Frida Wojna mojej nieznanej babki

W tomie drugim także przedwojnie jest najważniejsze, bo jest najbliżej utraconego życia i najdalej zadanej śmierci. Są też w tej książce łączniki biograficzne: wojna i czas po, które budują pełniejszy portret postaci. No właśnie – portret postaci to jeden plan tych historii, drugi, niemniej ważny, to obraz matczynego miejsca bohaterki czy bohatera: miasteczko, wieś, duże miasto. Jest i trzeci plan: język. Opowiadacze mówią swoim językiem, a my ten język zapisujemy najstaranniej. I powtórzę – nie ma tu formy niepoprawnej, każda jest pełnoprawna, bo takiej używano. A nadto są tu słowa, frazy odległe: klientura, przetak, preparatka, paradny pokój, rozkłócone jajko, pryncypialna ulica, marmoladziarnia i szmuklować, są też przepisy na zrobienie szczotki ryżowej i koszernej macy… HANKA GRUPIŃSKA Nowy, drugi zbiór krótkich opowieści jest kolejną próbą, którą podejmuje Hanka Grupińska, by przywołać życie polskiego żydostwa czasu międzywojennego i także opowiedzieć, jak ocaleńcy usiłowali radzić sobie z tragedią Holokaustu w trudnym powojennym czasie „realnego socjalizmu”. Oba tomy, 12 opowieści żydowskich i 18 opowieści żydowskich zasługują na wyjątkową uwagę Czytelników. ANTONY POLONSKY, EMERITUS PROFESSOR OF HOLOCAUST STUDIES, BRANDEIS UNIVERSITY

W 1933 roku młoda Amerykanka przyjeżdża do Polski jako żona księcia Pawła Sapiehy. Trafia do egzotycznego świata polskiej arystokracji, w którym nowojorskie wychowanie musi skonfrontować z zastaną tu rzeczywistością. Z tej perspektywy spogląda na stosunki społeczne panujące w II Rzeczpospolitej, poznaje ówczesną elitę, obserwuje nadchodzącą wojnę oraz upadek państwa. Z wrodzonym talentem pisarskim, niepozbawionym ostrza krytyki, odmalowuje fascynujący obraz epoki. Po wybuchu wojny wraca do Stanów Zjednoczonych, gdzie zostaje cenioną postacią życia literackiego.



„Świeże i niezwykłe ujęcie przedwojennej Polski. Wiele z tego, co – jak nam się wydaje – pamiętamy o latach 20. i 30. ubiegłego wieku, jest truizmem i stereotypem. Ta książka zadziwi współczesnych czytelników pełnym zrozumienia, choć dalekim od romantyzmu opisem świata, który przeminął.” - Anne Applebaum



„Wyruszyliśmy przez główną bramę zamku, osiem paradnych koni, a wszyscy cali w radosnych rumieńcach. Był to uroczysty widok. Przejechaliśmy podjazd w szybkim tempie, minęliśmy bramę i znaleźliśmy się w miasteczku. Dzieci, chłopi i mieszczanie tłoczyli się na uliczkach, żeby na nas popatrzeć. Trąbki zagrały ponownie, aby ludzie usunęli się z drogi. Alfred uchylił kapelusza przed obserwatorami.
– Ludzie bardzo lubią nas oglądać – powiadomił mnie, wprawnie powożąc czwórką koni i skręcając przy rogach ulic.

Tutaj zakładano, że człowiek zostanie tam, gdzie się urodził. Jego droga była wytyczona i musiał po prostu nią podążać. Nawet sami chłopi tak uważali. „Co było dobre dla naszych rodziców, jest dobre i dla nas” – powiedziała wcześniej jedna z kobiet. Nikt tu nie zadawał dzieciom pytania, które w Ameryce jest na porządku dziennym: „Kim chcesz zostać, kiedy dorośniesz?”. Polska była republiką, ale nie istniała w niej równość szans.”

