Głosuj na Polaka! Komedia satyryczna

Matěj urodził się w sierpniu 1951 roku. A raczej brutalnie wypchnięto go na świat pełen nieobliczalnych stryjków, bojowniczych ciotek, sąsiadek mieszających w wannie sałatkę ziemniaczaną, bezkompromisowych trenerów boksu, wyjących przenikliwym falsetem germanistek i innych udręk, od których z pewnością by oszalał, gdyby nie one. Babcie.

Subtelna babcia Irena, której dzieciństwo upłynęło w klasztorze, płynnie mówi po francusku, czyta wnukowi Szekspira, zachwyca się baletem rosyjskim i grecką filozofią.

Babcia Maria, zagorzała komunistka, chleb smaruje palcem, z nikim się nie certoli i każdą chorobę leczy winem domowej roboty, bez względu na to, czy niedomaga dorosły, czy dziecko.

Matěj zabiera nas w swoje lata szkolne, zbuntowaną długowłosą młodość (która zahacza o Londyn ´69 i Grecję lat 70.) i dorosłość, aż do aksamitnej rewolucji w 1989 roku. Jak zwykle u Šabacha, w tej podróży towarzyszą nam ciepły uśmiech i nostalgiczna łezka.

Petr Šabach urodził się w sierpniu 1951 roku. Wszelkie podobieństwo do prawdziwych osób i zdarzeń jest przypadkowe…

Diabli dykcjonarz (1911) to klasyka amerykańskiej satyry, leksykon przeszło półtora tysiąca haseł wyjaśnionych cynicznie, z obfitością diablego, czarnego humoru. Błyskotliwym, napisanym skrzącym stylem aforyzmom towarzyszy humorystyczna poezja, a erudycja, nieprzebrane literackie tropy i nawiązania do światowego kanonu czynią z książki barwną i za każdym razem odkrywczą lekturę. Diabli dykcjonarz prezentuje bezceremonialnie wywrotowe myślenie, obala schematy i obnaża hipokryzję ludzi. Niektóre z haseł weszły na stałe do użytku potocznego w języku angielskim, a sam pomysł na "słownik cynika" był później wielokrotnie powielany przez innych autorów. Fragmenty książki publikowano również w Polsce: hasła m.in. w "Cyruliku Warszawskim" przed wojną, a po wojnie w „Przekroju” i antologii No tak, ale… (1977). Ha!art po raz pierwszy prezentuje dzieło w całości, a zestaw haseł oparto o najbardziej kompletne wydanie, The Unabridged Devil's Dictionary pod redakcją S.T. Joshiego i Davida E. Schultza z 2000 roku, gdzie do pierwszego wydania z 1911 roku dodano wiele spośród wpisów rozproszonych po gazetach, pomijając te, których autorstwo w poprzednich zbiorczych edycjach niesłusznie przypisywano Bierce'owi. Niniejsze wydanie tłumacz opatrzył licznymi komentarzami, obszernym wstępem oraz szczegółową bibliografią autora.

Gdy świat staje na głowie, tylko humor może nas ocalić!

Zarazy, wojna, katastrofy klimatyczne, polityczne konflikty, nienawiść – temu zepsutemu do cna światu potrzebna jest moralna odnowa. A może wręcz porządne tsunami, które podobnie jak w Starym Testamencie oczyści go z wszelkiej nieprawości? Niezłym pomysłem byłoby też przenicowanie go. Czy lewa strona ubrania jest lepsza? Może i nie, ale przynajmniej przez jakiś czas na pewno jest czystsza. To tylko niektóre z planów, jakie względem Ziemi ma Wielka Czwórka: Maryna, Zachary, Tomek i Wojtek. Ekscentryczni, ale nieustępliwi, postanawiają raz na zawsze rozprawić się ze złem czającym się za każdym rogiem miasteczka Wyczyjnuszka. Czy w realizacji tej ambitnej misji przeszkodzi im gigantyczna Skolopendra, która nocą wędruje po miasteczku i pluje jadem?

Pełna czarnego humoru, groteskowych zwrotów akcji i dosadnego języka powieść przeniesie was do świata, którego absurdalność śmieszy i przeraża jednocześnie. Może dlatego, że znamy go aż nazbyt dobrze?

