Fedra. Phèdre

"Nie potrafię wytłumaczyć mojej nostalgii. Sądzę, że większość emigrantów, którzy opuścili swą ojczyznę jako dorośli ludzie i wyjechali w świat, aby szukać lepszego życia, w miarę upływu czasu zaczynają tęsknić za rodzinną ziemią. Noszą w sercach zbyt wiele wspomnień i zdają sobie sprawę, że na obczyźnie nigdy nie będą u siebie. W pewnym sensie to brzmi banalnie, ale tak właśnie jest.(...) Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo bym chciała pospacerować ulicami Kalisza, pójść do parku, odwiedzić znajome miejsca i słyszeć dookoła siebie polski język. Wiele razy zadawałam sobie pytanie, czy warto było wyjeżdżać?"
Na kartach powieści "A & S" Krzysztof Spadło snuje historię o losach bohaterki, która jest znana miłośnikom więziennej epopei "Skazaniec". Autor zabiera czytelników w podróż, wiodącą przez gąszcz ludzkich emocji i uczuć. W dobitny sposób przedstawia również zmagania i trudy emigracyjnej egzystencji oraz rodzinne relacje, które czasami bywają bardzo skomplikowane.
"A & S" to pełna wzruszeń opowieść. Lektura momentami chwyta za serce i zmusza odbiorcę do głębszych refleksji nad sensem życia, które nieuchronnie zmierza w ramiona śmierci.

Intruz, Pelleas i Melisanda i Ślepcy należą do najwybitniejszych utworów Maurice’a Maeterlincka, twórcy dramatu symbolicznego. Każda z tych tragedii wywarła ogromny wpływ na rozwój literatury i sztuki europejskiej oraz światowej. Ich wspólną cechą jest zamierzone niedookreślenie psychologii postaci i szkicowe przedstawienie akcji scenicznej, co pozwala skupić całą uwagę na zaskakującym procesie obnażania umykającego postrzeganiu sensu zjawisk. Wnikające w ukryte czeluści zdarzeń utwory Maeterlincka wydobywają na światło dzienne niedopowiedziane prawdy o człowieku i kierujących nim fundamentalnych pobudkach. Wyrażają równocześnie tajone lęki i bezradność człowieka wobec tajemnicy przeznaczenia. Przełomowe zarówno pod względem formalnym, pod względem poruszanych przez siebie tematów, jak i pełnej tajemniczości atmosfery – bliskiej sennym marzeniom, dramaty Maeterlincka są po dziś dzień niewyczerpanym źródłem inspiracji dla pisarzy, malarzy, muzyków czy twórców teatralnych.
Lektura dla szkół średnich

Maurice Maeterlinck (1862–1949) – belgijski dramaturg, poeta, eseista, pochodzenia flamandzkiego. Dużą popularność zyskały jego szkice filozoficzno-przyrodnicze Życie pszczół i Życie termitów.

William Shakespeare to żyjący na przełomie XVI i XVII wieku, wybitny angielski pisarz, poeta, aktor i dramaturg. Wiele cytatów z jego sztuk weszło do potocznego języka, a on sam jest najpopularniejszym pisarzem anglojęzycznego świata. Makbet (napisany około 1606 roku) to jedna z najsłynniejszych i najczęściej wystawianych sztuk Shakespeare'a. Opowiada ona o żądzy władzy, poddawaniu się pokusom, zbrodni, oraz karze, która dosięga tych, którzy owej zbrodni się dopuścili. Porusza również częsty w sztukach Shakespeare'a wątek szaleństwa i stopniowego upadku moralnego.

