Gospodyni domu śmierci

Ratownicy medyczni, lekarze, rezydenci, pielęgniarki, funkcjonariusze służby więziennej, wreszcie – pacjenci. Opowiadają o rzeczywistości rodem z filmu akcji, w którym grają bagatelizowane role drugoplanowe. Na pierwszym planie zawsze jest system. Oni z kolei, oprócz wkładania nadludzkiego wysiłku w ratowanie ludzkiego życia, próbują na co dzień naprawiać systemowe niedoróbki. Za wszelką cenę, czasem wbrew procedurom walczą, by zminimalizować straty. Również straty w ludziach.

Paweł Kapusta śledzi ciąg skandalicznych absurdów i procedur utrudniających życie zarówno pacjentom, jak i lekarzom. Absurdów stanowiących często bezpośrednie zagrożenie dla ludzkiego życia, wycenianego przez urzędników niżej niż dzień pracy na kasie w supermarkecie. Lekarze – chronicznie zmęczeni, lawirujący między rzucanymi przez system kłodami – popadają we frustrację. Albo po prostu – wyjeżdżają z Polski.

Bliskie spotkania z codziennością personelu medycznego. Reportaże Kapusty tworzą przejmujący obraz polskiej rzeczywistości szpitalno-ratunkowej. I bezlitośnie wskazują systemowe czarne dziury, za które płacimy zdrowiem i życiem.

Czy istnieje bardziej charakterystyczna potrawa albańska niż byrek?
Dlaczego Albańczycy noszą biało-czerwone bransoletki?
Co to znaczy „dawać komuś na kawę”?
Jeszcze kilka lat temu omijana przez turystów, kojarzona tylko z mafią i bunkrami, Albania staje się coraz bardziej popularna dzięki różnorodności, jaką oferuje: dzięki piaszczystym plażom nad lazurową wodą, imponującym zamkom czy górskim szlakom z zachwycającymi widokami. I choć albańską tożsamość wciąż kształtują honor i besa, a społeczna ocena bywa ważniejsza niż zdanie jednostki, to nikogo nie dziwi tutaj wiara w złe oko, świętowanie Dnia Lata lub bar naprzeciwko meczetu.
Autorka zabiera nas w podróż po mozaikowej rzeczywistości Albanii. Oprowadza po historycznej Krui i zatłoczonym centrum Tirany, wśród jej rozmówców są bywalcy barów, aktywistki i ci, którzy przetrwali czasy komunizmu. W ich historiach wspomnienia z okresu dyktatury przeplatają się z opowieściami o pierwszych feministkach i tradycyjnych kilkudniowych weselach. Przewodniczka odkrywa nieznane oblicze Albanii – krainy orłów, w której wciąż żywa jest legenda Skanderbega, a dwugłowy czarny orzeł, jeśli złapie kogoś w swoje szpony, to łatwo go nie wypuści, bo do tego kraju wraca się wielokrotnie.

Boje lwowskie to relacja z heroicznych zmagań polskich mieszkańców Lwowa, głównie młodzieży (Orląt Lwowskich), z przeważającymi silami zbrojnymi Ukraińskiej Republiki Ludowej w listopadzie 1918 r. Autor, w tym czasie komendant obrony miasta, starał się przedstawić te wydarzenia w możliwie obiektywny sposób, nie nadając swoim wspomnieniom formy pamiętnika. Bohaterem książki są więc biorące udział w walkach masy żołnierskie, składające w dużej części ze zwykłych mieszkańców Lwowa, którzy niejednokrotnie po raz pierwszy w życiu trzymali karabin w ręku, a po kilkugodzinnym przeszkoleniu byli kierowani do obsadzania zagrożonych odcinków miejskiego frontu. Książka ta to wydana w Warszawie w 1921 r. pierwsza część planowanej przez autora większej całości poświęconej walkom o Lwów do lata 1919 r. (dwie pozostałe części nigdy się nie ukazały).

Chopin's Polish Letters is the first complete English translation of all currently known letters that Fryderyk Chopin wrote in Polish to his family, friends, and acquaintances. They have been translated by Professor David Frick (University of California, Berkeley) specialising in Slavic literature. John Comber (editor) and Professor Zofia Chechlińska (expert consultant) have contributed greatly to the work.

The book contains 286 letters that the composer wrote throughout his life. They are grouped into eight chapters according to the place of origin(Warsaw, Vienna, Paris, etc.) and key events in the life of Chopin. Each chapter opens with an introduction describing briefly the political and historical background of the period, a note on important moments in the life of the composer (including his compositions from the period), and short biographies of the key people the letters in a given chapter refer to. Each letter comes with a reference to the relevant Polish edition being the source of the translation. Moreover, the publication contains a timeline, and indexes of persons, places and Chopin's compositions.

Chopin's Polish Letters is not intended as a scientific publication, as its main purpose is to make the letters of the greatest Polish composer available to all aficionados of his music who do not read Polish.

