Folia Turistica Nr 25(1)-2011 - Special Edition:„The Master Classes”

Poznali się w górach, w dramatycznych okolicznościach, w efekcie których odmrożony Mario stracił palce i część nosa. Przyjaźń Polki i Rumuna przeniosła się na morze. Na małym, drewnianym jachcie opłynęli razem przylądek Horn, uznawany za żeglarski Everest. Relacją z tego rejsu jest ta książka, chociaż jej treść nie ogranicza się do żeglowania. Ta lektura to także okazja, by się dowiedzieć:


Jakie przywileje przysługują żeglarzom, którzy opłynęli najgroźniejszy z przylądków?
Dlaczego marynarze tatuowali sobie syreny i kotwice?
Kim była kobieta, która jako pierwsza opłynęła świat (w XVII wieku, w przebraniu mężczyzny)?
Co niezwykłego było w rejsach Magellana, Drake'a i Shackletona?
Czy pingwin może zakochać się w człowieku?
Co miał wspólnego Jan Paweł II z wiszącą na włosku wojną chilijsko-argentyńską?
Skąd się wzięły nazwy Ziemia Ognista i Patagonia?
Co się stało z Indianami, którzy niegdyś zamieszkiwali kraniec Ameryki Południowej?
Jak przyrządzać wodorosty wspomagające m.in. potencję seksualną?
Jakie mogą być skutki zderzenia z wielorybem?
Dlaczego żeglarze darzą szacunkiem albatrosy?


Zapraszamy do lektury wszystkich żeglarzy, podróżników i ciekawych świata!




Kolejną książkę Moniki czyta się jednym tchem, a pamiętać się ją będzie długo! To lektura obowiązkowa dla każdego, kto marzy o wielkiej przygodzie.



Waldemar Heflich,



redaktor naczelny magazynu "Żagle"





Horn na trawersie to wartosciowa pozycja pod wieloma wzgledami:

- dla mnie, który tam był, to podróz sentymentalna,

- dla tych, którzy sie tam wybieraja, to doskonały przewodnik,

- dla tych, którzy o tym marza - dowód, ze marzenia mozna spełnic,

- a dla pozostałych - bardzo interesujaca lektura.