Virgilia Sapieha, z domu Peterson (1904–1966) – amerykańska pisarka, krytyczka literacka, dziennikarka radiowa i telewizyjna. Na początku lat 50. współprowadziła program telewizyjny Author Meets the Critic. W 1961 roku opublikowała autobiografię A Matter of Life and Death.

„Początkowo zamierzałem opisać drogę Barçy na sam szczyt, co zresztą zrobiłem, ale na koniec musiałem napisać również o jej schyłku i upadku”

Tę książkę powinien przeczytać każdy w tym kraju – w końcu taka nasza przyszłość, jaka edukacja naszych dzieci!
Kiedy Polskę sparaliżował strajk nauczycieli, z jednej strony pojawiły się głosy, że nauczyciele nie powinni oczekiwać więcej, bo ich praca nie jest tak wymagająca, mają luksusowe dwa miesiące wakacji, a dzieci i tak uczą się dopiero na korepetycjach. Z drugiej strony zaczęto głośno mówić o tym, że polski program edukacji jest daleko w tyle za innymi krajami europejskimi, że niskie zarobki sprawiają, że do zawodu trafiają osoby z przypadku, a jakakolwiek inicjatywa ze strony nauczycieli z pasją rozbija się o brak pieniędzy i niekończący się proces reform. Co szwankuje w polskiej edukacji, że polskie uczelnie wyższe są tak daleko w światowych rankingach, a szkoła jest uciążliwym koszmarem dla uczniów, nauczycieli i rodziców. Ponoć nauczyciel ma być intelektualnym autorytetem dla swoich uczniów, ale czy rzeczywiście nim jest?

Bestseller włoskiego rynku wydawniczego odsłaniający finansowe machinacje Watykanu. Książka napisana na podstawie oficjalnych dokumentów Stolicy Apostolskiej. Ujawnia ogromną skalę korupcji w strukturach Kościoła katolickiego: w Watykanie, rozrzuconych po świecie diecezjach i zgromadzeniach zakonnych. Grabież datków wiernych, oszustwa podatkowe, mataczenie, luksusowe rezydencje hierarchów, nieudane inwestycje prowadzące do strat idących w setki milionów euro i wiele innych skandali, których wspólnym mianownikiem jest chciwość ludzi Kościoła. – Dyrektor włoskiego kanału Radio Maria sugerował, że powinienem się powiesić. Do tego dochodzą anonimowe telefony z groźbami utraty życia – wyznał w rozmowie z portalem Onet.pl Emiliano Fittipaldi.

Emiliano Fittipaldki (ur. w 1974 r. w Neapolu) – włoski dziennikarz śledczy, eseista i bloger, dyrektor gazety „Domani”, przez lata związany z dziennikiem „l'Espresso”. Przeprowadził wiele głośnych śledztw dziennikarskich, m.in. w sprawie skandali seksualnych związanych z byłym premierem Włoch Silvio Berlusconim oraz dotyczących związków między światem polityki a przestępczością zorganizowaną. Dwukrotnie uhonorowany nagrodą Ischia - najbardziej prestiżowym wyróżnieniem dziennikarskim we Włoszech (2006 i 2017), laureat nagród Sodalitas (2005) i Gaspare Barbiellini Amidei Prize w kategorii Sekcja Druku i Nowych Mediów (2009). Inne książki: „Profondo Italia” (2004), „Cosi ci uccidono. Storie, affari e segreti dell'Italia dei veleni”( 2010), „Gli impostori. Inchiesta sul potere” (2017, poświęcona głośnej sprawie porwania Emanueli Orlandi), „Lussuria. Peccati, scandali e tradimenti di una Chiesa fatta di uomini” (2017).

