Helmut Newton Sumo 20th Anniversary

Jakub Śliwa od lat specjalizuje się w fotografowaniu świata „nie zachodniego”: subkontynentu Indyjskiego, północnej i środkowej Afryki.
W Indiach był kilkadziesiąt razy. Tam zrealizował reportaże m.in. o trędowatych z Puri, zanikającej tradycji zapasów Kushti czy spektakularnych obrzędach ku czci bogini Kali. Interesują go zanikające tradycje, rytuały i ceremonie, a tematy te publikował m.in. w National Geographic. Do wiosek w Ladakhu wracał przez sześć lat, by w końcu w tym mało jeszcze znanym miejscu odnaleźć opowieść do swojej pierwszej autorskiej publikacji. Ladakh to region w granicach Indii, jednak kulturowo przynależy do tradycji tybetańskiej ? stąd też często nazywany jest Małym Tybetem. Ocalały tutaj klasztory, kultywujące tradycje buddyzmu, a wielu tybetańskich uchodźców zamieszkuje tutejsze doliny. Żywe tu są wciąż tradycyjne rytuały (np. tańce cz’am), które w okupowanym Tybecie powoli zanikają. Dawne himalajskie królestwo, z powodu swojego położenia geograficznego, trudnych do przebycia przełęczy, przejezdnych tylko przez kilka miesięcy w roku oraz surowych warunków klimatycznych, bardzo długo opierało się zewnętrznym wpływom kulturowym. Otwarcie połączenia lotniczego między Delhi a Leh (stolicą Ladakhu) w 1984 nieodwracalnie zmieniło oblicze i - niegdyś samowystarczalną - gospodarkę tego terytorium. Duża część mieszkańców żyje aktualnie z importu i sezonowych biznesów turystycznych, a w zimie wyjeżdża, zostawiając tereny prawie opustoszałe. Wraz z pieniędzmi zachód przywiózł choroby i używki, na które lokalni mieszkańcy nie są odporni. Również mnisi zaczęli emigrować w poszukiwaniu życia w mniej surowych warunkach. Historia brzmi znajomo - bo to historia wsi, miast i regionów z całego świata - tyle że właśnie ta wydarzyła na oczach fotografującego. Jakub trafił do Ladakhu w poszukiwaniu miejsc nieznanych, poza szlakami turystycznymi. Zauroczony unikalną atmosferą regionu, wracał do niego co roku i zastawał wioski niepodobne do tych sprzed dwunastu miesięcy. Sfotografował je w trakcie tych zmian - wciąż przepełnione zanikającymi tradycjami i filozofią starego świata, bez pominięcia tego, co przyniosło nowe. Jakub Śliwa w „Cichej mantrze” pokazuje mnichów podczas buddyjskich praktyk obok występów objazdowej trupy cyrkowej zabawiającej turystów. Widzimy piękne krajobrazy i zabytkowe klasztory, ale i wioski pełne szyldów dla turystów. Bohaterowie raz ubrani są w tradycyjną odzież, raz w buty i koszulki adidasa. W skromnie urządzonej kuchni jedynym elementem wystroju są plakaty filmowe, a w salonie - plastikowe krzesło. Orient miesza się z komercją, tradycja z nowoczesnością. Nic nie jest proste w ocenie. Śliwa fotografował w czerni i bieli, ale projekt wydrukował na niepowlekanym, matowym papierze - „Chciałem w ten sposób oddać atmosferę tego miejsca - pokrytego pyłem, szorstkiego, suchego klimatu, ale i nieoczywistych zestawień”. Horyzontalny układ wydania odnosi się do rozpościerających się z każdej strony górskich przestrzeni. Fotografie wchodzą ze sobą w dialog zgodnie z zamysłem Śliwy: by nie przekłamywać rzeczywistości i pokazać świat zastany, ale jednocześnie okiem artysty oddać ulotną atmosferę buddyjskiej filozofii, unikalnej kultury i odosobnienia, które wciąż wybrzmiewają w tym miejscu i w autorze „Cichej Mantry”.

The Many Worlds of Dennis Hopper
A reluctant icon captures a decade of cultural transformation
During the 1960s, Dennis Hopper carried a camera everywhere—on film sets and locations, at parties, in diners, bars and galleries, driving on freeways and walking on political marches. He photographed movie idols, pop stars, writers, artists, girlfriends, and complete strangers. Along the way he captured some of the most intriguing moments of his generation with a keen and intuitive eye. A reluctant icon at the epicenter of that decade’s cultural upheaval, Hopper documented the likes of Tina Turner in the studio, Andy Warhol at his first West Coast show, Paul Newman on set, and Martin Luther King during the Civil Rights March from Selma to Montgomery, Alabama.