Cezary Bartosiewicz,



Grotmaszt Bractwa Kaphornowców

WSTĘP
Do najbardziej wyrazistych aspektów wszechogarniającej nowoczesności
należy bez wątpienia globalizacja, standaryzacja i unifikacja otaczającej rzeczywistości.
Wraz z nieustannym postępem i rozwojem technologicznym coraz
bardziej zmienia się otoczenie człowieka, z naturalnego lub powstałego pod
natchnioną ręką artysty, na wykreowane przez wolny od emocji komputer. Pasję
zastąpił rachunek ekonomiczny, estetykę – ergonomia, szlachetny materiał –
tanie substytuty, a supermarkety i azjatyckie koncerny zepchnęły pojęcie unikalności
do rubryki anachronizmów.
Wspomniane przemiany nie ominęły coraz waŜniejszej we współczesnym
świecie turystyki, której założeniem jest m.in. regeneracja sił psychofizycznych
przez oderwanie od codziennego miejsca, rutyny, powtarzalnych czynności i rytuałów.
Rolę antidotum na skomercjalizowaną współczesność dobrze spełniają zabytkowe
rezydencje – otoczone mgiełką tajemniczości, snobistycznego romantyzmu,
powrotu do dziecięcych marzeń.
Hotelarstwo w obiektach zabytkowych to unikalna kombinacja usługi noclegowej
i turystyki krajoznawczej, zapewniająca nie tylko bezpieczne miejsce,
wygodne łóżko, smaczny posiłek, ale także kontakt z historią – doświadczenie
niezwykłe, nieprzeciętne; ponadczasowe, obcowanie z dziejami i kulturą narodu
w różnych jej przejawach.
Hotelarstwo w zabytkowych rezydencjach wyrasta z gruntu turystyki kulturowej
opierającej się na walorach materialnych i niematerialnych. Ten rodzaj
turystyki został określony przez G. Gołembskiego (2002, s. 340) jako: „aktywność
osób w ich miejscach pobytu turystycznego oraz podczas podróży z miejsca
stałego zamieszkania, która pozwala na poznanie lub doświadczenie różnych
sposobów życia innych ludzi (ludzi w innych czasach – aut.) – sposobów odzwierciedlających
obyczaje społeczne, tradycje religijne, myśl intelektualną,
dziedzictwo kulturowe i mających na celu zaspokojenie ludzkich potrzeb, pragnień
i oczekiwań w zakresie kultury”. Z kolei A. Fyall i B. Garrod (1998, s. 214)
definiują turystykę kulturową jako swego rodzaju działalność ekonomiczną,
która za pośrednictwem dziedzictwa kulturowego stara się wykreować popyt
turystyczny. H. Zeppal i C. Hall (2001, s. 49) określają turystykę kulturową jako
„opartą na tęsknocie za minionym i powodowaną pożądaniem doświadczenia
zróżnicowanych przejawów kultury”, a Y. Poria i in. (2001, s. 1049) twierdzą,
że to „fenomen oparty bardziej na motywacji i percepcji odwiedzających, niż na
atrybutach atrakcji jako takiej”.
Polski termin „turystyka kulturowa” wydaje się zdecydowanie zbyt szeroki
w odniesieniu do rezydencji pełniących funkcję hotelarską. DuŜo bardziej
odpowiedni byłby tu angielski heritage tourism, wszakŜe nie toŜsamy z terminem
„turystyki kulturowej”. Heritage tourism ma znacznie węŜszy zakres bazujący
na dziedzictwie kulturowym, czyli dobrach otrzymanych niejako w spadku
po przodkach. Jednocześnie wyklucza on całą jakże bogatą sferę kultury współczesnej
i zjawisk z nią związanych. Ciekawe dywagacje dotyczące tej tematyki
prowadzi J. Majewski (2002, s. 25), który polemizując z R. Collins (1983),
B. Weiler i C. Hall (1992) oraz C i M. Tassel (1990), dowodzi, Ŝe jako źródło
atrakcyjności heritage tourism (przetłumaczonej przez autora jako turystyka
związana z dziedzictwem kulturowym), prócz budowli historycznych należy
traktować takŜe przeszłe wzory Ŝycia codziennego, praktyki religijne, zwyczaje,
folklor oraz walory przyrodnicze tworzone ręką ludzką – parki i ogrody. Debata
nad terminem heritage tourism została skonkludowana stwierdzeniem, iŜ jest to
poszukiwanie pomostu pomiędzy przeszłością a teraźniejszością, powodowane
tęsknotą za minionym, przodkami i ojcowizną.
Obdarzanie gości niezapomnianymi doświadczeniami i umożliwianie im
kontaktu z wysublimowanym pięknem zabytkowych budynków pozostaje jedną
z największych zalet hotelarstwa historycznego i jego najbardziej wysmakowanego
rodzaju – gościny w pałacach, dworach i zamkach.
Jako dowód na to, Ŝe polskie rezydencje stanowią juŜ od lat międzywojennych
symbol idealnego wypoczynku na wsi, może świadczyć wypowiedź
A. Janowskiego, który w 1938 r. pisał: „kraj nasz wprawdzie daleko stoi pod
względem urządzeń technicznych, wygód i ułatwień dla turysty zagranicznego,
ale ma to pewien czar bezpośredniości, coś jak cichy dwór wiejski dla
przemęczonego mieszczucha...”

„…[Jest to] opowieść o krystalizowaniu się praktyk podróżniczych i powstawaniu znaczeń z tym związanych. Autorka powiązała te kwestie z aktualnymi pytaniami o specyfikę Polski potransformacyjnej - o to, w jaki sposób napięcie pomiędzy impulsami płynącymi ze strony kultury określanej umownym mianem Zachodniej a odczuwaniem dziedzictwa PRL-u w sferze samookreślania się wytwarza konkretne formy kulturowe.”

Publikacja w zakresie prawa w kulturze fizycznej będzie w naszym środowisku akademickim przydatną pozycją w zakresie regulacji organizacji kultury fizycznej, bezpieczeństwa podczas wszelkich form sportowej aktywności fizycznej, kształcenia kadr kultury fizycznej. Kultura fizyczna to nie tylko sport, ale także rekreacja fizyczna, rehabilitacja ruchowa i przede wszystkim powszechne wychowanie fizyczne. Kształcenie kadr kultury fizycznej, trenerów, instruktorów, nauczycieli wychowania fizycznego stwarza konieczność, ale i potrzebę znajomości prawa w zakresie wykonywanej pracy, aby wykazywać się profesjonalizmem i zapewniać bezpieczeństwo uczestnikom zajęć. Szeroka płaszczyzna regulacji utrudnia poruszanie się w materii prawa osobom nie zajmującym się prawem. W publikacji przedstawiono w przestępny sposób regulacje polskiego prawa w czterech formach uczestnictwa w kulturze fizycznej. Z zawartych w niej informacji korzystać mogą studenci kierunków wychowanie fizyczne, turystyka i rekreacja oraz fizjoterapia, słuchacze studiów podyplomowych, słuchacze kursów instruktora sportu, ale także indywidualni odbiorcy uprawiający sport rekreacyjnie powinni być zainteresowani znalezieniem obszernej tematyki w jednej zwartej publikacji.