Nie-Boska komedia jest dramatem romantycznym należącym do kanonu literatury polskiej. Dzieło powstało w 1835 roku i porusza wielkie problemy swojego czasu. Autor rozważa w nim kwestię roli poety romantycznego, pyta o ostatecznego sprawcę historii – czy jest nim człowiek czy Bóg, a także zastanawia się nad konfliktem polityczno-społecznym pomiędzy arystokracją a resztą społeczeństwa. Bohater dramatu hrabia Henryk reprezentuje zarazem poetę romantycznego, którego poezja staje się dla najbliższych źródłem cierpienia, i zaangażowanego w życie polityczne arystokratę, który sprzeciwia się rewolucji. Jego oponentem jest Pankracy, wyznawca nowego porządku i przywódca uciśnionych. Kiedy dochodzi do starcia, obóz arystokracji okazuje się tchórzliwy i egoistyczny, a obóz rewolucjonistów mściwy, ogarnięty pragnieniem odebrania przywilejów arystokracji i zajęcia jej miejsca. Hrabia ginie na polu walki, ale przegrywa także Pankracy, który odkrywa, że nowy ład jest jedynie zamianą ról. Ostatnia scena, w której nad zrujnowanym przez rewolucjonistów światem ukazuje się Chrystus, jest wyrazem wiary autora w Opatrzność czuwającą nad ludzkimi dziejami.

Lektura dla szkół średnich

Trwające procesy beatyfikacyjne Sług Bożych – ofiar nazizmu i komunizmu z terenu dawnej diecezji warmińskiej, stanowią odpowiedź na wezwanie św. Jana Pawła II zawarte w liście apostolskim „Tertio millenio adveniente”, przygotowującym jubileusz roku 2000. Podjęte w Archidiecezji Warmińskiej prace przygotowawcze do dwóch procesów beatyfikacyjnych dotyczących ofiar nazizmu hitlerowskiego oraz ofiar komunizmu, umożliwiły oficjalne ich rozpoczęcie podczas uroczystej sesji publicznej w dniu 15 września 2007 r. w bazylice współkatedralnej św. Jakuba w Olsztynie. Przewodniczył jej arcybiskup Wojciech Ziemba, Metropolita Warmiński. Podczas
sesji został zaprzysiężony trybunał. Przysięgę złożyli także postulator generalny i wicepostulatorzy. Postulatorem w obu procesach
został ustanowiony ks. Janusz Ostrowski, natomiast wicepostulatorami: s. Józefa Krause CSC, s. Magdalena Krebs CSC, s. Miriam Zając CSE , ks. Lothar Schlegel, ks. André Schmeier i ks. Ludwik Fąs
SVD. Dla obu procesów ustanowiono dwa oddzielne trybunały, lecz w tym samym składzie: ks. Lucjan Świto – delegat biskupa, ks. Tadeusz Marcinkowski – promotor sprawiedliwości. Notariuszem aktuariuszem
została s. Brigitta Neumann CSC, natomiast notariuszami adiunktami: s. Łucja Jaworska CSC, s. Edith Elisabeth Bremer CSSE, s. Gabriela Iwuć CSSE, br. Grzegorz Kendik SVD. W procesie ofiar komunizmu powołano komisję teologiczną oraz komisję historyczną.

Nowy przekład „Żab” Arystofanesa jest wybitnym osiągnięciem zarówno naukowym, jak też literackim. Olga Śmiechowicz odważnie, z dużym poczuciem humoru i brawurową kreatywnością językową zanurza swoje tłumaczenie w dzisiejszej mowie polskiej.
Postaci Arystofanesa ożywają, znowu bawią i prowokują, a nade wszystko stają się nam współczesne. Przekład, pomimo nowatorskiej formy wersyfikacji, zadziwiająco wiernie oddaje starogrecki oryginał. Autorka znakomicie rozumie klasyczną grekę. Żaby Olgi Śmiechowicz to jednak przede wszystkim świetny materiał dla aktorów. Teatralne fascynacje i doświadczenia uwrażliwiły badaczkę na performatywny wymiar dramatu. Ten tekst, pozostając znakomitym dziełem literackim, świetnie brzmi wypowiadany na głos.
Z recenzji wydawniczej
prof. dr. hab. Mirosława Kocura