From a selection of photographs compiled by Hopper and gallerist Tony Shafrazi, this extensive volume, finally back in print in a new edition, distills the essence of Hopper’s prodigious photographic career. Also included are introductory essays by Shafrazi and legendary West Coast art pioneer Walter Hopps, as well as an extensive biography and new afterword by journalist Jessica Hundley. With excerpts from Victor Bockris’s interviews of Hopper’s famous subjects, friends, and family, this volume revives an unprecedented exploration of the life and mind of one of America’s most fascinating personalities.

Created in collaboration with Dronestegram, the world-leading drone photography website, and Ayperi Karabuda Ecer, a highly renowned photography editor, Dronescapes is the first book to bring together the very best photographs taken by quadcopters around the globe. It grants us the thrilling opportunity to see our planet from entirely new vantage points, whether this is a bird’s-eye view of Christ the Redeemer in Rio de Janeiro, a photograph taken inches away from an eagle in mid-flight, or a vertiginous shot taken above Mexico’s Tamul Waterfalls. There are extended commentaries on how individual images were created, profiles on notable photographers and a separate user guide containing key advice on how to use your drone. An introduction also discusses how the arrival of drone photography signals a major shift in the history of aerial photography.

Dronescapes is a landmark publication at the cutting edge of contemporary photography, taking the medium – for once, literally – to newfound, dizzying heights.

Karol Nienartowicz fotografuje góry od 2003 roku. Po analogowych początkach w 2005 roku zainteresował się fotografią cyfrową, dzięki której tak naprawdę odkrył fotografowanie gór. Od tego momentu łączy pasję do fotografowania z pasją do podróży trekkingowych po górach na całym świecie - w ciągu 7 lat odwiedził z aparatem ponad 35 krajów na 4 kontynentach.

Z połączenia tych dwóch pasji powstała książka Górskie wyprawy fotograficzne, która ma formę luźnego poradnika. Nie zawiera wyłącznie suchej wiedzy, ale całe mnóstwo barwnych historii stanowiących punkt wyjścia do bardziej uniwersalnych opowieści o fotografii. Nie zabrakło porad technicznych i sprzętowych. Autor dzieli się wiedzą między innymi na temat stosowania filtrów, a także na te tematy, które uważa za istotne dla górskiej fotografii krajobrazowej.

Nie jest to więc typowy podręcznik do nauki fotografii, choć rozdziały stricte podręcznikowe również się tu znajdują i stanowią ważny element całości. Na podstawie własnych przygód, doświadczeń, a nawet błędów fotograf opowiada o filozofii fotografowania w górach i nakreśla etos fotografa górskiego: kogoś, kto nie tylko fotografuje góry, ale też w nich nocuje i spędza wiele dni, a czasem tygodni.

Kilkadziesiąt nowych stron i zdjęć! W tym:

Książka ta to biografia jednego z najwybitniejszych fotografików XX wieku, Jacquesie Henrim Lartigue’u. Z jednej strony ukazuje szerokie tło epoki, w której stworzył swoje najważniejsze prace, z drugiej zaś przedstawia intrygujący splot okoliczności, który sprawił, że uznano go za jednego z najważniejszych mistrzów obiektywu XX wieku. Ponadto autor wnikliwie analizuje jego prace, wskazując na cechy, które stały się inspiracją dla kolejnych pokoleń fotografików.

Jacques Henri Lartigue, urodzony w 1894 roku w Courbevoie francuski fotograf i malarz. Swoje pierwsze zdjęcia wykonał w wieku 6 lat aparatem ojca. Już w rok później miał swój własny. Na początku fotografował swoją liczną rodzinę, zwierzęta, najbliższe otoczenie. Potem odważył się wyjść na zewnątrz - fotografował wyścigi samochodowe w Auvergne i aeroplany w IssylesMoulineaux.
W 1962 roku, John Szarkowski, ówczesny dyrektor Museum of Modern Art w Nowym Jorku, zorganizował mu indywidualną wystawę. Jego fotografie zamieszczono w magazynie „Life”.
Pod koniec życia Lartique dostał zlecenie od prezydenta Francji Valérego Giscarda d’Estaing’a na oficjalne zdjęcie.
Dorobek swojego życia artysta przekazał narodowi francuskiemu.

Komiksowa, humorystyczna opowieść o zjawisku, które opanowało świat. Dzięki smartfonom możemy się fotografować do woli w każdej sytuacji. A jak ludzie sobie radzili z potrzebą utrwalania swojego wizerunku, kiedy smartfonów nie było?

Razem Kinią, Robim i psem Fafikiem wędrujemy do różnych momentów w historii ludzkości i szukamy źródeł selfie, przy okazji poznając wiele ciekawostek z zakresu historii sztuki i historii techniki. Jakie powinno być selfie? Czytelnik sam może wyciągnąć wnioski, musi być jednak świadomy, że pstrykając sobie fotkę, dokumentuje swoją współczesność.

Dla czytelnika 8+