda próbują nauczyć go porządku. Przypominają o konieczności odkładania rzeczy na miejsce. Proszą go o pomoc w pracach domowych. Zwracają uwagę na to, żeby dbał o przedmioty, które do niego należą.
Synek uważnie słucha, ale równie szybko zapomina. Na szczęście, rodzice mają pomocników, a sprzęty domowe chętnie włączają się w wychowanie Leonarda. W tym domu dzieje się wiele dziwnych rzeczy, a każde pomieszczenie ma swoje tajemnice…

Czy książka ma duszę? Zaskakująca, niecodzienna opowieść, która zaczyna się w lesie a kończy w Nowym Jorku. Opowiadanie 11 letniej autorki, laureatki konkursu na opowiadanie organizowanego przez Fundację Olgi Tokarczuk.