'The present volume is cause for celebration. The translations by David Frick at last allow the Anglophone audience unfettered, nuanced access to Chopin’s distinctive Polish voice. Within individual letters, we witness the characteristic processes of the composer’s imagination, at times in fully developed narratives (with logical structures of storytelling and distinctive turns of phrase), at other times unfolding through spontaneous digressions, entertaining outbursts, or angry curses (with the flow of the prose feeling more fragmented, often taking place in incomplete sentences)'.
Jeffrey Kallberg

Porywający thriller kryminalny, który swoim zakresem i ludzkim dramatem plasuje się w czołówce najlepszych książek śledczych ostatnich trzydziestu lat. „The Wall Street Journal”
Mundiale w Katarze i w Rosji budziły, budzą i będą budzić wiele emocji. Niestety, często negatywnych. Jak to się stało, że mistrzostwa świata w 2022 roku zostaną rozegrane w kraju, który ma niewiele wspólnego z piłką nożną? Afera FIFA rozpoczęła się w 2015 roku, kiedy w Zurychu zatrzymano grupę działaczy, którym zarzucono przyjęcie korzyści finansowych w zamian za oddanie głosów na gospodarzy turniejów oraz podpisywanie umów z nabywcami praw telewizyjnych.
Dziennikarz śledczy Ken Bensinger wyrusza w podróż do mrocznego serca FIFA, przedstawiając osoby rządzące w FIFA od zupełnie innej strony. W tej historii znajdziemy wszystko: władzę, zdradę, zemstę, gwiazdy sportu, prostytutki, korupcję, seks i absurdalnie wielkie pieniądze, a tłem wydarzeń jest egzotyczny krajobraz rozciągający się od karaibskich plaż po zniszczone słońcem ulice Dohy w Katarze.
To dzika, zadziorna, porywająca opowieść z elementami czarnego humoru, która łączy dziennikarstwo na światowym poziomie z tempem thrillera.
*** Zakazałbym czytania tej książki chłopakom i dziewczynom, którzy kochają piłkę nożną. Śledząc imponującą dziennikarską robotę Bensingera i jej szokujące rezultaty, zbierałem szczękę z podłogi. Tę historię czyta się jak polityczno-finansowy thriller. Marcin Meller
Kiedy patrzy się tylko na to, co na boisku, wszystko wygląda pięknie. Gorzej, gdy zwinie się ten pomalowany na zielono dywan i zajrzy pod spód. Tam jest już tylko bród. Pieniądze, przekręty, najgorsze żądze – a wszystko to w imię piękna futbolu. Wstrząsająca książka. Michał Kołodziejczyk
Ta książka łączy w sobie amerykańskie reporterstwo śledcze z prawdziwym policyjnym reality-show. Simon Kuper
Fascynująca i wciągająca opowieść o tym, jak piękna gra stała się groteskowo brzydka. Bardzo polecam. Gary Lineker
Nie jestem zainteresowany kolejnym mundialem. To nie są dla mnie prawdziwe mistrzostwa świata. Katar nie jest krajem piłki nożnej. W rzeczywistości nie ma tam żadnego potencjału. Tam nic nie ma. Myślę, że chodzi o pieniądze. Przy budowie stadionów zginęły tysiące ludzi. A jednak będziemy świętować ten mundial. Éric Cantona o mundialu w Katarze dla „Daily Mail” BIOGRAM
Ken Bensinger Dziennikarz śledczy, który pracował w „Wall Street Journal”, „Los Angeles Times” czy BuzzFeed News. Laureat wielu prestiżowych nagród oraz finalista Nagrody Pulitzera w dziedzinie reportażu krajowego. Absolwent Uniwersytetu Duke. Czerwona kartka to jego debiut książkowy.

Znany szwedzki dramaturg i reżyser Lars Norén postanowił stworzyć spektakl z udziałem więźniów. Aktorów znalazł w jednym z cięższych zakładów karnych. Wybrał trzech skazanych z długimi wyrokami i napisał sztukę specjalnie dla nich, wykorzystując ich doświadczenia i opowieści. Tak powstało Siedem trzy, dramat nawiązujący tytułem do paragrafu dotyczącego opieki nad więźniami skazanymi na więcej niż cztery lata. Aktorzy okazali się jednak sprytniejsi od reżysera. Przepustki wykorzystywali do organizowania napadów na banki, a część skradzionych pieniędzy przeznaczali na wspieranie organizacji nazistowskich. Kiedy w Malexander z zimną krwią zastrzelili dwóch policjantów, Szwecja była w szoku.

Åsbrink rozmawiała z aktorami, dotarła do ich korespondencji i materiałów Noréna, a także do więziennych dokumentów do niedawna opatrzonych klauzulą tajności. W książce po raz pierwszy opublikowane zostały fragmenty Siedem trzy wraz z kontrowersyjną sceną uznaną za propagandę nazizmu.

Książka otrzymała nominację do Nagrody Augusta 2009 w kategorii literatury faktu.