Globalna Ukraina

Dorothy Adams (1901–1965) – urodziła się i wychowała w Bostonie. Działaczka Bezpartyjnego Stowarzyszenia Ligi Narodów z Baltimore, które reprezentowała na międzynarodowym kongresie w Warszawie w lipcu 1925. Podczas wizyty w Polsce poznała Jana Kostaneckiego, młodego prawnika i ekonomistę, syna cenionego profesora UJ Kazimierza Kostaneckiego. W 1927 roku wyszła za mąż za Jana i zamieszkała wraz z nim w Warszawie. Towarzyszyła mężowi w jego służbie dyplomatycznej w Genewie i Wiedniu. W 1934 roku urodził się ich syn Andrzej. W swych wspomnieniach Dorothy Adams z fascynacją przygląda się II RP, jej rzeczywistości społecznej i politycznej, opisuje życie krakowskiej i warszawskiej inteligencji. "Amerykańska Polka" to swego rodzaju list miłosny do męża i jego ojczyzny, łączący w sobie wielką miłość i szczęście z ogromną tragedią rodzinną oraz tragedią kraju, który w 1939 roku stanął nad przepaścią.

Nikt nie był bezpieczny. O dowolnej porze dnia i nocy, każdy obywatel Polski mógł zostać aresztowany i bez podania powodu pozbawiony wolności na trzy miesiące – choć w praktyce okres ten mógł być wydłużany w nieskończoność. W połowie 1934 roku powstał obóz w Berezie Kartuskiej, do którego władze kierowały według własnego uznania, bez śledztwa i wyroku, osoby uznane za potencjalne zagrożenie dla systemu. Za murami nie obowiązywało żadne prawo. Więźniowie byli torturowani fizycznie i psychicznie, zdarzały się wypadki zakopywania żywcem w odchodach, a także śmierci w wyniku pobicia pałkami. Ekstremalne ćwiczenia i wykonywane prace doprowadzały czasem do samobójstw, a już niemal zawsze do trwałej utraty zdrowia nawet najmłodszych i najsilniejszych. Samobójstwa popełniali zresztą również niektórzy policjanci, nie wytrzymujący stężenia panującej tu brutalności. „Bereza bezsprzecznie była mordownią” – przyznał ówczesny Komendant Główny Policji Państwowej, gen. Kordian Zamorski. Obóz działał przez pięć lat i z każdym rokiem reżim tylko się zaostrzał, na co największy wpływ miał nadzorujący jego funkcjonowanie Wacław Kostek-Biernacki. „W Polsce matki straszą mną dzieci” – mówił bez choćby cienia wstydu. „Chorobliwy sadysta” – ocenił go krótko Stanisław Cat-Mackiewicz, który odczuł to na własnej skórze. Podobnie jak około trzech tysięcy innych Polaków, Żydów, Ukraińców, Białorusinów i Niemców, którzy przewinęli się przez Berezę. Wojciech Lada Dziennikarz, historyk, autor setek artykułów historycznych, oraz takich książek jak m.in.: „Polscy terroryści”, „Bandyci z Armii Krajowej”, „Pożytki z katorgi”, czy „Mali tułacze”. „Książki Lady zawsze wypełniały białe plamy w polskiej historii. Białe, choć często bardzo mroczne” – odnotowano w jednej z recenzji. Nie inaczej jest w przypadku „Berezy”, opisującej najmroczniejszy epizod polskiej historii dwudziestolecia i jeden z najbardziej krępujących w całych dziejach Polski.

Najnowszy album Wydawnictwa MIIWŚ prezentuje ważny wycinek działalności propagandowej sowieckiego aparatu terroru, której ostrze było skierowane w stronę religii. Bogate zestawienie materiałów graficznych jest istotnym dokumentem historycznym i swoistym świadectwem nastrojów ideologicznych elit Związku Sowieckiego. W latach dwudziestych i trzydziestych XX w., gdy środki masowego przekazu były jeszcze słabo rozwinięte, plakat miał ogromną siłę przebicia. Zdawali sobie z tego sprawę przywódcy Związku Sowieckiego, nie szczędząc sił i środków na ten rodzaj nośnika propagandy. Wizualne aspekty perswazji miały być poważnym orężem w walce z etosem religii i tradycji. Uwzględniając cele, które stawiali sobie Sowieci, nie może dziwić fakt, że twórcami antyreligijnych grafik propagandowych często byli uzdolnieni artyści. W najnowszym albumie Wydawnictwa MIIWŚ można poznać ich działania, a zarazem lepiej zrozumieć idee, które przyświecały sowieckim burzycielom dawnego świata. Ich niszczycielski pochód miał przecież objąć całą Europę, w tym również i Polskę. Autorzy albumu przeprowadzili kwerendę w państwowych archiwach Ukrainy, Białorusi, Rosji i Kazachstanu, a także w zbiorach prywatnych. Rezultatem ich pracy jest wyselekcjonowanie bogatego, niepublikowanego wcześniej zbioru plakatów, grafik i karykatur. Całość poprzedza wstęp naukowy, w którym przybliżono cele sowieckiej propagandy antyreligijnej i mechanizmy jej funkcjonowania. Materiały graficzne są opatrzone komentarzami merytorycznymi i biogramami.

