Gladiatorzy z obozów śmierci

Po niepowodzeniach polskich bokserów na IO w 1956 roku, które odbyły się w Melbourne, w środowiskach ludzi profesjonalnie związanych z boksem oraz sympatyków tego sportu nastąpiła dezorientacja. Najczęściej stawiano pytania, jaka jest rzeczywista siła polskiego boksu...

Takiej książki o kaliskim sporcie jeszcze nie było!
Blisko 800 stron w dwóch tomach, 32 sylwetki znakomitych kaliskich pięściarzy, obfity materiał zdjęciowy – to efekt pracy Janusza Stabno, kaliszanina, pasjonata i znawcy boksu, autora wielu publikacji z tej dziedziny sportu. Zebrany w niej materiał jest w prostej linii sumą licznych spotkań z głównymi bohaterami publikacji i wielu godzin spędzonych w bibliotecznych salach podczas prac związanych z kwerendą.

Patronat medialny nad książką objął portal specjalistyczny www.bokser.org.

W pierwszym tomie:
I. Wielcy Nieznani część I
Walenty Pietrzak
Stanisław Szrajter

II. Wielcy Nieznani po 1945
Ryszard Mańka
Wacław Ścigała
Władysław Obała
Adam marian Walczak
Józef Jaworowicz
Tadeusz Kołodziejski

III. W Mistrzowskiej Glorii
Tadeusz Grzelak
Jan Sobolewski
Włodzimierz Caruk
Piotr Marcinkowski
Bolesław Wosik

Chociaż podstawowym zadaniem laski jest pomoc w chodzeniu, a w XIX wieku była nieodzownym elementem szykownego i eleganckiego stroju, europejscy dżentelmeni szybko zauważyli jej walory obronne.
Podręcznik A. Cunningham'a, wydany w Stanach Zjednoczonych w 1912 roku jest uważany za jedyny podręcznik do nauki tej formy samoobrony, chociaż elementy technik obronnych za pomocą laski znane były już wcześniej, szczególnie dzięki postaci Edwarda Barton-Wright'a, twórcy systemu Bartitsu, często nazywanej "Sztuką Walki Sherlocka Holmesa".

System Cunningham'a jest bardzo nietypowy - w odróżnieniu od innych, opartych w dużej mierze na szermierce, jest systemem oburęcznym a podstawowe postawy obronne, w których koniec laski skierowany jest w dół, zdają się być niegroźne a w dużym stopniu zapobiegają przechwyceniu laski przez przeciwnika.

WSTAŃ PO UPADKU. PRZEKSZTAŁĆ UMYSŁ I CIAŁO. ZACZNIJ ZNÓW WALCZYĆ.
Gdy został mistrzem świata, pokonując Władimira Kliczkę, popadł w depresję. Ważył blisko 180 kilogramów, był bliski odebrania sobie życia, przez ponad dwa lata nie stawał do walk. Ale podniósł się i powrócił w wielkim stylu, pokonując Deontaya Wildera i odzyskując tytuły. W tej książce Tyson Fury w bezprecedensowy sposób otwiera się przed czytelnikami i na swoim przykładzie pokazuje, jak wydostać się z mroku i wydobyć z siebie to, co najlepsze. Dzieli się przy tym inspirującymi poradami dotyczącymi diety oraz treningu i opowiada o niesamowitej podróży ku ozdrowieniu umysłu i ciała.
To szczery, przystępny i inspirujący poradnik, który jest jak motywujący kop. Znajdziesz w nim mnóstwo wskazówek, jak zadbać o dobrostan psychiczny i fizyczny – bo wszyscy możemy obudzić w sobie mistrzowskie nastawienie. Niezależnie od wcześniejszych niepowodzeń i tego, z jakiego punktu startujesz, Tyson pokaże ci, jak pokonać własne słabości i zacząć żyć pełnią życia – mentalnie odnowiony i silniejszy niż kiedykolwiek. *** Historia Tysona Fury’ego to jeden z najbardziej imponujących przykładów podniesienia się po upadku. Nie tylko w sporcie. „The Telegraph” Książka wypełniona wskazówkami, jak poprawić formę fizyczną i psychiczną. „Evening Standard”
BIOGRAM Tyson Fury Tyson Fury to niepokonany mistrz świata wagi ciężkiej. Wychowany w Manchesterze bokser przyszedł na świat trzy miesiące za wcześnie i po narodzinach ważył niecałe pół kilograma. Ojciec nadał mu imię na cześć Mike’a Tysona. Mający romskie korzenie „Król Cyganów” jest niepokonany w 33 zawodowych walkach – 19 z nich wygrał przez nokaut, zaledwie raz w jego pojedynku sędziowie orzekli remis. Najsłynniejsze zwycięstwo odniósł w 2015 roku, kiedy pobił wieloletniego mistrza świata Władimira Kliczkę, zdobywając tytuły WBA, IBF i WBO w wadze ciężkiej. Później uważano, że Fury skończył z boksem na zawsze. Ale wrócił na ring i w grudniu 2018 roku stoczył niesamowitą walkę z Deontayem Wilderem. Drugi raz obaj pięściarze zmierzyli się w lutym 2020 roku – Fury pokonał przeciwnika przez techniczny nokaut w siódmej rundzie. W październiku 2021 roku Tyson zakończył trylogię zwycięstwem nad Deontayem Wilderem przez zdecydowany techniczny nokaut w jedenastej rundzie. Poza ringiem Tyson Fury jest ambasadorem zdrowia psychicznego. Wraz z żoną Paris i siedmiorgiem dzieci mieszkają w Morecambe, gdzie w większość poranków można zobaczyć, jak mistrz świata biega i trenuje na plaży.

