Gorgiasz

This volume presents the final results of a project on emotions carried out by
specialists in Oriental and African studies dealing with the languages, literatures
and cultures of Asia and Africa. The project has received substantial support from
the Polish Ministry of Science and Higher Education. Funding for conducting the
research and the publication of the results was provided by Grant N N104 0597 33.
Originally conducted under the Polish label “Symbolika języka emocji w kulturach
Azji i Afryki (Symbolic Values of the Language of Emotions in Asian and African
Cultures)”, the project was significantly enriched in the course of the conducted
research and gained an international dimension. I would like to thank Prof. Paolo
Santangelo from Università degli Studi di Roma “La Sapienza” for his active
involvement in the project, especially for sharing his experience in developing
a methodology of studying emotions while participating in a workshop dedicated to
this topic organized in Warsaw in 2008, and for his contribution to this volume.

Klasyczne warszawskie legendy opowiedziane piórem Artura Oppmana, wybitnego poety okresu Młodej Polski. Ich wkład w kształtowanie się naszej narodowej tożsamości jest niepodważalny, a znać je powinni nie tylko mieszkańcy Warszawy, ale i wszyscy Polacy. Ciężko jest bowiem dzisiaj mówić o rodzimej kulturze nie wspominając groźnego Bazyliszka i dzielnej Syreny.

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition. Mabinogion. „Cztery gałęzie” Mabinogi. Przełożył Andrzej Sarwa. The Mabinogion. Four Branches of the Mabinogi. Translated by Lady Charlotte Guest

Prastare celtyckie sagi (walijskie). Jest to pierwszy pełny polski przekład oryginalnego tekstu pierwszej części „Mabinogionu”. Mabinogion. „Cztery gałęzie Mabinogi” zawierający cztery opowieści to pierwsza część cyklu walijskich sag. Sagi te powstały głównie w średniowieczu (a jak sugeruje ich treść, częściowo sięgają także do tradycji epoki żelaza). Tytuł Mabinogion nadała zbiorowi jego pierwsza tłumaczka na język angielski – lady Charlotte Guest w roku 1849. Znaczenie i pochodzenie walijskiego słowa mabinogi nie jest znane do dziś. Pełny cykl Mabinogionu został zapisany w dwóch średniowiecznych rękopisach znanych jako Biała Księga z Rhydderch (w języku walijskim Llyfr Gwyn Rhydderch) z roku około 1350 i Czerwona Księga z Hergest (po walijsku Llyfr Coch Hergest) datowana na lata 1382–1410. Oprócz tego fragmenty poszczególnych opowiadań znane są także z innych źródeł datowanych na wiek XIII. Uważa się jednak, że pierwotnie powstały między rokiem 1000 a 1110. Mabinogion oraz sagi irlandzkie dostarczają nam informacji na temat staroceltyckich bogów, wierzeń i obyczajów.

The Mabinogion (Welsh pronunciation: [mabɪˈnɔɡjɔn]) is the title given to a collection of eleven prose stories collated from medieval Welsh manuscripts. The tales draw on pre-Christian Celtic mythology, international folktale motifs, and early medieval historical traditions. While some details may hark back to older Iron Age traditions, each of these tales is the product of a highly developed medieval Welsh narrative tradition, both oral and written. Lady Charlotte Guest in the mid 19th century was the first to publish English translations of the collection, popularising the name ""Mabinogion"" at the same time. (http://en.wikipedia.org/wiki/Mabinogion)

Ze wstępu autora: Mity słowiańskie same do mitu raczej należą, skoro pewne o nich wiadomości, to jest ani urojone, ani powtarzane tylko, na stronicy druku się zmieszczą. O kultach słowiańskich, to jest o świątyniach i kapłanach, o posągach i obrzędach, o ofiarach i wieszczbach wiemy nierównie więcej i lepiej; ba, gdy po mitach głucho od wieków zupełnie, z kultów do dziś tu i owdzie niejedno ocalało, szczególnie na Rusi i na Bałkanie, np. w kulcie przodków (zadusznym). Im mniej o mitach wiemy, tym bujniej rozrosła się umiejętność o nich, mitologia; niestety, koło, jakie ona dotąd zatacza, zupełnie błędne. Brak bowiem istotnych wiadomości zastąpiły mrzonki i rojenia. Tak zmyślili kronikarze miejscowi niemieccy w XV i następnych wiekach, gdy wszelki ślad po mitach zaginął, cały Olimp słowiański i poopisywali nawet szczegółowo posągi bóstw, co nigdy w istocie nie istniały. Tak samo postępowali u nas Długosz i Miechowczyk, a w Prusach autorowie agendy pruskiej kościelnej z r. 1530. Nie mając najlżejszego wyobrażenia o mitach polskich, których w wieku XV i śladu nie było, albo pruskich, z których w XVI niewiele więcej ocalało, ośmielili się zmyślić cały Olimp polski i pruski, a inni im ślepo uwierzyli. Obok niej staje godnie, bo również utrudnia dotarcie do prawdy, w drugiej połowie XIX wieku rozpanoszona zasada, odmawiająca bóstwom słowiańskim, na Rusi czy na Pomorzu zaodrzańskiem zaświadczonym, rodzimości, wywodząca je często z obcych stron i wpływów, ba, nawet ze wzajemnych na siebie oddziaływań, chociaż o niczym podobnym dzieje nie wiedzą, ani o owych wpływach irańskich i innych, ani o oddziaływaniach np. Słowian pomorskich na ruskich. Tym sposobem, to niewiele, co o mitach słowiańskich istotnego wiemy, topnieje...

Mitologia słowiańska i polska w nowej uwspółcześnionej redakcji Tomasza Rabsztyna.

Przełomowe i ważne historycznie dzieło, które przyczyniło się do popularyzacji badań nad wierzeniami dawnych Słowian. Autor zebrał w nim ogromną ilość informacji oraz dociekań wykorzystując wiele źródeł historycznych trudno dostępnych dla zwykłego czytelnika i przedstawił je w formie polemiki z różnymi badaczami. Do dziś jest ważną lekturą nie tylko dla studentów, ale również dla tych, którzy chcą poszerzyć wiedzę o kulturze Słowian. Dzięki nowej redakcji jest łatwiejsze w zrozumieniu dla współczesnych odbiorców.

Aleksander Brückner – slawista, historyk literatury i kultury polskiej. Jeden z pierwszych poważnych polskich badaczy kultury słowiańskiej. Mimo, że wiele prezentowanych przez niego poglądów zostało zweryfikowanych przez najnowsze badania, należy docenić jego ogromny wkład w naukę o kulturze.

Błędną Puszczę zamieszkuje wiele dziwnych stworzeń. Jedna z dziwożon spodziewa się dziecka. Kiedy malec się rodzi, dziwożony podrzucają go do pobliskiej osady. Odpychający wygląd i tajemnicze pochodzenie malucha sprawiają jednak, że mieszkańcy wsi nie potrafią go zaakceptować. Nazywają go… Paskudą. Chłopiec jest samotny i zaniedbany. Na ludzką litość nie może liczyć. Na szczęście słowiański świat zamieszkują nie tylko ludzie. Pod podłogą jednej z chat mieszka opiekuńczy duch – Żarek. Namawia chłopca na opuszczenie wioski i szukanie szczęścia w grodzie. Wyruszają jesienią. Przeprawa przez puszczę jest pełna niebezpieczeństw, a bohaterowie muszą dotrzeć do celu, nim spadną pierwsze śniegi. Jak zakończy się wyprawa i czy tam, w szerokim świecie, będzie chłopcu lepiej?