Grzechy szejka

This work is a fascinating attempt to probe deep into the socio-cultural ramifications of the visual artefacts of ancient India, which has a rich heritage of iconographic treasures of varying sizes and styles. The art objects selected for analysis are mainly from the Mathura region of the Kushan era and belong to a period between 50–60 and 300 of the Common Era. This period is perceived as that of ‘multicultural environment’ enriched with different streams of tradition. According to the author they are directly related to the themes of abundance and fertility, its perceived cause. The author demonstrates how these distant fragments of visual imagery can yield rich insights of the world view of the communities which produced them. The work critically analyses the representation of ‘spiritual deities’ consisting of Ekanamsha, Hariti, Matrikas, Naigamesha, Shashthi and Skanda who were associated with the function of child protection. Understandably, they were the products of a belief in supernatural powers which could offer psychological protection to women cutting across different socio-economic classes at the times of great psychological stress like pregnancy, childbirth and puerperium. The artefacts are carved in stone. Sometimes they are projected as isolated individuals and at other times as belonging to multi-character panels. Depending on their size, they had different functions: bigger objects could be fixed at some places and smaller ones carried from place to place. Excerpt from the review of Dr. C. Rajendran

Kroniki nadciągającej śmierci Współczesne doniesienia jednoznacznie wskazują, że Chiny coraz silniej zaciskają pętlę na szyi mniejszości narodowych, świadomie prowadząc do ich eksterminacji. Szczególnie dramatyczna staje się sytuacja Ujgurów – starego narodu o korzeniach tureckich. Zagraniczni obserwatorzy praw człowieka działania Chin wobec społeczności Ujgurów określają jednym słowem: ludobójstwo. Czekając na aresztowanie nocą to opowieść Tahira Hamuta Izgila, naocznego świadka i ofiary prześladowań, w której autor przedstawia katastrofalną sytuacje Ujgurów w Chinach – prześladowania, coraz mocniejsze ograniczanie ich praw, nieustanne rewizje w domach i miejscach pracy, drastyczną kontrolę urodzeń. Tutaj jedno nieopatrznie wypowiedziane słowo może skończyć się aresztowaniem i wieloletnią zsyłką do obozu pracy. Czy masz odwagę wejść do świata przypominającego najgorszy koszmar? Dla Ujgurów to rzeczywistość. Czekając na aresztowanie nocą to w istocie thriller psychologiczny, chociaż narracja toczy się jak w klasycznym horrorze, gdy względna normalność zamienia się w koszmar. — Barbara Demick, The New York Times

Organizacja podróży O kraju - wiadomości geograficzno-historyczne i kulturowe Trasy zwiedzania i opisy interesujących miejsc Zestaw dokładnych map Propozycje zwiedzania z rodziną

Nieuchronny podbój świata po chińsku to niezwykła książka, która pozwoli nam zrozumieć, w jaki sposób Chiny rzucają wyzwanie porządkowi świata. Autorzy podkreślają bardzo wyraźnie, że kraj ten buduje swoją potęgę, wykorzystując „czynnik kryzysu” atakujący nawet najlepiej funkcjonujące gospodarki Zachodu. Dla Chin „kryzys” oznacza jednak po prostu „okazję”. Działają więc w najróżniejszy sposób – kupują zarówno państwowe długi, jak i technologie czy firmy w stanie upadłości.
Plany budowy kopalni na Grenlandii, ekoprojekty w Norwegii czy ewentualna umowa o wolnym handlu z Islandią, prawdopodobnie przyszłym epicentrum logistycznym regionu Arktyki – oto geopolityczny cel Pekinu. Europejskie projekty chińskich firm są naprawdę rozmaite: od hoteli w stolicy Wielkiej Brytanii, poprzez firmy techniczne w Niemczech, aż do przedsiębiorstw winiarskich we francuskim Bordeaux.
Ekspansja Chin sięgnęła także Australii, która otworzyła bramy dla chińskiej elity w 2014 roku. Tamtejszy program migracyjny, nazwany „888” (w Chinach ta liczba się wiąże ze szczęściem i bogactwem), proponował prawo stałego pobytu w zamian za ważne inwestycje. Najciekawszym jednak, jak się zdaje, aspektem tej książki są stosunki łączące Chiny z Watykanem. Zostały zerwane ponad sześćdziesiąt lat temu, a dziś próbuje je odnowić papież Franciszek.
Jak będzie wyglądać przyszłość? Czy to Chiny dostosują się do reszty świata, czy może międzynarodowe społeczeństwo dostosuje się do Chin?

Żyję w Korei Północnej jak mówiący automat, jak człowiek zaprzęgnięty w jarzmo. Moim przeznaczeniem jest świecić w ciemnościach – pisze we wstępie autor. Niewiele więcej o nim wiemy. Nigdy nie stawił otwarcie czoła reżimowi, bo gdyby to zrobił, trafiłby do obozu pracy lub przed pluton egzekucyjny.
Jego opowiadania to krótkie wycinki z życia zwyczajnych mieszkańców Korei Północnej. Ci ludzie zachowują się jak roboty: klaszczą, śmieją się, płaczą na zawołanie. Nie buntują się, nie uprawiają sabotażu, nie drukują ulotek, nie spiskują. Służą państwu ze wszystkich sił, nawet kosztem najbliższych. Przeglądają na oczy dopiero, gdy dotknięci jakąś osobistą tragedią, przekonują się jak bezduszny, okrutny i zakłamany jest reżim, który dotąd wspierali z takim oddaniem.
Klasycznie skonstruowane opowiadania nie są pozbawione rysów satyrycznych, chociaż przy ich lekturze chce się raczej płakać niż śmiać, bo opisywana przez Bandiego paranoiczna rzeczywistość nie jest wytworem wyobraźni autora, ale światem, w którym nadal żyje. Nie tracąc nadziei, że któregoś dnia ponad dwadzieścia milionów jego rodaków ocknie się z letargu, w którym tkwił przez dziesiątki lat również on sam.

Marcin Kydryński, Madras, luty 1997

W zimowe dni drugiego roku wielkiej choroby, nie ruszając się z domu, wróciłem na Wschód. Przez dwa miesiące, codziennie o wschodzie słońca siadałem nad moimi zdjęciami sprzed dwudziestu pięciu lat, przeglądałem dzienniki dawnych wypraw. Wracałem do książek o filozofii, kulturze i dziejach Dalekiego Wschodu. Powstało kilkadziesiąt wspomnień, refleksji, swoistych „oddechów przeszłości”. Różnią się od siebie objętością, formą, stylem, z pewnością stopniem poczucia humoru (niektóre wydają się zabawne, inne wprost przeciwnie), tak jak różny bywał w tych dniach człowiek, który je spisywał. Stały się swoistą terapią, ale też nieuchronnie kroniką tęsknoty i lęku. Przede wszystkim zaś, jak bodaj wszystko, co piszę i fotografuję, próbą zatrzymania tego, co minione. Utrwalenia, co pojedyncze.

O Wschodzie jest książką intymną, chwilami wręcz ostentacyjnie, dojmująco szczerą. Autor nazywa ją swoją duchową autobiografią. Wraca nie tylko na Wschód, ale i do świata dzieciństwa, pierwszych miłości, olśnień w sztuce i dramatu utraty najbliższych.

„Wierzę, że przywołana przy tej okazji osobista antologia myśli Wschodu przyniesie Państwu, w te i przyszłe niełatwe dni, pewne pocieszenie”.