Historia Polski 1914-2015

Dzieci Jafeta to opowieść o życiu Wiaczesława (Wacława) Lipińskiego (1882-1931), polskiego ziemianina z Wołynia ("z rodu Polaka, z narodu Ukraińca"), osadzona w burzliwych latach przed- i porewolucyjnych, w czasach kształtowania się nowoczesnego narodu ukraińskiego, z krótkim okresem niezależności Ukrainy w latach 1918 - 1921. Lipiński był genialnym publicystą, historykiem, socjologiem i dyplomatą, twórcą konserwatyzmu ukraińskiego oraz autorem koncepcji "terytorializmu" - nowoczesnej formy patriotyzmu obywatelskiego przeciwstawiającego się nacjonalizmowi. W swoich pracach opowiadał się za kształtowaniem nowoczesnego narodu ukraińskiego i pokojowego współżycia w jednym organizmie państwowym różnych narodów, szczególnie zaś Polaków i Ukraińców. Uchodzi za jednego z najwybitniejszych historiozofów ubiegłego wieku w Europie Wschodniej.

Żaden z naszych twórców nie budził w minionym ćwierćwieczu równie wielkiego zainteresowania, co Witkacy. Tom poświęcony jego życiu podzielony został na trzy części. Pierwsza to "Dzieje rodziny Witkiewiczów" oraz historia rodu Marii z Pietrzkiewiczów, matki Witkacego. Druga i najważniejsza to kronika: ułożony chronologicznie obszerny przegląd
wydarzeń z jego życia prywatnego i twórczego. W kronice uwzględniono aktualny stan badań nad życiem i twórczością autora "Szewców". W trzeciej części tomu pomieszczono artykuły
i rozprawy, poświęcone kluczowym wątkom w biografii Witkiewicza. Dopełniają one i konkretyzują to, co zawiera kronika. Całość tomu dopełnia bogaty materiał ilustracyjny.

Człowiek posiadający „pewne cnoty, które ludzi pociągają, i pewne wady, które ludzie wybaczają. Reprezentacyjny wyjątkowo, o pięknej męskiej, jakby stale ogorzałej twarzy, o postaci krzepkiej, w każdym calu rasowy, dziarski, szorstki momentami, obraca się z jednakową swobodą w salonie, w sali narad, w taniej kuchni na Starym Mieście (…) w temperamencie jego nie ma nic z surowości zakonnika. (…) Nie gardził rozrywką, nie stronił od uciechy. Chętnie za zwierzem dzikim po zielonej kniei gonił i najmilszym towarzyszem był w klubie, w wykwintnych salonach rozmarzone spojrzenia tkliwie za nim błądziły…” – w ten sposób w „Dzienniku Polskim” z 1915 roku został przedstawiony książę Zdzisław Lubomirski – mąż Marii z Branickich, prezydent Warszawy, od 1917 roku członek Rady Regencyjnej. Opowieść o jego życiu przenosi nas w jakże fascynujące, ale też burzliwe czasy przełomu XIX i XX wieku i pokazuje, z jakimi dylematami musieli zmagać się ci, którzy na swoich barkach dźwigali losy ojczyzny… Obchodzone w tym roku stulecie niepodległości Polski to doskonała okazja, aby przypomnieć czytelnikom życie Księcia Regenta – jednej z ważniejszych postaci tamtej epoki.

Lata 1914-1918 stanowią w sensie akademickim pogranicze historii XIX i XX wieku, co do dziś odbija się negatywnie na stanie wiedzy o tym brzemiennym w konsekwencje okresie wyłaniania się nowej epoki… Zbyt wiele problemów związanych z niemiecką działalnością militarną pozostaje nie opracowanych, zbyt wiele aspektów i wydarzeń nie zostało wyjaśnionych. W te lukę badawczą zgrabnie wpasował się ze swoją monografią dr Jacek Szczepański, uzupełniając, przynajmniej częściowo zaniedbania naszej historiografii. Zwłaszcza, że recenzowana monografia jest - moim zdaniem - udanym, tak pod względem merytorycznym, jak i warsztatowym opracowaniem wojskowych formacji okupacyjnych - Landszturmu. Prof. Dr hab.. Tadeusz Kotłowski

Kazimierz nad Wisłą zawsze zachwycał pejzażem i architekturą. Ich szczególne połączenie sprawiało, że miasteczko stawiane było na równi, a nawet wyżej wielu innych europejskich ośrodków znanych ze szczególnej malowniczości. Na wyjątkowość tego miejsca składała się jednak nie tylko unikalna przyroda i oryginalna architektura. Miasto było piękne także urodą żyjących tu społeczności i charakterystycznych postaci, które na trwałe wpisały się w tutejszy krajobraz i przydawały mu jeszcze większego kolorytu. Do galerii takich postaci należał kazimierski nosiwoda. Jego sylwetka pojawiła sie w scenerii kazimierskiego rynku w pierwszej połowie dziewiętnastego wieku i pozostała tu na długie lata. Zamiarem niniejszej książeczki, napisanej na marginesie większej pracy, jest przybliżenie czytelnikowi tej postaci.

Opowieść o mało znanym epizodzie w historii Polski – wyprawie Artura Zawiszy do Polski w 1833 r. celem wzniecenia powstania zbrojnego. W lutym 1833 opuścił Paryż, przez Belgię i Niemcy dotarł do miejscowości Turzno k. Torunia, gdzie po spotkaniu z matką i bratem napisał testament. Po długich partyzanckich walkach 14 czerwca 1833 został schwytany wraz z kilkuosobowym oddziałem w lesie k. Krośniewic i osadzony w Warszawie. Sąd Wojenny skazał go na śmierć przez powieszenie, egzekucja odbyła się publicznie publicznie w 1833, na placu znajdującym się wówczas przy rogatkach Jerozolimskich w Warszawie.