Gotowość. Kryzys bydgoski 1981

Wyjechali z Polski na skutek antysemickiej nagonki w marcu 1968 roku. Polscy obywatele, których przynajmniej jedno z rodziców miało żydowskie pochodzenie. Przez władze PRL, ale też przez polskie społeczeństwo zostali uznani za „element niepożądany”.
Po upadku komunizmu niektórzy wrócili – z Niemiec, Danii, Szwecji, Izraela, Stanów Zjednoczonych i Australii. Opowiadają o dzisiejszej Polsce widzianej oczami ludzi, którzy dziesiątki lat żyli poza nią, i porównują ją z Polską czasów swojej młodości.
Wśród bohaterów książki jest założyciel teatru, twórca sieci księgarń, właściciel sieci kawiarni, pisarz, wykładowca, biznesmen. Choć wielu odbudowało w Polsce swoje życie, mówią, że nadal są „w procesie wracania”. Bo traumy nie da się tak łatwo zapomnieć.

W 1968 roku powiedziano takim jak my, że nie jesteśmy Polakami. Takich rzeczy się nie zapomina. – Michał Sobelman, pisarz i tłumacz
Należę do tych, którzy są wdzięczni Gomułce, że ich wyrzucił z Polski. – Michał Foxenius, szef Volvo Cars Polska
Dla mnie Marzec był przeżyciem pokoleniowym. – Adam Ringer, twórca sieci kawiarń Green Coffe Nero
Antysemityzm jest chorobą psychiczną Polaków. – Janusz Marchwiński, dziennikarz Radia Wolna Europa
Kanada jest cudowna, ale to Polska jest moim krajem. Śmierdzi, brudno, ale jest ciekawie. – Krzysztof Topolski, biznesmen i darczyńca
W moich oczach sytuacja w Polsce zmierzała w stronę faszyzmu. – Raisa Sadowski, profesor slawistyki
Dla mnie wyjazd z Polski nie był traumatycznym przeżyciem. Przeciwnie – to była wielka przygoda. – Krzysztof Zorde, właściciel sieci księgarń BookBook
Tu mnie nie chciano. To jak ja mogę być Polakiem? – Tadeusz Keshet, biznesmen

Czy Polacy kochają beton i nienawidzą drzew? Można tak pomyśleć, przyglądając się przemianom polskich miast i miasteczek. Kolejne wyspy miejskiej zieleni padają pod piłami drwali, a zamiast śpiewu ptaków słychać ryk kosiarek i pił. Jak długo jeszcze urzędnicy będą powtarzać, że stuletnie drzewa to samosiejki, więc można je po prostu wyciąć? Czy naprawdę zalewanie rynku betonem zasługuje na miano „rewitalizacji”? Czy deweloperzy w końcu zrozumieją, że ludzie potrzebują nie tylko metrów kwadratowych, ale też mieć gdzie wyjść na spacer? A w obliczu zmieniającego się klimatu zieleni w miastach potrzebujemy jak nigdy dotąd. Jan Mencwel z talentem reportażysty i zaangażowaniem aktywisty docieka, dlaczego kolejne drzewa znikają pod betonowymi placami oraz co – nie tylko można, ale trzeba – z tym zrobić. Betonoza to historia choroby trawiącej polskie miasta, ale też recepta na ich uzdrowienie.

"Bracia syjamscy z San Diego" to książka Janusza Krasińskiego, autora "Na stracenie", "Niemocy" i mniej znanego, a doskonałego "Wózka". Tym razem Krasiński opisał swoją podróż do San Diego odbytą w roku 2005, a więc całkiem niedawno. Został tam zaproszony przez Czesława, kolegę z dawnych lat. Razem walczyli w Szarych Szeregach. Jednak od ostatniego spotkania minęły 62 lata, szmat czasu, a jak wiadomo, ludzie się zmieniają. Jaki okaże się Czesław? Czy aby nie pozbył się młodzieńczych ideałów? Co robił za komuny? Czego tak naprawdę chce?