Nie „ku pokrzepieniu serc”, ale dla wzmocnienia umysłów napisała Fitowska ten traktat i alegorię o Wyczyjnuszce, czyli o nas i świecie, w jakim żyjemy. I jeśli ktoś z tej lektury, z tej bijatyki na gołe pięści i zęby z polszczyzną o Polskę nie wyjdzie pokiereszowany, jeśli komuś książka przy lekturze z zachwytu nie wypadnie choć raz z rąk i jeśli czytelnik nie skończy z jasnym zamętem w głowie, ale też i pewniejszy, że nawet współczesny obłęd da się opisać – to znak, że nic nie zrozumiał. Takiemu to i odsłowienie mózgu nic nie da. Koniec i bomba, alleluja i la bamba!

Z posłowia Jakuba Winiarskiego

Barbara Burczyk Fitowska
Urodziła się w 1957 roku. Z wykształcenia jest lekarką. Ukończyła studia podyplomowe z bioetyki. Mieszka w Krakowie, mieście inspiracji. Ukończyła kursy pisania prowadzone przez Jakuba Winiarskiego i zorganizowane przez szkołę kreatywnego pisania Pasja Pisania. W ogólnopolskim konkursie literackim „Przychodzi wena do lekarza” otrzymała wyróżnienie w kategorii Proza 2022 za opowiadanie Nie umarniesz. Kolejna jej powieść pt. Kobieta z fajką czeka na wydanie.
Autorka zaprasza do kontaktu mailowego pod adresem: bufi@go2.pl.

Dwunasty tom Opowiadań przedwojennych Wiecha zawiera komplet 113. opowiadań drukowanych w dzienniku "Dobry Wieczór! Kurier Czerwony" z 1938 i 1939 roku z pominięciem tych o tematyce żydowskiej i tych drukowanych, które weszły już przed wojną do edycji książkowej, a znalazły się w pierwszych sześciu tomach naszej edycji. Wszystkie te opowiadania ukazują się po raz pierwszy w wersji książkowej. Przedwojenne opowiadania. Przedwojenna jakość

Zbiór najlepszych, najzabawniejszych anegdot o znanych sportowcach.

Jeśli lubicie Państwo śmiać się i opowiadać zabawne historie o sławnych ludziach, to ta pozycja jest w sam raz dla Was. Przemysław Słowiński zebrał i opracował mnóstwo śmiesznych historii o znanych aktorach, tych lubianych, oraz nie. Większość opowieści jest zapisem autentycznych wydarzeń, które faktycznie miały miejsce w naszej historii, natomiast pozostałe... Tak, czy inaczej, sytuacje są śmieszne...

Park Pokoju w Cieszynie nie jest takim, jakim się może wydawać. Dzieją się tam procesy rangi kosmicznej, pojawiają się w nim i znikają z niego postaci jednocześnie abstrakcyjne, z drugiej – do bólu realne. Żeby je zobaczyć i doświadczyć ich jestestwa trzeba mieć umysł otwarty na to wszystko, co nieoczywiste. Owszem, można przejść przez Park Pokoju i nic nie zobaczyć, niczego nie doświadczyć. Wystarczy jednak czasem tylko usiąść na ławce, zamknąć oczy i w powiewie łagodnego wiatru poczuć, że jest to miejsce szczególne. (…) Celem tej książki nie jest ukazanie szeregu postaci oraz zdarzeń mogących uchodzić za groteskowe, śmieszne, i na swój sposób pocieszne. One nie wzięły się znikąd. One i ich losy nieuchronnie szkicują zarysy Europy Środkowej jako przestrzeni nieoczywistej, skomplikowanej i niebanalnej. Jednocześnie formują krzywe zwierciadło, w którym każdy z nas, zgłaszający chęć przynależenia do Europy Środkowej, musi się przejrzeć, żeby poznać prawdę o sobie samym. Los przechodnich mieszkańców Parku Pokoju jest poniekąd naszym losem, gdyż wszyscy jesteśmy tylko lub aż pielgrzymami. Uważamy, że każdy z nas, przy odrobinie dobrej woli i koncentracji w towarzystwie kieliszka wytrawnego wina, odnajdzie cząstkę siebie w zarysowanych przez nas postaciach. (…) Każdy czyta na swą własną odpowiedzialność. Reklamacji nie uwzględnia się.
(Ze Wstępu)