Feinweinblein

Agezylausz to jeden z najmniej znanych, ale równiej jeden z najbardziej niezwykłych dramatów Juliusza Słowackiego. Opublikowany dopiero po jego śmierci, do dziś fascynuje badaczy i ludzi teatru. W intensywności wydarzeń i emocji przypomina świat szekspirowski, ale napisany w okresie mistycznym twórczości poety, dotyczy tyleż historii, co duchowości. Jego akcja toczy się w antycznej Sparcie, która bardzo przypomina Polskę szlachecką, i w istocie to polskość utożsamiona ze spartańskością jest w centrum zainteresowania twórcy. Czytelnik znajdzie w książce nową edycję dramatu o królu Agisie wraz z obszernymi komentarzami i studium o Grecji mistycznego Słowackiego, stanowiącym kontynuację prac autorki o hellenizmie i filhellenizmie autora Podróży do Ziemi Świętej z Neapolu.

Drugi tom Dramatów zawiera osiem utworów: W małym dworku, Niepodległość trójkątów, Metafizyka dwugłowego cielęcia (wraz z odnalezioną Przedmową), Gyubal Wahazar, czyli Na przełęczach BEZSENSU, Kurka Wodna, Bezimienne dzieło, Mątwa, czyli Hyrkaniczny światopogląd, Nadobnisie i koczkodany, czyli Zielona pigułka. Powstały one w ciągu półtora roku: od stycznia 1921 do lipca 1922. Daniel Gerould zalicza je do dojrzałego okresu twórczości Witkacego

Pierwsze wydanie w serii wielkiego dramatu romantycznego poety, publikowane w 200 rocznicę jego urodzin.

"Horsztyński" jest arcydziełem. To dramat fascynujący i porażający, szczytowe arcydzieło pesymizmu i daleka zapowiedź mistycznej fazy twórczości, dzieło bluźniercze i zawierające głębokie intuicje metafizyczne, tekst o utracie wiary i o poszukiwaniu własnej tożsamości, o odkrywaniu głębin „ja”.
Jarosław Ławski, Wstęp

„Och rajska wyspo! O tobie marzą żeglarze wszystkich krajów i wszyscy długowłosi hipisi łączą się w kółka graniaste śniąc o tobie na jawie i we śnie. Jakie to melodie można na tobie usłyszeć wie tylko Robert Janowski a twoje piaski wyrazić potrafi w piosence Wojciech Gąsowski nikt inny. Kelly Familly zabija się wzajemnie o możliwość na ciebie wyjazdu żeby najuroczszy klip świata nakręcić i zrobić wielki come back! Tam jest dopiero żyć nie umierać! Tam rosną mandarynki jak pół ręki wielkie i soczyste i jak kiełbasa najadliwe. Tam całe lasy ananasowe rosną a ryby z rozkoszą wskakują z morza prosto w bułkę tartą chrupiącą panierkę już gotową na nie czekającą.” -fragment sztuki Smutki tropików, nagrodzonej Gdańska Nagroda Dramaturgiczna 2014?

Katarzyna Fazan, przez systematyczne analizowanie PQ, zrobiła wiele dla rozwoju badań nad scenografią. Jej eseje w „Didaskaliach” zawsze obejmowały trzy aspekty: po pierwsze – omawiały polską ekspozycję; po drugie – analizowały całość PQ (co, ze względu na obszerność tego „zdarzenia”, nie jest rzeczą prostą); po trzecie, najważniejsze chyba – pokazywały kontekst światowy, w jakim działają polscy twórcy. Fazan nie analizuje scenografii, która jest zabudową sceny, ale w swoich rozważaniach kieruje się twierdzeniem Borisa Kudlički, że scenografia jest dzisiaj samowystarczalną instalacją wyposażoną w ekspresyjną narrację i dramaturgię – i dlatego ekspozycje (…) wymagają od zwiedzających (a często raczej – uczestników) coraz większych kompetencji, coraz większej otwartości na eksperyment. Autorka pokazuje przemianę drogi zwiedzającego od obserwacji do partycypacji (…). I to zjawisko z biegiem lat (książka obejmuje sześć edycji PQ – kalendarzowo to jest 20 lat) narasta wręcz lawinowo, stawiając pojęcie scenografii w sytuacji granicznej. Stajemy tu pomiędzy koncepcjami wystaw scenograficznych jako katalogu „śladów po przedstawieniach” (takie były pierwsze polskie ekspozycje) a dzisiejszym doświadczeniem odczytywania przedstawienia przez tropienie zakładanych relacji z odbiorcą. Z recenzji prof. dr hab. Magdaleny Raszewskiej

Zemsta Aleksandra Fredry inspirowana jest autentycznymi wydarzeniami, które miały miejsce na zamku w Odrzykoniu. W ostatecznej wersji utworu Fredro osadza czas i miejsce akcji w świecie szlachty sarmackiej, a bohaterów odziewa w szlacheckie żupany i kontusze. Rejent i Cześnik to przedstawiciele Polaków-Sarmatów, aż do przesady przywiązanych do tradycji, którym obce jest wszelkie nowatorstwo. Na tle ich groteskowej kłótni o mur graniczny rozgrywa się historia pełnego uniesień uczucia Wacława i Klary. Utwór ten to komedia omyłek i niezwykłych intryg, a jego lektura z pewnością zarówno rozbawi, jak i zachęci do refleksji. Aleksander Fredro (1793-1876) – polski komediopisarz, poeta, pamiętnikarz. Artysta pełen sprzeczności wewnętrznych, społecznik, który jednocześnie nieustannie poszukiwał samotności i miał skłonność do popadania w melancholię. Autor wielu komedii obyczajowych, ośmieszających głównie życie i zwyczaje szlachty prowincjonalnej. W komediach osiągnął mistrzostwo w budowaniu postaci bohaterów, kształtowaniu i rozwijaniu akcji, operowaniu dowcipnym, rubasznym językiem. Jego utwory zajmują stałe miejsce w kanonie literatury polskiej i znajdują się w repertuarze wielu teatrów. Najbardziej znane są komedie: Zemsta, Śluby panieńskie, Pan Jowialski, Mąż i żona, Dożywocie, a także wiele bajek, np. Małpa w kąpieli, Paweł i Gaweł, Zupa na gwoździu...