Historia dramaturgii

„Ciągłość urywana” to historia życia kobiety wychowanej w tradycyjnej rodzinie, która kierowana młodzieńczym buntem ucieka z domu. Niestety, nie wszystko okazuje się takim, jakie miało być. Bohaterce co prawda udaje się zostać w wielkim mieście, jednak jej sposób na życie odbiega od ogólnie przyjętych społecznych norm etycznych. Mimo tego, że jej jedynym przyjacielem zostaje bezdomny, nowy dom nie jest bezpiecznym azylem, a jej samej daleko do szczęśliwości, młoda kobieta nie poddaje się. Żyje na marginesie, ale ciągle ma nadzieję i wierzy, że przyszłość jest wciąż czystą kartą. Nawet dla niej, prostytutki.

Gdybym miała skrzydła jak anioł niewinne,
Odleciałabym daleko, a ty byłbyś przy mnie,
Gdybym miała skrzydła jak anioł silne,
Odleciałabym daleko, a ty byłbyś przy mnie.

Asia jest kilkuletnią dziewczynką, której życie nie oszczędziło najgorszych doświadczeń. Jej codzienny bagaż jest tak ciężki jak u niejednego dorosłego człowieka. Dźwiga tajemnicę, która zmienia jej dzieciństwo i rzutuje na przyszłość. I co z t ego, że jest zdolna, że nie brakuje jej urody i talentu, że nauczyciele widzą w niej potencjał, skoro żyje w domu, w którym miejsce miłości zajęły przemoc, alkohol, awantury, a nawet... Pozostaje jej milczenie i nieudolne próby wyrwania się z tego brutalnego świata. Stąd: „Mała Asia często ucieka w swój wymyślony świat, inaczej jej mały dziecięcy umysł nie byłby w stanie pojąć wszystkiego, co się wokół niej dzieje, a jej małe wrażliwe serduszko nie wytrzymałoby napięcia i stresu".

Opera opowiada o krótkim życiu poety, romansie z siostrą Gretą, twórczości poetyckiej, narkotykach, udziale w I wojnie światowej i tragicznej śmierci w Krakowie.

Każdy z nas marzył o tym, żeby chociaż raz wywrócić swoje życie do góry nogami. Zniszczyć coś i zacząć budować od nowa.

Autor bezkompromisowo kreśli obraz bohatera reprezentującego całe pokolenie ludzi, którzy biegną, ale sami nie wiedzą gdzie. Pokolenie ludzi bez matek i ojców, rzucone samopas, powszechnie głoszących uniwersalne prawdy o życiu. Pokolenie Maratończyków – Niewdzięczników, którzy tak naprawdę gubią się we własnym psyche. Pokolenie, które warte jest tyle samo, ile ich w pełni zaktualizowane telefony komórkowe.

Deo zderzył się z niewidzialną ścianą. Niektórzy mogliby uznać jego życie za spełnione marzenie, ale on czuje tylko gniew. Stoi w miejscu i coraz bardziej zaczyna się dusić. Poczucie osaczenia z każdą chwilą staje się coraz bardziej przytłaczające. Zachlać się na śmierć? Uciec? A może w ostatnim histerycznym ruchu spróbować przebić się na drugą stronę?

Nie jest to łatwa decyzja, szczególnie w sytuacji w której okazuje się, że garnitur stał się twoją drugą skórą, a krawat - od lat zaciskającą się coraz bardziej pętlą.

Przerażająco wnikliwy dramat psychologiczny.

Zadaniem dramaturgów i reżyserów jest zadawanie pytań, a także pisanie oraz wystawianie historii i dramatów, zadaniem historyków – dociekanie, co stoi za takimi dramatami. Obydwa te zawody muszą się uczyć wzajemnej współpracy. Moim zdaniem monodramy Włodzimierza Hermana mieszczą się w tej tradycji tak samo jak dramat Dochodzenie Petera Weissa.
Hans Henning Hahn, z Przedmowy

Opinie osobiste Włodzimierza Hermana, świadectwo jego doświadczeń, są ważnym źródłem dla badacza historii, a dla reżysera czy aktora – materiałem do pracy.
Ryszard Stemplowski, z Posłowia

Włodzimierz Herman, ur. w 1937 r., reżyser i kierownik artystyczny Studenckiego Teatru Kalambur we Wrocławiu (1962–1968) oraz reżyser etatowy Teatru Polskiego we Wrocławiu (1967–1970). W 1970 r. w związku z falą politycznego antysemityzmu w Polsce wyemigrował i osiadł ostatecznie w Danii, gdzie zrealizował ponad sto produkcji na scenach eksperymentalnych i w większych teatrach (również w Duńskim Teatrze Królewskim w Kopenhadze). Reżyserował gościnnie w Nowym Jorku, Moskwie i Budapeszcie. W 2000 r. został odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi RP za wkład w polską kulturę i promowanie polskiego teatru za granicą. Uhonorowany również Nagrodą Międzynarodowego Instytutu Teatralnego ITI za rok 2017. Autor kilku książek, m.in. Filozof na scenie, czyli moja przygoda teatralna z Kierkegaardem. Wrocławska nostalgia (2015) oraz Mój Dybuk. W poszukiwaniu tożsamości: drogi, bezdroża, dygresje (2017). To drugie opracowanie zawiera nowe autorskie tłumaczenie dramatu Dybuk An-Skiego.

Naszym celem od początku było przyjrzenie się różnorodnym sposobom przedstawiania wydarzeń – tak z dawnej, jak i najnowszej historii – w powstających w ostatnich latach spektaklach i dramatach. Chcieliśmy sprawdzić, w jakiej fazie poszukiwania nowych metod twórczej krytyki makrohistorii społeczno-politycznych oraz form ich scenicznego komponowania znajduje się polska dramaturgia, nie tylko w swoim wymiarze literackim, ale i scenicznym. Zależało nam na próbie dyskusji nad wielkimi narracjami historycznymi, jak również nad bieżącymi wydarzeniami społeczno­politycznymi. Naszym celem było także przyjrzenie się, w jakim kierunku zmierzają poszukiwania nowego języka, jakie są nowe układy odniesienia i współczesne perspektywy oglądu historii oraz teraźniejszości, która za chwilę stanie się historią. Istotne było dla nas, aby do dyskusji włączyć refleksję nad strukturami opowiadania indywidualnych mikrohistorii, również tych dotyczących przedstawicieli grup często wykluczonych […].
Ze wstępu Joanny Królikowskiej i Weroniki Żyły