Na rynku turystycznym i rekreacyjnym panuje silna konkurencja, powodująca, że firma oraz destynacja turystyczna, aby przetrwać, musi zaproponować turystom ofertę gwarantującą dodatkową wartość. Stworzenie tej wartości jest możliwe tylko przy pełnym zrozumieniu zasad obowiązujących na rynku oraz znajomości narzędzi stosowanych w marketingu, w tym promocji. Autorzy podręcznika przybliżają czytelnikowi te zagadnienia, omawiając: · podstawy teorii marketingu usług turystycznych i rekreacyjnych oraz obszarów turystycznych, · rynek usług turystycznych i rekreacyjnych, · zachowania klientów na tym rynku, · elementy marketingu-mix (5P), · marketing terytorialny w turystyce, · markowy produkt turystyczny, · nowoczesne instrumenty komunikacji marketingowej, · marketing relacji w turystyce i rekreacji, · badania marketingowe i tworzenie strategii marketingowych w przedsiębiorstwach turystycznych i rekreacyjnych. Prezentowany podręcznik akademicki jest zgodny z obowiązującymi programami nauczania. Jego logiczna struktura i zrozumiały język narracji powodują, że jest znakomitym źródłem wiedzy dla studentów kierunku turystyka i rekreacja oraz specjalności turystycznych kierunków ekonomicznych, a także osób profesjonalnie zajmujących się tą dziedziną. Autorami podręcznika są pracownicy dydaktyczno-naukowi związani z Katedrą Zarządzania Turystyką Uniwersytetu Szczecińskiego, Katedrą Marketingu i Zarządzania Gospodarką Turystyczną Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu oraz Katedrą Geografii Regionalnej i Turyzmu Uniwersytetu Śląskiego.

Prezentowana książka jest wynikiem ze wszech miar interesującego, oryginalnego, solidnie przygotowanego i obiecującego przedsięwzięcia naukowego. Dokonano w niej wiarygodnego zdiagnozowania analizowanej rzeczywistości w zakresie oceny wielowymiarowych efektów organizowania wielkich wydarzeń (igrzysk olimpijskich i wystaw światowych EXPO). Wywód poprowadzono logicznie i przekonująco. (…)
Niezależnie od swojej wartości epistemologicznej praca Marka W. Kozaka powinna także pomagać w rozwiązywaniu praktycznych problemów istotnych w polityce regionalnej i lokalnej. Jej celem jest jednocześnie wyjaśnienie różnorodności oraz konsekwencji wynikających z przeprowadzenia globalnych wydarzeń masowych, a kompleksowe rozwiązanie epistemologiczne w formie modelu: „Mechanizm – główni aktorzy (interesariusze) i powiązania” stanowi podstawę do zrozumienia realnego świata organizacji wielkich wydarzeń.

z recenzji prof. Jacka Kaczmarka (UŁ)
Marek W. Kozak
Dr hab., prof. UW, pracownik Centrum Europejskich Studiów Regionalnych i Lokalnych (EUROREG). Ukończył Uniwersytet Warszawski (1980). Doktorat zrobił w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN (1986), a habilitację w Instytucie Studiów Politycznych PAN (2009). W latach 1991–2014 był pracownikiem administracji centralnej i instytucji skarbu państwa. Od 2012 r. profesor UW. Wykłada politykę regionalną (i spójności) UE, ewaluację oraz turystykę w rozwoju. Jest członkiem Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju PAN, Regional Studies Association, Polskiego Towarzystwa Socjologicznego, a także ekspertem UE, Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz różnych instytucji badawczych. Współkoordynuje sieć badawczą Regional Studies Association „Turystyka i Rozwój Regionalny”. Kierował zespołem EUROREG w ramach projektu międzynarodowego HORIZON 2020 COHESIFY. Autor przeszło 200 krajowych i zagranicznych publikacji naukowych.