Kraków lat 90. – bez makijażu, brudny, ale szczery Marcin Siwiec, czyli po prostu Siwy, lider znanej w latach 90. kapeli punkrockowej, autor tekstów piosenek, powraca w świat tuż po przemianach ustrojowych – w świat agresji, przemocy oraz skrajnego nacjonalizmu ścigającego na ulicach wszystko, co odmienne. Wprowadza czytelnika w środowisko punków, anarchistów, ale też przedstawia zwyczajnych ludzi, którzy chcieli być po prostu wolni, równi i mieć z życia coś więcej niż tylko pracę i wydawanie zarobionych pieniędzy na tanie świecidełka. Opowiada również o muzyce, ale nie o taniej, popularnej, lecz o muzyce z przekazem, gdzie tekst często bywał wskazówką i radą. Tekst, który zrywał maskę obłudy z zakłamanego świata. W tej książce i zdarzenia, i ludzie są autentyczni, a poruszane problemy wciąż aktualne.

Jadwiga miała czternaście lat, gdy ukazała jej się na łące Matka Boska. Był 1965 rok, władze walczyły z ludową religijnością pod hasłem: Kościół do kruchty.

Porywający thriller kryminalny, który swoim zakresem i ludzkim dramatem plasuje się w czołówce najlepszych książek śledczych ostatnich trzydziestu lat. „The Wall Street Journal”
Mundiale w Katarze i w Rosji budziły, budzą i będą budzić wiele emocji. Niestety, często negatywnych. Jak to się stało, że mistrzostwa świata w 2022 roku zostaną rozegrane w kraju, który ma niewiele wspólnego z piłką nożną? Afera FIFA rozpoczęła się w 2015 roku, kiedy w Zurychu zatrzymano grupę działaczy, którym zarzucono przyjęcie korzyści finansowych w zamian za oddanie głosów na gospodarzy turniejów oraz podpisywanie umów z nabywcami praw telewizyjnych.
Dziennikarz śledczy Ken Bensinger wyrusza w podróż do mrocznego serca FIFA, przedstawiając osoby rządzące w FIFA od zupełnie innej strony. W tej historii znajdziemy wszystko: władzę, zdradę, zemstę, gwiazdy sportu, prostytutki, korupcję, seks i absurdalnie wielkie pieniądze, a tłem wydarzeń jest egzotyczny krajobraz rozciągający się od karaibskich plaż po zniszczone słońcem ulice Dohy w Katarze.
To dzika, zadziorna, porywająca opowieść z elementami czarnego humoru, która łączy dziennikarstwo na światowym poziomie z tempem thrillera.
*** Zakazałbym czytania tej książki chłopakom i dziewczynom, którzy kochają piłkę nożną. Śledząc imponującą dziennikarską robotę Bensingera i jej szokujące rezultaty, zbierałem szczękę z podłogi. Tę historię czyta się jak polityczno-finansowy thriller. Marcin Meller
Kiedy patrzy się tylko na to, co na boisku, wszystko wygląda pięknie. Gorzej, gdy zwinie się ten pomalowany na zielono dywan i zajrzy pod spód. Tam jest już tylko bród. Pieniądze, przekręty, najgorsze żądze – a wszystko to w imię piękna futbolu. Wstrząsająca książka. Michał Kołodziejczyk
Ta książka łączy w sobie amerykańskie reporterstwo śledcze z prawdziwym policyjnym reality-show. Simon Kuper
Fascynująca i wciągająca opowieść o tym, jak piękna gra stała się groteskowo brzydka. Bardzo polecam. Gary Lineker
Nie jestem zainteresowany kolejnym mundialem. To nie są dla mnie prawdziwe mistrzostwa świata. Katar nie jest krajem piłki nożnej. W rzeczywistości nie ma tam żadnego potencjału. Tam nic nie ma. Myślę, że chodzi o pieniądze. Przy budowie stadionów zginęły tysiące ludzi. A jednak będziemy świętować ten mundial. Éric Cantona o mundialu w Katarze dla „Daily Mail” BIOGRAM
Ken Bensinger Dziennikarz śledczy, który pracował w „Wall Street Journal”, „Los Angeles Times” czy BuzzFeed News. Laureat wielu prestiżowych nagród oraz finalista Nagrody Pulitzera w dziedzinie reportażu krajowego. Absolwent Uniwersytetu Duke. Czerwona kartka to jego debiut książkowy.