"Gdyby ta historia wydarzyła się cztery wieki temu, Trybunał Inkwizycji prawdopodobnie skazałby na stos dziennikarza „Espresso” Emiliano Fittipaldiego. Podzeliłby los, który spotkał setki wolnomyślicieli, radykalnych reformatorów i kobiet uznanych za czarownice".
– Luca Kocci, „Il Manifesto”

"Chciwość, do której Fittipaldi nawiązuje w tytule swojej książkę, w tradycji chrześcijańskiej jest czymś znacznie więcej niż słowo to oznacza dziś: pazerność na pieniądze to ten spośród siedmiu grzechów głównych, który jest prawdopodobnie najbardziej obecny w historii Kościoła, jak ubolewał już Dante".
– Gianfranco Morra, „Italia Oggi”

"Śledztwo Fittipaldiego bazuje na oryginalnych dokumentach (około 20 stron książki zajmują fotograficzne reprodukcje oryginałów) i prowadzi do ujawnienia bogactwa, skandali i tajemnic Kościoła Franciszka".
– Red., „Il Messaggero”

"Na podstawie oryginalnych dokumentów i własnych badań Fittipaldi ujawnia, jak bajecznie bogaty jest Kościół Franciszka. „Moja książka nie jest książką o Papieżu, ale o Kościele, który nie chce się zmienić” – mówi. Opowiada o niezwykle silnym oporze wobec idei Bergoglio ubogiego Kościoła dla ubogich…".
- Cinzia Lucchelli, „Alto Adige”

"Książka "Chciwość" liczy rachunki w kieszeni Kościoła. Ujawniając nieokiełznane
luksusy, absurdalne przywileje i szalone wydatki".
— Serena Sartini, "Il Giornale"

"Loty w klasie biznes. Ubrania szyte na miarę. Meble wysokiej jakości. Szafka pod zlewozmywak za 4600 euro".
— Giuliano Foschini, "La Reppublica"

"...przedstawia obraz szalonych wydatków, marnotrawstwa i nadużyć, które nie mają
nic wspólnego z ubogim Kościołem...".
— Fabrizio Caccia, "Il Corriere della Sera"

Autorka Służących do wszystkiego wraca do tematu wiejskich kobiet, ale tym razem to opowieść zza drugiej strony drzwi chłopskiej chałupy. Podczas, gdy Maryśki i Kaśki wyruszają do miast, by usługiwać w pańskich domach, na wsiach zostają ich siostry i matki: harujące od świtu do nocy gospodynie, folwarczne wyrobnice, mamki, dziewki pracujące w bogatszych gospodarstwach. Marzące o własnym łóżku, butach, szkole i o zostaniu panią. Modlące się o posag, byle „nie wyjść za dziada” i nie zostać wydane za morgi. Dzielące na czworo zapałki, by wyżywić rodzinę. Często analfabetki, bo „babom szkoły nie potrzeba”.

Nasze babki i prababki.

Joanna Kuciel-Frydryszak daje wiejskim kobietom głos, by opowiedziały o swoim życiu: codziennym znoju, lękach i marzeniach. Ta mocna, głęboko dotykająca lektura pokazuje siłę kobiet, ich bezgraniczne oddanie rodzinie, ale też pragnienie zmiany i nierówną walkę o siebie w patriarchalnym społeczeństwie.

Joanna Kuciel-Frydryszak mówi prawdę. Opisuje historię wsi biedą i głodem naszych babek i rozrywa nam serca. Wstrząsająca historia polskich kobiet. Moja babka była jedną z nich.

Izabela Kuna

Ta książka powinna być lekturą obowiązkową. Nie zrozumie nikt współczesnej Polski, społecznych napięć i historii własnej rodziny bez zrozumienia tego, co Joanna Kuciel-Frydryszak opisała w Chłopkach. Tej mieszaniny krzywdy od kołyski i heroizmu aż po grób. Wstrząsający obraz nieludzkiej męki codziennego życia, poniewierki, biedy, upokorzenia naszych babek i prababek. Na zegarze historii to przecież było wczoraj, dlatego siedzi w nas tyle demonów i buntu…

Joanna Kos-Krauze

Osoby, których życie stanowiło tło dla historii powszechnie uważanych za istotniejsze, wreszcie stają na pierwszym planie. Wspaniała i poruszająca książka.

Kacper Pobłocki, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, autor książki Chamstwo