KsiążkaChiny bez makijażunie jest ani dziełem naukowym, ani dziennikarskim reportażem, nie są to też beztroskie zapiski z podróży. Nie ogranicza się do zamierzchłych czasów, nie jest także politologiczną czy ekonomiczną analizą współczesnego kraju. To przede wszystkim rzecz o chińskiej teraźniejszości, opowiedziana w kontekście historycznym i kulturowym. Tylko w ten sposób można spróbować wznieść się ponad uproszczenia i stereotypy i zastanowić się, jaki naprawdę jest ten wielki kraj.

Czy Chiny to archaiczna dyktatura, czy może nowoczesne mocarstwo? Czy coś łączy dawne cesarstwo i dzisiejszą młodocianą potęgę, pradawną cywilizację, gdzie niemal wszystko wynaleziono na długo przed Europą, i kraj tanich podróbek, który zdominował światowe rynki? Czy Chin należy się obawiać? Jacy żyją tam ludzie? W co wierzą, jakie mają zmartwienia a jakie ambicje? Jakie wyzwania stawia przed nimi nowoczesność?

Autor, sinolog, tłumacz, profesor Uniwersytetu SWPS, nie daję kategorycznych odpowiedzi na powyższe pytania, stara się unikać uproszczeń. Ostateczną ocenę tak opisanej rzeczywistości pozostawia Czytelnikowi.

Arcydzieło true crime o najgłośniejszej szkolnej strzelaninie.

Eric Harris i Dylan Klebold wyglądali na zwykłych licealistów. Chodzili do szkoły na przedmieściach Denver, umawiali się z dziewczynami – lub próbowali je podrywać – i podłapywali pierwsze prace. Lada chwila mieli iść na studia. Jednak na wiele miesięcy przed balem maturalnym zaczęli planować zamach bombowy na swoich rówieśników. Zrobili to 20 kwietnia 1999 roku. Bomby nie wybuchły, więc zastrzelili dwanaścioro uczniów i nauczyciela, ranili jeszcze dwadzieścia cztery osoby. To wydarzenie przeszło do historii jako masakra w liceum Columbine. Właśnie do tej tragedii porównywano wszystkie kolejne strzelaniny w amerykańskich szkołach.

Dave Cullen był jednym z pierwszych dziennikarzy na miejscu zdarzenia. Dokumentował tę książkę aż dziesięć lat, demaskując wszystkie narosłe wokół tej sprawy mity i przyglądając się losom zmagającej się z dramatem lokalnej społeczności. Korzystając z obszernego materiału dowodowego, stworzył wielokrotnie nagradzany klasyk współczesnego reportażu. To historia drogi do morderstwa, ale też krzepiąca opowieść o gojeniu się ran i nadziei.

Wszyscy stojący na naszym szlaku muszą zostać zniszczeni i starci w proch.

Obywatel Uljanow. Władimir Iljicz. Lenin.

STUDIUM ZŁA W JEGO NAJCZYSTSZEJ POSTACI.

Historia człowieka, który przedłożył szalone idee nad życie całych narodów.

Opowieść o drodze do bezgranicznej władzy. Drodze usłanej trupami, krwawymi pieniędzmi oraz psychopatycznym cynizmem. Drodze tajnego agenta, zdrajcy i bezwzględnego ideologa opętanego manią wielkości.

TWARZE SIĘ ZMIENIAJĄ, DYKTATOR ZOSTAJE TEN SAM...

Tym razem prawda jest bardziej przerażająca od najmakabryczniejszej fikcji.

REWOLUCJA POTRZEBUJE OFIAR…

REWOLUCJA RODZI SIĘ PRZEZ CIERPIENIE I BÓL.

„Prawda dzieje się na naszych oczach, nowy dyktator kroczy śladami Lenina. Spoglądając w przeszłość, możemy ujrzeć przyszłość”.

Wojciech Sroczyński, „Fakt”, „Forbes”