„Sztuka zapasów” jest dziełem mistrza zapaśnictwa z XVI wieku. Był to pierwszy drukowany traktat europejski o tej tematyce. Chociaż nie jest bardzo obszerny, jego tłumaczenie było bardzo trudnym zadaniem. Tłumacze dołożyli starań, aby był on zrozumiały dla współczesnego czytelnika. Tekst w języku niemieckim został zachowany w oryginale.

"The Art of Wrestling" is the work of a 16th-century wrestling master. It was the first printed European treatise on that subject. Although not very extensive, its translation was a very difficult task. The translators did their best to make it understandable to the modern reader. The text in German was left in the original.

Praca niniejsza, którą oddajemy do rąk czytelnika w głębokiem przeświadczeniu, że dopomoże ona do rozwoju tak pięknego, aczkolwiek niestety opacznie pojmowanego u nas sportu zapaśniczego, napisana została przez człowieka, którego nazwisko jest zbyt popularne w Polsce, by wymagało specjalnych omówień. Władysław Pytlasiński, założyciel a obecnie prezes honorowy Polskiego Towarzystwa Atletycznego znany jest w szerokich kołach miłośników zapaśnictwa nie tylko jako niegdyś europejskiej sławy mistrz walki francuskiej, zdobywca wielkich nagród na arenach Francji, Szwajcarji, Niemiec, Austrji, Włoch, Rosji, Finlandji, Szwecji, Bułgarji i innych państw europejskich, lecz jako wybitny a rutynowany pedagog, którego zasługi na polu szerzenia tężyzny fizycznej będą niewątpliwie w swoim czasie dostatecznie ocenione. Walcząc godnie w barach polskich w czasach, gdy barwy te nie reprezentowały jeszcze oficjalnie uznanego państwa, a znane były tylko nielicznym przyjaciołom Polski, zrobił on wiele dla propagandy polskiej sprawności fizycznej i wraz ze Zbyszkiem Cyganiewiczem sprawił, że słowo „Polak dla wielu, bardzo wielu Niemców, Szwajcarów, Szwedów i innych cudzoziemców stało się równoznaczne z pojęciem tężyzny i mocy.
Słuszne też jest, że pierwsza polska popularna książeczka o zapaśnictwie, ujmująca jego stronę techniczną, wyszła z pod pióra właśnie Władysława Pytlasińskiego.
Z pojęciem „zapaśnictwo”, szerszy ogół naszego społeczeństwa łączy prawie zawsze... cyrk, Czerwony dywan, marsz gladjatorów, uroczysty, aczkolwiek zawsze trochę przypominający maskaradę „parade allée’, cały szereg rekwizytatów, akcesoryj it.p. — sprawiły, że z biegiem czasu o zapaśnictwie poczęto mówić, jak o czemś równoznacznem z akrobatyką czy klounadą, o czemś mało ze sportem mającym wspólnego. Przyczyniły się do tego niewątpliwie w dużym stopniu sprytne zakulisowe inscenizacje aranżerów walk zapaśniczych, którzy zmuszeni częstokroć do tego przez publiczność, wymagającą raczej silnych i emocjonujących wzruszeń aniżeli prawdziwej i rzetelnej walki, swojemi kombinacjami podrywają ostatecznie zaufanie widzów.
Zapaśnictwo, przeniesione z życia, z klubu i ze stowarzyszeń na arenę cyrkową, uprawiane obecnie prawie wyłącznie przez zawodowców, straciło niewątpliwie bardzo wiele. Traktowane jest ono prawie zawsze jako emocjonujące widowisko i tylko znawcy szukają na arenie pokazu techniki i sprawności fizycznej. Jednakże i tu na czerwonym dywanie zobaczyć można jedyne w swoim rodzaju popisy wspaniałego rozwoju fizycznego, zwycięstwa wytrawnej techniki nad brutalną i „surową” silą.
Praca Pytlasińskiego omamia zapaśnictwo jako sport, jako środek: wychowania fizycznego, jako jeden z najbardziej skutecznych sposobów osiągnięcia tężyzny fizycznej. Nie ma ona nic wspólnego z zapaśnictwem zawodowem a jeżeli autor wspomina nazwiska znanych mistrzów walki francuskiej, występujących na arenach cyrkowych, to robi to jedynie z konieczności. Zapaśnictwo zawodowe jest obecnie tak silnie rozwinięte, że grupuje ono w sobie najpoważniejszych mistrzów walki, podczas gdy zapaśnictwo amatorskie pozostaje poza niem daleko w tyle. Jednakże i w zapaśnictwie zawodowem następuje obecnie poważny zwrot ku lepszemu. Olimpjada berlińska w roku 1926, gdzie sklasyfikowano zapaśników według ich wagi, jest najlepszym dowodem, że nawet żądna wyłącznie emocjonujących wzruszeń publiczność cyrkowa wymaga obecnie od aranżerów imprez zapaśniczych bardziej sportowego traktowania sprawy.